Polecenie zapłaty

Polecenie zapłaty
Polecane artykuły
Przelew Polecenie przelewu Deponent Przelew bankowy LORO Rozliczenia bezgotówkowe Inkaso dokumentowe Krajowa Izba Rozliczeniowa Konto bankowe

Polecenie zapłaty (ang. direct debit) -zwane również poleceniem pobrania jest to forma pieniężnych rozliczeń bezgotówkowych, w Polsce popularna od 1998 roku, wprowadzona na podstawie Ustawy o prawie bankowym z dn. 29 VIII 1997 r. (Dz.U. 97.140.939 ze zm.) oraz porozumienia międzybankowego w sprawie stosowania polecenia zapłaty z dnia 1 czerwca 1998 r. Polecenie zapłaty jest realizowana w systemie ELIXIR przez Krajową Izbę Rozliczeniową.

Charakterystyka polecenia zapłaty

Jest to instrument płatniczy, w ramach którego dokonywane jest automatyczne obciążenie rachunku dłużnika kwotą wskazaną przez wierzyciela. Obciążenie rachunku odbywa się na podstawie wystawionego uprzednio przez klienta banku jednorazowego, pisemnego upoważnienia do obciążenia jego rachunku kwotami na określone cele (zwykle są to opłaty za prąd, gaz, telefon komórkowy, itp.). Stroną aktywną przy poleceniu zapłaty jest wierzyciel, jest więc to forma odwrotna do polecenia przelewu.

Dłużnik posiada pełną kontrolę nad płatnościami realizowanymi za pomocą polecenia zapłaty. Otrzymuje on kopię rachunku lub zawiadomienie o pobraniu pieniędzy z konta. Może całkowicie zrezygnować z rozliczania się za pomocą polecenia zapłaty bądź też anulować pojedynczą płatność już dokonaną. Osoby fizyczne, nie prowadzące działalności gospodarczej mogą anulować płatność w ciągu 30 dni kalendarzowych od dnia dokonania obciążenia, pozostali dłużnicy do 5 dni roboczych od daty obciążenia rachunku. W przypadku odwołania polecenia zapłaty pieniądze niezwłocznie są zwracane na rachunek płatnika.

Strony kontraktu

Strony kontraktu

• wierzyciel, czyli dostarczyciel usługi,
• płatnik, czyli odbiorca usługi,
• bank, w którym dłużnik (płatnik) posiada rachunek.

Warunki korzystania z polecenia zapłaty

Warunki korzystania z polecenia zapłaty:

1. rachunki wierzyciela i dłużnika są prowadzone w bankach, które zawarły porozumienie międzybankowe w sprawie stosowania polecenia zapłaty,
2. udzielenie pisemnej zgody przez dłużnika do obciążenia rachunku przez wierzyciela,
3. zawarcie umowy w zakresie dokonywania polecenia zapłaty między wierzycielem a bankiem wierzyciela,
4. płatności dokonywane są w polskich złotych,
5. maksymalna kwota obciążenie nie może przekraczać:

• 1 tys. EUR - osoba fizyczna,
• 50 tys. EUR - pozostali dłużnicy.

Zalety polecenia zapłaty

Zalety dokonywania rozliczeń przy pomocy polecenia zapłaty:

• terminowe opłacanie należności,
• uproszczenie procedur księgowych i administracyjnych (eliminacja nadmiernej ilości dokumentów w formie papierowej),
• oszczędność kosztów (uniknięcie karnych odsetek za nieterminowe spłaty zobowiązań),
• bezpieczeństwo (możliwość odwołania już dokonanej płatności),
• wygoda (to wierzyciel jest stroną aktywną, rola dłużnika kończy się na złożeniu pisemnej zgody do obciążenia rachunku).

Polecenie zapłaty SEPA

Polecenie zapłaty SEPA (z ang. Single Euro Payments Area, SDD) tak jak inne polecenia zapłaty oparte jest na tym samym modelu, pozwalającym pobrać odbiorcy środki z rachunku płatnika pod warunkiem posiadania podpisanej zgody płatnika. Polecenie zapłaty SEPA pomiędzy bankami odbywa się zawsze w euro, w przypadku rachunków prowadzonych w innych walutach nastąpi przewalutowanie transferowe funduszy. Obszar SEPA będzie obszarem, gdzie obywatele, przedsiębiorcy i inne podmioty będą mogli dokonywać i otrzymywać płatności w euro, na obszarze Europy, zarówno transgranicznie, jak i w granicach państw członkowskich, według takich samych, prostych zasad, regulacji prawych i zobowiązań bez względu na położenie obywateli i przedsiębiorców.

Polecenie zapłaty SEPA funkcjonuje w dwóch formach:

• SDD B2C - przeznaczonej do rozliczeń między firmami a konsumentami (B2C),
• SDD B2B - instrument przeznaczony do rozliczeń między firmami (B2B).

Bibliografia

• Dobosiewicz Z., Marton-Gadoś K., (2008) Podstawy bankowości z zadaniami, PWN, Warszawa, s. 132-133,
• Dobosiewicz Z., (2011), Bankowość. Wydanie III zmienione", Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa, s 266,
• Golec M. M., (2016) Instytucje i usługi bankowe Wydawnictwo Wyższej Szkoły Bankowej w Poznaniu, Poznań, s. 161-165,
• Grzywacz J., (2005), Współpraca przedsiębiorstwa z bankiem, Difin, Warszawa, s. 81-83,
• Korenik D., (2006), Innowacyjne usługi banku, PWN, Warszawa, s. 255-256,
• Praca zbiorowa, (2005), Bankowość dla praktyków cz.I, Europejski Certyfikat Bankowca EFCB, Instytut Badań nad Gospodarką rynkową - Gdańska Akademia Bankowa, Międzynarodowa Szkoła Bankowości i Finansów, Fundacja Warszawski Instytut Bankowości, Gdańsk-Katowice-Warszawa, s. 375,
• Praca zbiorowa, (2007), Elementy finansów i bankowości, pod red. S. Flejterskiego i B. Świeckiej, CeDeWu.Pl, Warszawa, s. 265-266,
• Rola Banku Centralnego we wprowadzeniu SEPA, (2007), Seminarium BRE-CASE SEPA - bankowa rewolucja, Warszawa,
• System płatniczy w Polsce, (2007), Narodowy Bank Polski, str 19-20,
• Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo Bankowe, (Dz.U. 97.140.939 ze zm.), Art. 63d.

Autor: Aleksandra Nowak, Patrycja Cios

Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu.