Struktura dywizjonalna

Struktura dywizjonalna jest cechuje się wyodrębnianiem wewnętrznych segmentów organizacji o dużym stopniu samodzielności, zwanych dywizjami.

Dywizjonalizacja

Proces dywizjonalizacji jest kluczowym elementem tworzenia struktury dywizjonalnej. Polega on na wyodrębnianiu wewnętrznych segmentów organizacji, które posiadają wysoki stopień samodzielności w zakresie zarządzania i podejmowania decyzji. Dywizjonalizacja ma na celu zwiększenie efektywności i elastyczności organizacji poprzez decentralizację władzy i odpowiedzialności.

Podczas procesu dywizjonalizacji organizacja jest podzielona na różne dywizje, które mogą funkcjonować jako względnie niezależne jednostki. Każda dywizja może mieć swoje własne cele, strategie i struktury zarządzania. Dywizjonalizacja pozwala organizacji na dostosowanie się do zmiennych warunków rynkowych i szybkie podejmowanie decyzji na niższym szczeblu.

Rola "dywizjonów"

Dywizjony są to względnie niezależne i samodzielne jednostki organizacyjne, które mogą mieć nawet osobowość prawną. Są one często tworzone w ramach struktury dywizjonalnej, aby umożliwić jeszcze większą autonomię i elastyczność w zarządzaniu. Każdy dywizjon może mieć swoje własne cele, strategie, budżet i zasoby ludzkie.

Dywizjony mogą być podzielone na mniejsze jednostki, takie jak oddziały, działy lub zespoły. Każda jednostka wewnątrz dywizjonu może mieć swoje specjalizacje i kompetencje, co pozwala na skuteczne zarządzanie różnorodnymi działalnościami organizacji.

Dywizjonalizacja i tworzenie dywizjonów mają wiele korzyści dla organizacji. Przede wszystkim umożliwiają one skoncentrowanie się na specjalizacji i efektywnym zarządzaniu danymi obszarami działalności. Dodatkowo, dywizjonalizacja pozwala na szybkie reagowanie na zmieniające się warunki rynkowe i podejmowanie decyzji na niższym szczeblu, co przyspiesza procesy i zwiększa elastyczność organizacji.

Podsumowując, struktura dywizjonalna jest pośrednim rozwiązaniem między strukturą hierarchiczną a organiczną. Proces dywizjonalizacji i tworzenie dywizjonów umożliwiają organizacji większą autonomię, elastyczność i efektywność w zarządzaniu.

Uprawnienia decyzyjne kierowników

Rys. 1. Przykład struktury dywizjonalnej

Kierownicy dywizjonów odgrywają kluczową rolę w strukturze dywizjonalnej. Posiadają oni uprawnienia decyzyjne, które umożliwiają im wpływanie na funkcje najsilniej wpływające na sukces ich obszaru działań.

W ramach swoich kompetencji, kierownicy dywizjonów mają możliwość podejmowania decyzji strategicznych dotyczących swojego obszaru działalności. Są odpowiedzialni za ustalanie celów, planowanie działań oraz alokację zasobów w celu osiągnięcia zamierzonych rezultatów. Mają również możliwość podejmowania decyzji personalnych, takich jak rekrutacja i awansowanie pracowników, a także zarządzanie wynagrodzeniami.

Dodatkowo, kierownicy dywizjonów mają uprawnienia do podejmowania decyzji operacyjnych. Mogą samodzielnie decydować o sposobach realizacji zadań oraz podejmować decyzje dotyczące bieżących operacji. Mają również możliwość wprowadzania zmian w procesach i procedurach w celu poprawy efektywności i efektywności swojego obszaru działalności.

Wprowadzenie struktury dywizjonalnej umożliwia kierownikom dywizjonów większą autonomię i odpowiedzialność za swoje obszary działań, co z kolei sprzyja szybszym i bardziej elastycznym decyzjom, co jest kluczowe w dynamicznym otoczeniu biznesowym.

Zastosowanie struktury dywizjonalnej

Zastosowanie w dużych organizacjach gospodarczych

Wraz z rozwojem dużych organizacji gospodarczych, zwłaszcza w kontekście koncernów międzynarodowych, zastosowanie struktury dywizjonalnej stało się niezwykle powszechne. Ta forma organizacyjna umożliwia efektywne zarządzanie różnorodnymi działami i jednostkami w obrębie jednej organizacji.

W strukturze dywizjonalnej, organizacja jest podzielona na oddzielne dywizje, które mają dużą autonomię w zarządzaniu swoimi działami. Każda dywizja jest odpowiedzialna za określony obszar działalności, np. określony produkt, rynek lub region geograficzny. Taka decentralizacja wewnętrzna umożliwia elastyczne dostosowanie się do różnych wymagań i potrzeb poszczególnych rynków czy regionów.

Dywizje w strukturze dywizjonalnej mają swoje własne zespoły zarządzające, które są odpowiedzialne za podejmowanie decyzji dotyczących swojego obszaru. Dzięki temu, proces decyzyjny jest bardziej zdecentralizowany i oparty na wiedzy i doświadczeniu lokalnych zespołów. To z kolei przyspiesza podejmowanie decyzji, ponieważ centra decyzyjne są zbliżone do miejsc, gdzie powstają problemy i gdzie konieczne jest podjęcie działań.

W dużych organizacjach gospodarczych, które mają wiele oddziałów, zakładów produkcyjnych czy biur na różnych rynkach, struktura dywizjonalna pozwala na lepsze zarządzanie i koordynację tych jednostek. Każda dywizja może skoncentrować się na swoim obszarze działalności i dostosować swoje działania do specyficznych potrzeb rynku czy lokalnych warunków.

Dostosowanie do zmieniających się warunków rynkowych

Jednym z głównych atutów struktury dywizjonalnej jest jej zdolność do dostosowywania się do zmieniających się warunków rynkowych. W dzisiejszym dynamicznym środowisku biznesowym, organizacje muszą być elastyczne i szybko reagować na zmieniające się trendy, potrzeby klientów czy konkurencję.

Struktura dywizjonalna umożliwia organizacjom zbliżyć centra decyzyjne do miejsc, gdzie powstają problemy. To z kolei pozwala na szybkie reagowanie i podejmowanie decyzji na podstawie aktualnych informacji. Dywizje mają większą wiedzę na temat swojego obszaru działalności i są w stanie podejmować decyzje, które są dostosowane do konkretnych warunków rynkowych.

Ponadto, struktura dywizjonalna umożliwia organizacjom skoncentrowanie się na specjalizacji i doskonaleniu obszaru, który jest kluczowy dla ich sukcesu na rynku. Każda dywizja ma możliwość opracowania i wdrażania strategii, które są dostosowane do jej specyficznych potrzeb i celów. To z kolei przyczynia się do lepszej efektywności i konkurencyjności organizacji.

Tworzenie struktury dywizjonalnej w przypadku wzrostu i zróżnicowania produkcji

Kolejnym zastosowaniem struktury dywizjonalnej jest jej wprowadzanie w przypadku wzrostu i zróżnicowania produkcji w organizacji. W momencie, gdy organizacja zaczyna rozwijać się i poszerzać swoją ofertę produktową lub usługową, konieczne staje się wprowadzenie struktury, która pozwoli na lepsze zarządzanie tym wzrostem i zróżnicowaniem.

Wprowadzenie struktury dywizjonalnej pozwala na skoncentrowanie się na poszczególnych obszarach działalności, które mogą być zarządzane jako oddzielne jednostki. Każda dywizja jest odpowiedzialna za określony produkt, usługę lub segment rynku. Dzięki temu, organizacja może skutecznie zarządzać swoją produkcją i dostosować ją do różnych wymagań i potrzeb klientów.

Struktura dywizjonalna pozwala również na lepszą kontrolę nad kosztami i efektywnością poszczególnych jednostek. Każda dywizja jest odpowiedzialna za swoje wyniki finansowe i może być oceniana na podstawie swojej efektywności. To z kolei zachęca do doskonalenia procesów i poszukiwania oszczędności.

Zalety i wady struktury dywizjonalnej

Zalety struktury dywizjonalnej

Struktura dywizjonalna jest jednym z popularnych modeli organizacyjnych, który posiada wiele zalet. Poniżej przedstawiamy najważniejsze z nich:

• Sprzyjanie innowacyjności i kreatywności. Jedną z głównych zalet struktury dywizjonalnej jest to, że sprzyja ona innowacyjności i kreatywności w organizacji. Dzięki podziałowi na różne dywizje, każda z nich ma większą autonomię w podejmowaniu decyzji i realizowaniu działań. To z kolei pozwala na szybsze reagowanie na zmieniające się warunki rynkowe i dostosowywanie się do nowych trendów. Pracownicy w takiej strukturze mają większą swobodę w kreowaniu nowych pomysłów i eksperymentowaniu, co może prowadzić do powstania innowacyjnych rozwiązań i przewagi konkurencyjnej.
• Lepsze wykorzystanie zasobów. Kolejną zaletą struktury dywizjonalnej jest lepsze wykorzystanie zasobów organizacji. Każda dywizja jest odpowiedzialna za określony obszar działalności, co pozwala na skoncentrowanie zasobów i specjalistycznej wiedzy w danej dziedzinie. Dzięki temu organizacja może efektywniej wykorzystywać swoje zasoby, nie tracąc ich na zbędne działania czy dublowanie się w różnych obszarach. To prowadzi do oszczędności czasu, energii i pieniędzy.
• Rozwój talentów i kariery. Struktura dywizjonalna sprzyja także rozwojowi talentów i kariery pracowników. Każda dywizja ma swoje własne cele i zadania, co umożliwia pracownikom zdobywanie doświadczenia w różnych obszarach i rozwijanie swoich umiejętności. Pracownicy mają możliwość awansu wewnątrz swojej dywizji, co motywuje ich do ciągłego doskonalenia i dążenia do osiągania coraz lepszych wyników. To z kolei przyczynia się do zwiększenia zaangażowania pracowników i poprawy efektywności organizacji jako całości.

Wady struktury dywizjonalnej

Podobnie jak każdy model organizacyjny, struktura dywizjonalna ma także swoje wady. Poniżej omawiamy najważniejsze z nich:

• Nakładanie się na siebie wydatków. Jedną z głównych wad struktury dywizjonalnej jest nakładanie się na siebie wydatków. Każda dywizja posiada swoje własne zasoby i budżet, co może prowadzić do powielania działań i zbędnego wydawania pieniędzy. Brak odpowiedniej koordynacji między dywizjami może skutkować dublowaniem się projektów, zakupem podobnych narzędzi czy wykorzystywaniem tych samych dostawców. To może prowadzić do marnowania zasobów organizacji i powstawania nieefektywnych procesów.
• Utrudnienia w koordynacji. Kolejną wadą struktury dywizjonalnej jest utrudnienie w koordynacji działań między dywizjami. Każda dywizja ma swoje cele i zadania, co może prowadzić do braku spójności i koordynacji na poziomie organizacji jako całości. Komunikacja między dywizjami może być utrudniona, co prowadzi do powstawania informacyjnych bariery i trudności w podejmowaniu wspólnych decyzji. To może zahamować efektywność organizacji, zwłaszcza w przypadku projektów czy działań wymagających współpracy między dywizjami.
• Rozproszenie uwagi i zasobów. Struktura dywizjonalna może także prowadzić do rozproszenia uwagi i zasobów organizacji. Każda dywizja skupia się na swoich celach i zadaniach, co może prowadzić do utraty perspektywy ogólnej i skupienia na własnych interesach. To może prowadzić do marnowania zasobów na działania, które nie przynoszą wartości dla organizacji jako całości. Ponadto, rozproszenie uwagi może prowadzić do utraty spójności i braku jednoznacznej strategii organizacji.
• Konieczność utrzymania odpowiedniej komunikacji między dywizjonami. Ostatnią wadą struktury dywizjonalnej jest konieczność utrzymania odpowiedniej komunikacji między dywizjonami. Komunikacja między dywizjami jest kluczowa dla efektywnego funkcjonowania organizacji, jednak może być trudna do utrzymania. Wymaga to odpowiednich systemów komunikacyjnych, regularnych spotkań i współpracy między dywizjami. Brak odpowiedniej komunikacji może prowadzić do powstawania informacyjnych bariery i utrudnienia w podejmowaniu decyzji.

Struktura dywizjonalna — artykuły polecane

Struktura macierzowa — Schemat organizacyjny — Holding — Centralizacja — Jednostka organizacyjna — Specjalizacja — Strategia kooperacji — Internacjonalizacja — Organizacja działu marketingu

Bibliografia

• Bielski M. (2004), Podstawy teorii organizacji i zarządzania, Wydawnictwo C.H.Beck, Warszawa
• Engelhardt J. (2014), Zarządzanie przedsiębiorstwem, CeDeWu, Warszawa
• Korzeniowski L. (2011), Podstawy zarządzania organizacjami, Difin, Warszawa
• Koźmiński A., Piotrowski W. (red.) (2010), Zarządzanie teoria i praktyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
• Michalski E. (2013), Zarządzanie przedsiębiorstwem, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
• Nalepka A. (2001), Struktura organizacyjna, Antykwa, Kraków
• Zakrzewska-Bielawska A. (2013), Relacja między strategią a strukturą organizacyjną, Zeszyty Naukowe Politechniki Łódzkiej, Nr 1095
• Zakrzewska-Bielawska A. (2015), Struktury organizacyjne sprzyjające odnowie organizacyjnej, Management Forum, Vol.3, Nr 1
• Zbierowski P. (2010), Zarządzanie wiedzą i struktura organizacyjna firm wysokiej efektywności, Konferencja KZZ, Zakopane