Timesharing: Różnice pomiędzy wersjami
m (Infobox5 upgrade) |
m (cleanup bibliografii i rotten links) |
||
(Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 6: | Linia 6: | ||
==Historia Timesharingu== | ==Historia Timesharingu== | ||
Swymi korzeniami idea timesharingu sięga okresu lat 1950-tych. Umowa timesharingu wykształciła się w Stanach Zjednoczonych, a następnie upowszechniła w krajach Europy Zachodniej, szczególnie w branży turystycznej. Szacuje się, że do połowy lat dziewięćdziesiątych zawarto około trzech milionów takich umów, a w 1994 roku z timeshare skorzystało prawie 200 tys. osób (Ambrożuk 2001, s. 159). W krajach zniszczonych w czasie drugiej wojny światowej ludzie próbowali intensywnie odbudować różne sfery życia społecznego i gospodarczego. Zmęczeni i utrudzeni licznymi pracami w tym samym czasie poszukiwali nowych sposobów na wypoczynek i rekreacje. W konsekwencji dochodziło do urozmaicania krajobrazu wypoczynkowego (L.Stecki 2002, s. 27). Do Polski pojęcie timesharingu dotarło natomiast na początku lat 90. Timesharing w Polsce upowszechnił się i zdobył dużą liczbę klientów na specjalnie organizowanych i aranżowanych spotkaniach na których uczestnicy byli zachęcani do skorzystania z umowy timeshare. Spotkania te jednak odbywały się z użyciem natarczywej reklamy i nieuczciwego marketingu (Walczak 2007, s. 246). | Swymi korzeniami idea timesharingu sięga okresu lat 1950-tych. Umowa timesharingu wykształciła się w Stanach Zjednoczonych, a następnie upowszechniła w krajach Europy Zachodniej, szczególnie w branży turystycznej. Szacuje się, że do połowy lat dziewięćdziesiątych zawarto około trzech milionów takich umów, a w 1994 roku z timeshare skorzystało prawie 200 tys. osób (Ambrożuk 2001, s. 159). W krajach zniszczonych w czasie drugiej wojny światowej ludzie próbowali intensywnie odbudować różne sfery życia społecznego i gospodarczego. Zmęczeni i utrudzeni licznymi pracami w tym samym czasie poszukiwali nowych sposobów na wypoczynek i rekreacje. W konsekwencji dochodziło do urozmaicania krajobrazu wypoczynkowego (L.Stecki 2002, s. 27). Do Polski pojęcie timesharingu dotarło natomiast na początku lat 90. Timesharing w Polsce upowszechnił się i zdobył dużą liczbę klientów na specjalnie organizowanych i aranżowanych spotkaniach na których uczestnicy byli zachęcani do skorzystania z umowy timeshare. Spotkania te jednak odbywały się z użyciem natarczywej reklamy i nieuczciwego marketingu (Walczak 2007, s. 246). | ||
<google> | |||
<google>n</google> | |||
==Regulacje prawne== | ==Regulacje prawne== | ||
Linia 40: | Linia 41: | ||
* Znudzenie i monotonność związane ze spędzaniem corocznych wakacji w tym samym miejscu (Pujer 2016, s. 30) | * Znudzenie i monotonność związane ze spędzaniem corocznych wakacji w tym samym miejscu (Pujer 2016, s. 30) | ||
{{infobox5|list1={{i5link|a=[[Prawa konsumenta]]}} — {{i5link|a=[[Dzierżawa]]}} — {{i5link|a=[[Odstąpienie od umowy]]}} — {{i5link|a=[[Timeshare]]}} — {{i5link|a=[[Umowa składu]]}} — {{i5link|a=[[Reklamacja]]}} — {{i5link|a=[[Wynajem okazjonalny]]}} — {{i5link|a=[[Prawo wekslowe]]}} — {{i5link|a=[[Rękojmia a gwarancja]]}} }} | {{infobox5|list1={{i5link|a=[[Prawa konsumenta]]}} — {{i5link|a=[[Dzierżawa]]}} — {{i5link|a=[[Odstąpienie od umowy]]}} — {{i5link|a=[[Timeshare]]}} — {{i5link|a=[[Umowa składu]]}} — {{i5link|a=[[Reklamacja]]}} — {{i5link|a=[[Wynajem okazjonalny]]}} — {{i5link|a=[[Prawo wekslowe]]}} — {{i5link|a=[[Rękojmia a gwarancja]]}} — {{i5link|a=[[Źródła innowacji]]}} }} | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
<noautolinks> | <noautolinks> | ||
* Ambrożuk D. (2001) | * Ambrożuk D. (2001), ''Ekonomiczne Problemy Turystyki nr 1'', Zeszyty naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, Nr 332 | ||
* Banaszek A. (2006) | * Banaszek A., Banaszek S. (2006), ''[http://tnn.org.pl/tnn/publik/VOL_14_NR_1_2006.pdf#page=6&view=Fit Timesharing jako źródło finansowania nieruchomości rekreacyjnych]'', Studia i Materiały Towarzystwa Naukowego Nieruchomości, vol. 14, nr 1 | ||
* Grzyb K. (2004) ''Umowa timesharingu w prawie polskim'', Rejent, nr 9 | * Grzyb K. (2004), ''Umowa timesharingu w prawie polskim'', Rejent, nr 9 | ||
* Pujer K. (2016) ''[https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/10808/problemy_prawa_administracji_ubezp_monografia1p.pdf?sequence=1&isAllowed=y | * Pujer K. (2016), ''[https://depot.ceon.pl/bitstream/handle/123456789/10808/problemy_prawa_administracji_ubezp_monografia1p.pdf?sequence=1&isAllowed=y Problemy prawa, administracji i ubezpieczeń - wybrane zagadnienia]'', Wydawnictwo Exante, Wrocław | ||
* Stecki L. (2002) | * Stecki L. (2002), ''Timesharing'', Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Toruń | ||
* ''Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare'' | * ''Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare'' [https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20112301370 Dz.U. 2011 nr 230 poz. 1370] | ||
* Walczak R. (2007), ''Prawo turystyczne'', Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk | * Walczak R. (2007), ''Prawo turystyczne'', Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk | ||
</noautolinks> | </noautolinks> |
Aktualna wersja na dzień 19:25, 26 gru 2023
Timeshare (z angielskiego - podział czasu) - "jest pojęciem ściśle związanym z turystyką i nieruchomościami rekreacyjnymi. Polega na nabyciu przez konsumenta w zamian za zryczałtowane wynagrodzenie dla właściciela (przedsiębiorcy, zarządcy) prawa do korzystania z budynku, lokalu lub pomieszczenia w oznaczonym czasie, każdym roku trwania umowy timesharingowej proporcjonalnie do wniesionego wkładu pieniężnego. Umowa tego rodzaju musi być zawarta na okres co najmniej trzech lat. " (A.Banaszek 2006, s. 1) Timesharing pozwala osobom średniozamożnym na czasowe korzystanie z nieruchomości w zamian za ryczałtowe wynagrodzenie dla właściciela nieruchomości. Daje możliwość spędzenia urlopu w luksusowych apartamentach w różnych zakątkach świata. To także dobre rozwiązanie dla osób, które lubią wracać na wakacje w to samo miejsce. Umowa timesharingu nie obejmuje kosztów takich jak: podatek od nieruchomości, transportu czy wyżywienia.
TL;DR
Timesharing to umowa, która pozwala średniozamożnym osobom na korzystanie z luksusowych nieruchomości w różnych miejscach na świecie w zamian za ryczałtowe wynagrodzenie. Umowa ta musi być zawarta na co najmniej 3 lata. Timesharing jest regulowany przez odpowiednie ustawy i dyrektywy. Zalety to niskie koszty, gwarancja na spędzenie wakacji w określonym miejscu i czasie, przewidywanie kosztów oraz brak obaw przed wahaniami kursów waluty. Wady to ryzyko związane z kredytem bankowym, pochopna decyzja w obcym kraju, obowiązek zapłaty nawet w przypadku niewykorzystania wakacji, zmiany w nieruchomości i monotonia.
Historia Timesharingu
Swymi korzeniami idea timesharingu sięga okresu lat 1950-tych. Umowa timesharingu wykształciła się w Stanach Zjednoczonych, a następnie upowszechniła w krajach Europy Zachodniej, szczególnie w branży turystycznej. Szacuje się, że do połowy lat dziewięćdziesiątych zawarto około trzech milionów takich umów, a w 1994 roku z timeshare skorzystało prawie 200 tys. osób (Ambrożuk 2001, s. 159). W krajach zniszczonych w czasie drugiej wojny światowej ludzie próbowali intensywnie odbudować różne sfery życia społecznego i gospodarczego. Zmęczeni i utrudzeni licznymi pracami w tym samym czasie poszukiwali nowych sposobów na wypoczynek i rekreacje. W konsekwencji dochodziło do urozmaicania krajobrazu wypoczynkowego (L.Stecki 2002, s. 27). Do Polski pojęcie timesharingu dotarło natomiast na początku lat 90. Timesharing w Polsce upowszechnił się i zdobył dużą liczbę klientów na specjalnie organizowanych i aranżowanych spotkaniach na których uczestnicy byli zachęcani do skorzystania z umowy timeshare. Spotkania te jednak odbywały się z użyciem natarczywej reklamy i nieuczciwego marketingu (Walczak 2007, s. 246).
Regulacje prawne
Umowa dotycząca timesharingu regulowana jest przez:
- Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz. U. Nr 230 poz. 1370)
- Ustawa z 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw kodeks cywilny, kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. nr 74, poz. 855 ze zm.)
- Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz.Urz. UE L34)
Zgodnie z Ustawą z dnia 16 września 2011 r. o timeshare:
Formularz informacyjny dotyczący umowy timeshare
Przesiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi formularz informacyjny dotyczący umowy timeshare w czasie, który umożliwi zapoznanie się z jego treścią przed zawaciem umowy. W formularzu powinny znaleźć się najważniejsze informacje takie jak m.in. dane przedsiębiorcy, określenie treści prawa, które ma zostać nabyte, krótki opis produktu-nieruchomości, okres korzystania w każdym roku z miejsca zakwaterowania, data od której konsument może korzystać z miejsca zakwaterowania, wysokość wynagrodzenia za nabycie praw będących przedmiotem umowy.
Umowa timeshare
Umowa powinna być pod rygorem nieważności sporządzona w formie pisemnej, chyba że prawo państwa stosowane do ustanowienia bądź przeniesienia uprawnień objętych timesharingiem stawia szczególne wymagania co do formy. Umowa powinna być sporządzona, zgodnie z wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, umowę sporządza się w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta. Przedsiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi egzemplarz kontraktu natychmiast po podpisaniu. Konsument ma prawo odstąpienia od umowy timeshare, bez podania przyczyny, w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia lub od dnia doręczenia dokumnetu umowy, jeżeli dzień ten następuje po dniu jej zawarcia (Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare)
Zalety i wady timesharingu
Zalety:
- Niskie koszty jakie ponosi konsument za korzystanie z przedmiotu umowy w stosunku do nabycia prawa własności danej nieruchomości (Grzyb 2004, s. 47)
- Gwarancja na spędzenie wypoczynku w określonym miejscu i czasie. Konsument nie musi martwić się problemami związanymi ze znalezieniem noclegu w atrakcyjnym turystycznie miejscu oraz, że zostanie oszukany w przypadku wyidealizowanego opisu zakwaterowania (Pujer 2016, s. 30)
- Możliwość przewidywania kosztów związanych z corocznym wypoczynkiem co wpływa na oszczędne gospodarowanie pieniędzmi (Pujer 2016, s. 30)
- Brak obaw przed większymi kosztami związanymi z wahaniami kursów waluty oraz spowodowanych podwyżką kosztów oraz przed zwyżką kosztów spowodowanych dużym zainteresowaniem wypoczynkiem w określonym miejscu (Pujer 2016, s. 30)
Wady:
- Ryzyko związane z zawarciem umowy timeshare w przypadku gdy konsument zaciąga kredyt bankowy, aby zapłacić przedsiębiorcy należne wynagrodzenie. Spłata kredytu trwa zazwyczaj wiele lat i wiąże się z odsetkami. Tego rodzaju umowa zawierana jest wiele lat naprzód. Taka sytuacja jest bardzo niekorzystna dla konsumenta, gdyż nie wie co może zdarzyć się w przyszłości (Grzyb 2004, s. 47)
- Zbyt pochopna decyzja o zawarciu umowy timeshare w obcym kraju, w którym znajduje się nieruchomość. Jest to szczególnie niekorzystna dla konsumenta sytuacja, gdyż znaczącą przeszkodą może być nieznajomość języka i systemu prawnego tego kraju (Grzyb 2004, s. 47)
- Obowiązek zapłaty przedsiębiorcy zryczałtowanego wynagrodzenia nawet jeżeli w danym roku konsument nie skorzysta z wakacji w nieruchomości (Pujer 2016, s. 30)
- Zmiany w wybranej nieruchomości oraz jej otoczenia na przestrzeni lat. Konsument musi mieć je na uwadze w przypadku, gdy podpisuje umowę na dłuższy okres czasu (Pujer 2016, s. 30)
- Znudzenie i monotonność związane ze spędzaniem corocznych wakacji w tym samym miejscu (Pujer 2016, s. 30)
Timesharing — artykuły polecane |
Prawa konsumenta — Dzierżawa — Odstąpienie od umowy — Timeshare — Umowa składu — Reklamacja — Wynajem okazjonalny — Prawo wekslowe — Rękojmia a gwarancja — Źródła innowacji |
Bibliografia
- Ambrożuk D. (2001), Ekonomiczne Problemy Turystyki nr 1, Zeszyty naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, Nr 332
- Banaszek A., Banaszek S. (2006), Timesharing jako źródło finansowania nieruchomości rekreacyjnych, Studia i Materiały Towarzystwa Naukowego Nieruchomości, vol. 14, nr 1
- Grzyb K. (2004), Umowa timesharingu w prawie polskim, Rejent, nr 9
- Pujer K. (2016), Problemy prawa, administracji i ubezpieczeń - wybrane zagadnienia, Wydawnictwo Exante, Wrocław
- Stecki L. (2002), Timesharing, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Toruń
- Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare Dz.U. 2011 nr 230 poz. 1370
- Walczak R. (2007), Prawo turystyczne, Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk
Autor: Anita Cichorczyk