Prakseologia
| Prakseologia |
|---|
| Polecane artykuły |
Prakseologia (gr. práksis, prákseos (prâxis) – praktyka, czynność + lógos – nauka) to nauka o sprawnym działaniu, która bada uwarunkowania efektywności świadomych i celowych czynności ludzkich z punktu widzenia skuteczności.
Historia
Zagadnienie to ma swoje korzenie w rozważaniach wielu wybitnych myślicieli i uczonych, poczynając od starożytności, oraz w pracach znanych filozofów, takich jak: Thomas Hobbes, Aleksander Bogdanow, John Locke czy Dawid Hume. Termin ten użyty został także przez Austriaka Ludwiga von Misesa w pracy "Human Action", gdzie opisał ją jako podstawę wszelkich działań. Po raz pierwszy prakseologia została zdefiniowana jako nauka o sprawności działań przez Louisa Bourdeau w 1882 r. w książce "Theorie des Science". Z kolei Alfred Espinas jako pierwszy w 1890 r. w jednym ze swoich artykułów definiuje ją jako naukę o postępach wszelkich kunsztów, zwłaszcza kunsztów użytecznych. Szczególne zainteresowanie pojęciem prakseologii w literaturze polskiej i zagranicznej było zauważalne w latach trzydziestych XX wieku. Jej prekursorem na polskim gruncie był Tadeusz Kotarbiński i to jego uważa się za głównego badacza tej nauki. Eugeniusz Słucki w jednej ze swoich prac posłużył się prakseologią jako nauką o umiejętnym działaniu, systematyzując jej przy tym miejsce pośrednie między ogólną teorią systemów a bardziej szczegółową ekonomiką.
Istota i metodologia
Prakseologia jest nauką teoretyczną i uniwersalną. Obszarem jej zainteresowań i badań jest ludzkie działanie w ujęciu sprawnościowym. Poznanie prakseologiczne ma charakter ogólny, nie odnosi się do treści ani specyfiki pojedynczego działania. Twierdzenia prakseologiczne nie podlegają weryfikacji ani falsyfikacji na gruncie doświadczenia i faktów, są to bowiem twierdzenia pierwotne, które poprzedzają wszelkie formalne definicje. Nauka to poszukuje najszerszych uogólnień, odnoszących się do wszelkich form świadomego i celowego działania oraz konstruuje i uzasadnia dyrektywy praktyczne, dotyczące wzmagania sprawności i unikania niesprawności w działaniu. Poszukiwanie uzasadnień dla sprawnego działania odnosi się do każdego świadomego i celowego funkcjonowania człowieka. Usprawnia w działaniu to, co jest konieczne, a więc konstruuje i uzasadnia wskazówki oraz postulaty dotyczące zwiększenia sprawności. Prakseologia łączy nauki filozoficzne (racjonalność zasad) i techniczne (wzorce działania). [M. Odlanicka-Poczobutt, 2014, s. 341-344]
Metodologia prakseologiczna umożliwia zatem naukowe rozwiązywanie problemów praktycznych, gdyż uwzględnia zintegrowane działania obejmujące metodologicznie racjonalne wyznaczanie celów i kryteriów działania oraz dobór środków i warunków działania.
Zadania i cele
Głównym zadaniem prakseologii jest uświadomienie, sformułowanie, uzasadnienie i systematyzacja zaleceń ogólnych i przestróg dotyczących sprawności działań, innymi słowy ich praktyczności. Ma na celu także naukową obserwację warunków tej sprawności przez analizę typologii oraz dociekaniem przyczyn powodzeń i niepowodzeń w tym obszarze. Charakteryzując jakiś rodzaj działania jako sprawniejszy lub mniej sprawny, jako mniej lub bardziej praktyczny, można ocenić w pewien sposób ten rodzaj działania. [T. Kotarbiński, 1972, s. 18]
Prakseologia ma na celu także wskazanie kompetencji działaniowych człowieka, które podobnie jak kompetencje posługiwania się językami aktualizowane są w rozmaitych rodzajach działań charakterystycznych dla poszczególnych typów aktywności sprawczej człowieka. [W. Gasparski, 2010, s. 31]
Nauka prakseologiczna uściśla, kumuluje i systematyzuje doświadczenia homo faber (człowieka potraktowanego jako sprawcę czegoś) związane z dobrym wykonaniem zamierzonej pracy.
Tadeusz Kotarbiński jako główny prekursor prakseologii
Tadeusz Kotarbiński w swoim dziele "Traktat o dobrej robocie" (1955) szczegółowo definiuje naukę prakseologiczną i wrzuca ją w stadium dojrzałości. Określa on prakseologię jako ‘gramatykę czynu’. [Kolwas, S. 2016, s. 30]
Prakseologia jest zdaniem Kotarbińskiego dziełem ogólnej teorii czynu, a jej zadaniem jest analiza ludzkich działań przez pryzmat pytania o to, jak dobrze służą realizacji postawionego sobie celu. Kotarbiński w swoich dziełach dostrzega wielorakie powiązania między prakseologią, felicytologią i etyką właściwej. Wedle Kotarbińskiego, "metodologia nauk, dyscyplina składowa logiki w szerszym tego słowa znaczeniu, jest poszczególnym przypadkiem metodologii ogólnej, a więc prakseologii.” [Kolwas, S. 2016, s. 75]
Kotarbiński utożsamia termin prakseologii z zagadnieniem ‘dobrej roboty’ oraz szeroko rozumianej sprawności, ukazując przez to pewne własności ludzkiego działania zorientowanego na osiągnięcie celu, które nie dają się w pełni sprowadzić do swej funkcji instrumentalnej. Zagadnienie "dobrej roboty” ma nie być tym samym, co ocena skuteczności czynu, a jej wykonanie powinno być czymś więcej niż osiągnięcie zadanego celu. Wedle prakseologii Kotarbińskiego powinno dążyć się do zdobycia go określoną drogą - między innymi dzięki ekonomicznym wyznacznikom oszczędności i produkcyjności. Prekursor prakseologii do dokładnego zbadania tego zagadnienia stawia przed sobą dwa zadania:
- analizę pojęć dotyczących wszelkiego działania celowego,
- przeprowadzenie krytyki danych sposobów działania, biorąc pod uwagę ich sprawność, skuteczność, celowość.
Prakseologiczna koncepcja dzialania i warunki jej spełnienia
Głównym założeniem pozwalającym zrozumieć prakseologię jest fakt, że dostarcza ona odpowiednich narzędzi metodologicznych do wyodrębnienia różnych sposobów działania i ich usystematyzowania. Najważniejszą istotą działania jest tworzenie z punktu widzenia skuteczności, w oderwaniu od jakichkolwiek ocen natury emocjonalnej. Prakseologia, ze względu na swoje założenia i metodologię badań, zajmuje się wyłącznie kwestią skuteczności działania, z pominięciem różnorodnych ocen etycznych czy estetycznych, które związane są z emocjonalnymi lub moralnymi aspektami.
Aby działanie było sprawne i skuteczne należy zachować pewien kanon postulatów. P Cabała wyróżnia następujące:
- Stworzenie dyrektywy praktycznej
- Preparacje działań - przygotowanie i zaplanowanie działania
- Racjonalizacja działań - zapewnia wzrost efektywności działania
- Realizacja i kontrola - praktyczna część działania stosowana wraz z oceną osiągania wyznaczonych zamierzeń
- Błąd praktyczny - znajdywanie i eliminowanie rozwiązań i środków sprzecznych z założonym celem [P. Cabała, 2010, s. 57-76]
Prakseologia w praktyce
Prakseologia jest wykorzystywana m.in.: w teorii organizacji, teorii walki oraz teorii eksploatacji. Wiele aspektów używanych jest także w nauce o organizacji i zarządzaniu. Rozwój takich nauk jak badania operacyjne, teoria programowania, teoria gier, w znacznej mierze przyczynił się do rozszerzenia zakresu badań oraz uzupełnienia o dodatkowe informacje. Bardzo często doświadczenia prakseologiczne służą ekonomistom, socjologom, psychologom. Świadczy to o interdyscyplinarności prakseologii.
Bibliografia
- Cabała, P. (2007), Wprowadzenie do prakseologii - Przegląd zasad skutecznego działania., Wydawnictwo AE, Kraków s. 57-76
- Gasparski, W. (2010), Prakseologia – wariacje na temat…, "Prakseologia", nr 150, s. 30-31
- Kolwas, S. (2016), Humanocentryczne aspekty prakseologii Kotarbińskiego, "Zeszyty Naukowe - Organizacja i Zarządzanie" nr 65, Politechnika Łódzka, s. 30, 75-79
- Kotarbiński, T.(1972), Abecadło praktyczności, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa, s. 18
- Odlanicka Poczobutt, M. (2014), Prakseologia a klasyczne kryteria oceny systemów logistycznych., "Zeszyty Naukowe Politechniki Śląskiej", s. 341-344
- Podrez, E. (2007), Etyczna i prakseologiczna koncepcja działania i jego oceny, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Warszawa, s. 57-65
- Szpaderski, A. (2013), Prakseologia a nauki o zarządzaniu. Studium metodologiczne., Wydawnictwo Menedżerskie PTM, Warszawa
Autor: Paulina Kajfasz
