Chester Barnard

Chester Barnard
Polecane artykuły
Role menedżerów personalnego i liniowego Rozwój zarządzania personelem Douglas McGregor Styl kierowania Modele motywacji Teoria zarządzania Zarządzanie przez wartości Zarządzanie zasobami ludzkimi Mary Parker Follett

Chester I. Barnard (1886-1961) zalicza się do tzw. "przejściowego okresu" w historii myśli organizatorskiej.

Jego głównym osiągnięciem było wprowadzenie do kierunku klasycznego aspektów związanych z zarządzaniem zasobami ludzkimi.

W 1927 roku objął stanowisko prezesa New Jearsy Bell Telephon Company, gdzie wykorzystał swoje zawodowe doświadczenia, znajomość prac Webera oraz wiedzę z zakresu filozofii i socjologii do opracowania własnych teorii, opublikowanych w 1938 roku w książce pt. "Funkcje Kierownicze". W opracowaniu tym postrzega on organizację jako system społeczny wymagający współpracy ludzi.

Najważniejszym osiągnięciem Barnarda jest teoria mówiąca o tym, iż sprawne działanie oraz przetrwanie przedsiębiorstwa uzależnione jest od równowagi i zbieżności celów organizacji i pracujących w niej osób. Swoją tezę oparł na obserwacjach, z których wynikało, iż ludzi w organizacjach łączą interakcyjne stosunki społeczne. Tworzą oni nieformalne, zorganizowane grupy, by osiągać cele, których osobno nie byliby w stanie zrealizować. Zauważenie ogromnej roli nieformalnych organizacji, oraz chęci realizacji własnych potrzeb przez pracowników zaowocowało stworzeniem teorii mówiącej o tym, że tylko w stabilnych i wzajemnie korzystnych warunkach możliwa jest trwająca dłuższy czas praca jednostek.

Barnard określił także rolę menedżera w przedsiębiorstwie, jako osoby odpowiedzialnej za krzewienie poczucia celu moralnego wśród pracowników, oraz zobowiązanej do podejmowania decyzji wykraczających poza interes własny, a mających także na uwadze dobro i potrzeby jej pracowników. Dostrzegał on także znaczącą rolę robotników, określając ich mianem podstawowego czynnika strategicznego każdej organizacji. Dużo uwagi poświęcił współpracy jednostek w grupach.

Barnard znany jest także ze swej teorii w której głosił konieczność ustawicznego badania otoczenia organizacji przez menedżerów, tak by mogli oni dostosowywać organizację do zmieniających się warunków. Kierujący organizacją by uniknąć zagrożenia istnienia organizacji powinni dbać o stały dopływ zapasów i materiałów, a także o rynki zbytu dla własnych produktów.

Poglądy i teorie Barnarda czynią z niego prekursora współczesnej myśli organizatorskiej. Obecnie coraz częściej przedsiębiorstwa za podstawową jednostkę obierają samorządne, współdziałające grupy robocze, przykładając przy tym także ogromną wagę do elastycznego dostosowywania strategii organizacji do dynamicznie zmieniających się warunków otoczenia.

Bibliografia

• R. W. Griffin, Podstawy Zarządzania Organizacjami, PWN, Warszawa 2001, str. 77,
• S. P. Robbins, D. A. DeCenzo, Podstawy Zarządzania, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2002, str. 69,
• J. A. F. Stoner, Ch. Wankler, Kierowanie, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1997, str. 54-55.

Autor: Karol Jędrzejewski