Technika delficka
| Technika delficka |
|---|
| Polecane artykuły |
Technika delficka zwana także metodą ekspertów zaliczana jest do metod heurystycznych. Została opracowana przez Helmera wraz z jego współpracownikami. Metodę delficką wykorzystuje się do złożonych problemów, których pomiar ilościowy jest trudny i niemożliwy. Mogą one dotyczyć problemów przyrodniczych, technicznych społecznych lub ekonomicznych. Dzięki tej metodzie możemy prognozować przyszłe zjawiska.
W metodzie tej wykorzystuje się formę pośrednią wyrażania opinii przez ekspertów. Eksperci mają za zadanie odpowiadanie na pytania, które są zawarte w specjalnych kwestionariuszach, które zawierają omawiany problem.
Jedną z zasad doboru ekspertów jest ich różnorodność pod względem wykształcenia i praktyki zawodowej, są oni z różnych dziedzin wiedzy i specjalności naukowych. Pod uwagę bierze się cechy osobowości takie jak: zdolność do konfrontacji z poglądami innych i samodzielność myślenia.
Kwestionariusze są kierowane do specjalistów, którzy wyrażają opinię na temat problemu i odpowiadają pisemnie na pytania dodatkowe. Dzięki udzielonym odpowiedziom następuje kolejny etap, czyli sprecyzowanie problemu i sposobu jego rozwiązania. Wyniki są następnie przedstawiane ekspertom razem z listą anonimowych uwag i uzasadnieniem propozycji. Eksperci rozważają problem jeszcze w czterech rundach, podczas których dochodzą wspólnie do propozycji rozwiązania problemu.
Metoda delficka wykorzystuje techniki analityczne o charakterze statycznym. Omawiana metoda jest wykorzystywana do rozwiązywania problemów techniczno-organizacyjnych. Np.: rozmieszczenie sieci handlowych.
Istota postępowania w metodzie delfickiej
- Stawianie ekspertom pytań przez kierownika badań.
- Oddziaływanie ekspertów na siebie w toku badania (interakcje między sobą).
- Podanie ekspertom wyników z poprzedniego podejścia (badania).
- Przeplatanie się w badaniu pytań i informowania ekspertów dzięki czemu mogą oni weryfikować swoje poprzednie opinie.
- Uzyskanie wyników badań w toku procesu badawczego.
Kierownik lub organizator badania to osoba, która jest animatorem badania, stawia pytania ekspertom i kieruje ich dyskusją. Odpowiada on także za przestrzeganie procedur badania. Dodatkowo występuje także zespół osób, który wspomaga kierownika w przebiegu badania.
Zalety metody delfickiej
- Niezależność opinii ekspertów
- Anonimowość wypowiadanych sądów
- Wieloetapowość postępowania
- Uzgadnianie i sumowanie opinii osób kompetentnych
- Brak narzucania swojego zdania przez dominantów innym osobom z grupy
- Brak występowania niechęci do wyrażania własnego zdania
- Wyniki uzyskane na podstawie opinii specjalistów
Wady metody delfickiej
- konieczność angażowania dużej liczby osób
- czasochłonność
- brak bezpośredniej wymiany poglądów między ekspertami
- trudności w doborze odpowiednich osób
- małe angażowanie ekspertów, jeśli nie są zaznajomieni z problemem
Etapy postępowania w metodzie delfickiej
- Zdefiniowanie problemu – prowadzący badanie ze swoim zespołem formułuje pytania do ekspertów, ważne aby były one jednoznaczne i wnikliwe.
- Odpowiedzi ekspertów – eksperci odpowiadają na pytania z podaniem argumentacji.
- Przedstawienie ekspertom zbiorczych zestawień odpowiedzi z argumentami bez ujawnienia autorów.
- Ponowne przekazanie tych samych pytań ekspertom i ponowne odpowiedzi na nie (potwierdzenie lub skorygowanie swojej odpowiedzi).
- Odpowiedzi ekspertów, mając na uwadze wypowiedź innych ekspertów.
- Przedstawienie ekspertom odpowiedzi i ponowne odpowiadanie na te same pytania.
- Jeżeli jest zgodność poglądów to prezentacja wyników.
Bibliografia
- Zbigniew Martyniak "Wstęp do inwentyki" Wydawnictwo Uczelniane, 1997 r., Kraków, s. 32
- Halina Piekarz, wykłady z zarządzania strategicznego, 2005r., Kraków.
- Stanisław Sudoł (2016) Delficka metoda badawcza w:Zarządzanie. Teoria i praktyka str. 69-74
- Z. Chyba, (2016) Porównanie wybranych metod oceny i selekcji technologii w: Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie str. 73-84
- Praca zbiorowa, Pamięć przyszłości - Analiza ryzyka dla zarządzania kryzysowego, Wydawnictwo CNBOP-PIB, Józefów 2015, str. 172-173
- Ernest Knosala, Zarys teorii decyzji w nauce administracji, Wolters Kluwer Polska, Warszawa 2011
- Maciej Górski, Dariusz Skorupka, (2011) Wybrane metody identyfikacji czynników ryzyka na tle cyklu życia projektu i budowlanego procesu inwestycyjnego, Zeszyty Naukowe WSOWL, nr 4, str. 318
- Matejun M.Metoda delficka w naukach o zarządzaniu (2012)
Autor: Barbara Krawczyk, Paulina Habrzyk
