Metoda Blocha-Schmigalli

Metoda Blocha-Schmigalli jest to jedna z metod przestrzennego organizowania procesów pracy. Technikę te opracował w latach pięćdziesiątych XX wieku szwajcar W.Bloch wykorzystując siatki trójkątów równobocznych do znajdowania racjonalnego rozmieszczania komórek, stanowisk w odniesieniu do procesów produkcyjnych oraz administracyjno-biurowych. Metodę tę rozwinął i zmodyfikował H. Schmigalla. Istota techniki sprowadza się tu do rozmieszczenia obiektów w węzłach siatki trójkątów równobocznych, pominięcia wielkości obiektów oraz założeniu jednakowej między nimi odległości. Wychodzi się tutaj z założenia, że jest wówczas optymalne, gdy wartość W funkcji celu jest minimalna. Funkcja W wyraża iloczyn wielkości przepływu dowolnego czynnika (np. materiału, informacji, ludzi) i odległości jego przemieszczenia.

Zastosowanie

Zastosowanie tej metody rozpoczynamy od ustalenia liczby stanowisk powiązań między nimi oraz kolejności rozmieszczania ich w siatce trójkątów. Przy wprowadzaniu metody Blocha-Schmigalli stasowany jest algorytm rozmieszczenia obiektów. Pierwszy krok tego algorytmu polega na wybraniu pary obiektów o największej intensywności przepływów w tablicy powiązań międzyobiektowych. Jeśli takich par jest więcej niż jedna, to wybiera się parę mającą największą liczbę powiązań z pozostałymi obiektami. Gdyby takich par obiektów w dalszym ciągu było więcej niż jedną, należy wybrać parę dowolną i umieścić ją w sąsiednich wierzchołkach centralnego trójkąta równobocznego siatki. Następnie wyznacza się sumę intensywności powiązań między obiektami rozmieszczonymi i nierozmieszczonymi. Spośród obiektów nierozmieszczonych wybiera się ten, który ma największą intensywność powiązań z obiektami już rozmieszczonymi. Jeżeli i w tym przypadku okaże się, że jest więcej niż jeden obiekt z taką samą największą liczbą powiązań z obiektami już rozmieszczonymi. Gdy takich obiektów jest więcej niż jeden, wybiera się obiekt dowolny. Po wybraniu kolejnego obiektu do rozmieszczenia ustala się potencjalne miejsce jego lokalizacji na siatce trójkątnej. Posługując się tą metodą można zoptymalizować rozmieszczenie stanowisk lub zaprojektować je w nowym obiekcie. Technika ta ma podstawową zaletę jaką jest prostota postępowania organizatorskiego ma jednak i wady, do których można zaliczyć pewne uproszczenia np. pomijanie rzeczywistych wielkości stanowisk, odległość między stanowiskami przyjęta jest jako jednakowa, równa modułowi siatki, co powoduje, że stanowiska są podobnej wielkości. Rozmieszczenie komórek organizacyjnych i stanowisk pracy zarówno w procesach podstawowych jak i pomocniczych wymaga dużej wiedzy i doświadczenia. W praktyce często dobudowuje się, rozbudowuje lub likwiduje istniejące obiekty np. maszyny tam gdzie można znaleźć wolną przestrzeń, działanie to powinno być uzupełnione o analizę przepływu materiałów i informacji oraz systemów komunikowania.

Zalety i ograniczenia metody Blocha-Schmigalli

Minimalizacja funkcji celu jest istotna, ponieważ pozwala zmaksymalizować efektywność produkcji lub pracy poprzez zminimalizowanie zużycia zasobów, czasu i kosztów. Metoda Blocha-Schmigalli realizuje to poprzez analizę i optymalizację rozmieszczenia stanowisk pracy, tak aby minimalizować dystanse między nimi, zmniejszać liczbę ruchów pracowników oraz zapewniać optymalne wykorzystanie przestrzeni.

Optymalne rozmieszczenie stanowisk pracy jest istotne, ponieważ wpływa na ergonomię pracy, efektywność produkcji oraz satysfakcję pracowników. Metoda Blocha-Schmigalli umożliwia osiągnięcie optymalnego rozmieszczenia poprzez analizę przepływu materiałów i informacji, minimalizację dystansów między stanowiskami oraz uwzględnienie innych czynników, takich jak dostęp do narzędzi i maszyn.

Metoda Blocha-Schmigalli pomija rzeczywiste wielkości stanowisk pracy, co może prowadzić do pewnych konsekwencji. Na przykład, jeśli stanowisko pracy jest zbyt małe dla pracownika lub wymaga specjalnych warunków ergonomii, może to prowadzić do dyskomfortu, zmęczenia i obniżonej wydajności. Dlatego ważne jest, aby uwzględnić te czynniki i dostosować metodę Blocha-Schmigalli do rzeczywistych potrzeb i warunków pracy.

Aby zminimalizować ograniczenia metody Blocha-Schmigalli i maksymalizować jej korzyści, istotne jest dostosowanie jej do konkretnych potrzeb i warunków. Na przykład, w przypadku różnych branż, istnieją różne wymagania i ograniczenia, które należy uwzględnić. Można to osiągnąć poprzez analizę przepływu materiałów i informacji, dostosowanie układu przestrzennego oraz uwzględnienie ergonomii, bezpieczeństwa i efektywności pracy.

Przykłady zastosowania metody Blocha-Schmigalli

Metoda Blocha-Schmigalli może być wykorzystana w różnych branżach, takich jak produkcja, logistyka, magazynowanie, transport, usługi medyczne i wiele innych. Jej zastosowanie może przyczynić się do zoptymalizowania rozmieszczenia stanowisk pracy, poprawy przepływu materiałów i informacji oraz zwiększenia efektywności produkcji.

Stosowanie metody Blocha-Schmigalli może przynieść przedsiębiorstwom wiele korzyści. Przede wszystkim, optymalne rozmieszczenie stanowisk pracy może prowadzić do skrócenia czasu wykonywania zadań, zmniejszenia liczby ruchów pracowników oraz zwiększenia wydajności produkcji. Ponadto, poprawa ergonomii pracy może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka urazów i chorób zawodowych, poprawić satysfakcję pracowników oraz zwiększyć motywację do pracy.

Przykłady konkretnych zastosowań metody Blocha-Schmigalli można znaleźć w wielu branżach. Na przykład, w branży motoryzacyjnej, metoda ta może być wykorzystana do optymalizacji linii montażowych, minimalizacji czasu przemieszczania się pracowników oraz zwiększenia przepustowości produkcji. W branży logistycznej, metoda Blocha-Schmigalli może pomóc w optymalizacji układu magazynowego oraz minimalizacji czasu i kosztów związanych z przemieszczaniem towarów.

Stosowanie metody Blocha-Schmigalli może przyczynić się do zwiększenia efektywności, oszczędności czasu i energii na stanowiskach pracy. Minimalizacja dystansów między stanowiskami oraz optymalne rozmieszczenie maszyn i narzędzi może skrócić czas potrzebny na wykonywanie zadań, zmniejszyć liczbę ruchów pracowników oraz zminimalizować zużycie energii.

Zastosowanie metody Blocha-Schmigalli może wiązać się z pewnymi wyzwaniami. Na przykład, różne branże mogą mieć różne wymagania i ograniczenia, które należy uwzględnić. Ponadto, dostosowanie układu przestrzennego może wymagać dodatkowych inwestycji, takich jak budowa nowych obiektów lub rozbudowa istniejących. Ważne jest również, aby uwzględnić aspekty ergonomii i bezpieczeństwa pracowników przy rozmieszczaniu stanowisk pracy.

Wyzwania związane z rozmieszczeniem stanowisk pracy

Rozmieszczenie stanowisk pracy wymaga dużej wiedzy i doświadczenia. Należy uwzględnić wiele czynników, takich jak przepływ materiałów i informacji, ergonomia, bezpieczeństwo i efektywność pracy. Wiedza i doświadczenie w tych obszarach są niezbędne, aby osiągnąć optymalne rozmieszczenie stanowisk pracy.

Analiza przepływu materiałów i informacji jest istotna przy rozmieszczaniu stanowisk pracy. Dzięki niej można zidentyfikować optymalne położenie stanowisk, minimalizować dystanse między nimi oraz zoptymalizować przepływ produkcji. Analiza ta pozwala również na wykrycie ewentualnych opóźnień, błędów lub niedoskonałości w procesie produkcyjnym.

Systemy komunikowania mają duże znaczenie przy optymalnym rozmieszczaniu stanowisk pracy. Efektywna komunikacja między stanowiskami jest kluczowa dla sprawnego przepływu informacji i materiałów. Dlatego ważne jest, aby zapewnić odpowiednie systemy komunikacji, takie jak telefony, komputery, systemy przesyłania danych czy systemy informacji wizualnej.

Często konieczne jest dostosowanie układu przestrzennego w celu optymalnego rozmieszczenia stanowisk pracy. Może to wymagać dobudowy, rozbudowy lub likwidacji istniejących obiektów. Dostosowanie układu przestrzennego jest ważne dla zapewnienia odpowiedniej przestrzeni dla stanowisk pracy oraz optymalnego przepływu materiałów i pracowników.

Efektywność, ergonomia i bezpieczeństwo pracowników są kluczowymi czynnikami przy rozmieszczaniu stanowisk pracy. Optymalne rozmieszczenie stanowisk powinno uwzględniać ergonomiczne uwarunkowania, takie jak komfortowe pozycje pracy, dostęp do narzędzi i maszyn oraz minimalizację ryzyka urazów. Ponadto, zapewnienie bezpiecznych warunków pracy jest niezwykle istotne dla zapewnienia zdrowia i dobrej kondycji pracowników.

Metoda Blocha-Schmigalli — artykuły polecane

Kartowanie — Zasady rozmieszczenia stanowisk pracy — SMED — Algorytm genetyczny — Utrzymanie ruchu — Drzewo decyzyjne — Muri — Sztuczne sieci neuronowe — Fotografia dnia roboczego

Bibliografia

• Martyniak Z. (1987), Organizatoryka, PWE, Warszawa
• Martyniak Z. (1999), Metody organizacji i zarządzania, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków
• Mikołajczyk Z. (2002), Techniki organizatorskie w rozwiązywaniu problemów zarządzania, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa

Autor: Magdalena Niemczyk