Timeshare
| Timeshare |
|---|
| Polecane artykuły |
Timeshare – jest to system, który polega na niezależnym wyborze i zorganizowaniu podróży, które jest w zasadzie bez pośredniczenia z biurem podróży. Konsumenci dysponują ewidencją cen i wykazem miejsc z ponad 94 krajów. We własnym zakresie wykonują rezerwację miejsc, a także przejazdu. System ten opiera się na nabyciu różnego rodzaju stancji na określony czas w celach wypoczynkowych. Kupno jest ściśle określone co do czasu przebywania, terminu, państwa oraz ośrodka, gdzie mamy się zatrzymać. Uczestnictwo w tego rodzaju projekcie polega na tym, że ktoś otwiera kompleks, później sprzedaje go w nieszablonowej formie, a mianowicie rozdziela na części do zamieszkania, a także na tygodnie. Każde mieszkanie jest własnością tylu osób, ile użytkuje go w ciągu całego roku. W układzie rotacji wakacyjnej każdy posiadacz mieszkania ma uprawnienia, żeby mieszkać w swoim apartamencie tak długo, jak tylko jest właścicielem w danym okresie roku. Jednocześnie w parze z zakupem apartamentu idzie prawo do wykorzystywania wszystkich udogodnień wynikających z tej własności, a także z przynależności do RCI. Dzięki pracy RCI uczestnicy, niezależnie od kraju pochodzenia, mogą zamieniać się własnością i udawać się w przeróżne miejsca na świecie (M. Wanagos, 2011, s. 109-111).
TL;DR
Timeshare to system niezależnego organizowania podróży, w którym konsumenci samodzielnie rezerwują miejsca i przejazdy. System ten polega na nabyciu stancji na określony czas w celach wypoczynkowych. Historia timesharingu sięga lat 60. XX wieku, a obecnie jest popularny na całym świecie. W celu ochrony konsumentów, powstały dyrektywy europejskie oraz polskie ustawa regulujące funkcjonowanie timeshare.
Początkiem timesharingu można uznać lata 60. XX wieku, kiedy to system ten zaistniał z powodu mniejszego zainteresowania wycieczkami za granicę. Szczególnie w Europie pensjonaty zaczęły wyczuwać kryzys na rynku turystycznym. Pojęcie Timesharingu zrodziło się w Europie, ale pierwsze funkcjonowanie miało miejsce w Stanach Zjednoczonych. W latach 60. XX wieku właściciele hoteli w Alpach rozpoczęli reklamować się, żeby klienci nie wynajmowali pokoju, a zakupili hotel i tak później hotelarze z Francji i Szwajcarii zapoczątkowali wariant zakupu apartamentu na konkretną liczbę tygodni. Następnie w latach 70. forma ta bardzo rozpowszechniła się w Stanach Zjednoczonych, ale z jedną różnicą, mianowicie konsumenci nie zamierzali nabywać usługi, która ograniczała ich możliwości wyjazdu na wakacje tylko w jedno miejsce. W 1974 roku w Indianapolis założono pierwsze stowarzyszenie wymiany wakacyjnej RCI, dzięki której istniała możliwość zamiany między posiadaczami apartamentów, a zatem można było wybrać miejsce, w którym chcemy spędzić wakacje. Pomysł zamiany swojego miejsca pobytu na inny był wtedy rewolucją i wywołał bardzo duże powodzenie na rynku. W 1975 roku RCI utworzyło pierwszy kurort i wykonało pierwszą zamianę, a do końca roku założono już 35 takich kurortów, żeby w 1990 roku oferować już 2357 ośrodków. Timeshare bardzo szybko się rozwija, ukazują się nowe rynki, takie jak Indie i Chiny. Przychody z tego typu turystyki to miliardy dolarów rocznie (M. Wanagos, 2011, s. 112-113).
Sprawa unormowania timesharingu została zapoczątkowana przez europejskie organizacje konsumenckie. Konieczność wyeliminowania nieuczciwego postępowania biznesmenów, którzy wykorzystywali przewagę nad klientami poskutkowało opublikowaniem Dyrektywy 94/47/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów dotyczących nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie. Dyrektywa ta przedstawiała najważniejsze źródła europejskiego prawa umowy timeshare. Istotnym znaczeniem tego dokumentu było uszczegółowienie zobowiązań informacyjnych i formalnych dla osoby, która świadczyła te usługi oraz prawo nabywcy do możności zrezygnowania z umowy w terminie trzech miesięcy od jej dostarczenia. Ważność tej dyrektywy została umocniona poprzez możliwość ograniczenia wolności lub otrzymania grzywny. Rozwój usług nieruchomości sprawił, że konieczne było wydanie nowej dyrektywy, a była nią Dyrektywa 2008/122/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany. Na jej podstawie powstała polska Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare, która zaczęła obowiązywać 16 kwietnia 2012 roku, w której to jest mowa o funkcjonowaniu tego rodzaju usług w Polsce (R. Kwiatkowska, 2012, s. 7-8).
Bibliografia
- Banaszek A., Banaszek S., (2006), Timesharing jako źródło finansowania nieruchomości rekreacyjnych, Studia i Materiały Towarzystwa Naukowego Nieruchomości – vol. 14, nr 1
- Janczak T., (2016), Prawny charakter timesharingu i jego geneza w polskim systemie prawnym, Kwartalnik Prawo-Społeczeństwo-Ekonomia 2/2016
- Kwiatkowska R., (2012), Prawnobilansowe zasady ujęcia i wyceny nieruchomości obciążonych prawami użytkowania w ramach umów timeshare, Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu nr 255, ISSN 1899-3192
- Piskozub P., (2013), Timesharing jako instytucja rynku usług turystycznych, Zeszyty Naukowe. Turystyka i Rekreacja
- Wanagos M., (2011), Specyfika systemu timeshare oraz ocena jego oferty w RCI, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego nr 659
Autor: Kamil Folta
