Umowa koncesji
| Umowa koncesji |
|---|
| Polecane artykuły |
Umowa koncesji
Umowa koncesji - jest to umowa pomiędzy przedsiębiorcą (koncesjobiorcą) a firmą macierzystą (koncesjodawcą); koncesjobiorcą płaci koncesjodawcy za korzystanie ze znaków firmowych, produktów, receptur i biznesplanów.
Alternatywą dla tworzenia od zera przedsiębiorstwa lub zakupu przedsiębiorstwa istniejącego jest zawarcie umowy koncesyjnej. Polega ona na tym, że przedsiębiorca płaci firmie udzielającej koncesji opłatę zryczałtowaną lub stanowiącą pewien odsetek dochodu z przedsięwzięcia. W zamian koncesjodawca pozwala przedsiębiorstwu uzyskującemu koncesje na używanie swoich znaków towarowych, produktów, receptur i biznesplanów. Na co dzień ta forma umowy występuje w zakładach szybkiego żywienia (McDonald), specjalistycznych detalicznych sklepach odzieżowych (Benetton), w sklepach komputerowych oraz sklepach branży motoryzacyjnej. Koncesjonowanie pozwala zmniejszyć finansowe ryzyko przedsiębiorcy, który poprzez umowę koncesji uzyskuje radę i wsparcie firmy macierzystej, wypróbowane metody produkcji, sprzedaży i marketingu, szkolenie oraz wyrobioną tożsamość i wizerunek. Niektórzy koncesjodawcy umożliwiają swoim najlepszym koncesjobiorcom dalszy rozwój poprzez udzielanie zezwoleń na uruchamianie wielu punktów sprzedaży.
Ujemne strony umowy koncesji
W niektórych przypadkach umów koncesji ujemną ich stroną są koszty. Ponadto swoboda działania w ramach takiego kontraktu, zwłaszcza w odniesieniu do asortymenty produktów lub jego receptur, jest często poważnie ograniczona. Bywa też, że zgodnie z umową koncesji nie można zaopatrywać się w innej firmie, bądź używać substytutów. Poza tym niektóre umowy koncesyjne trudno jest rozwiązać.
Przykład: przedsiębiorca działający w sieci McDonald'sa nie może zmienić receptury koktajlu mlecznego czy przepisu na BigMac'a, ani też zaopatrywać się w innej firmie.
Literatura
- Ricky W. Griffin, Podstawy zarządzania organizacjami, Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2004
- M. Romanowska, Podstawy organizacji i zarządzania, Difin, Warszawa 2001
Autor: Maksymiliana Piekarz
 |
Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu. |
