Timesharing
| Timesharing |
|---|
| Polecane artykuły |
Timeshare (z angielskiego- podział czasu) – "jest pojęciem ściśle związanym z turystyką i nieruchomościami rekreacyjnymi. Polega na nabyciu przez konsumenta w zamian za zryczałtowane wynagrodzenie dla właściciela (przedsiębiorcy, zarządcy) prawa do korzystania z budynku, lokalu lub pomieszczenia w oznaczonym czasie, każdym roku trwania umowy timesharingowej proporcjonalnie do wniesionego wkładu pieniężnego. Umowa tego rodzaju musi być zawarta na okres co najmniej trzech lat. " (A.Banaszek 2006, s. 1) Timesharing pozwala osobom średniozamożnym na czasowe korzystanie z nieruchomości w zamian za ryczałtowe wynagrodzenie dla właściciela nieruchomości. Daje możliwość spędzenia urlopu w luksusowych apartamentach w różnych zakątkach świata. To także dobre rozwiązanie dla osób, które lubią wracać na wakacje w to samo miejsce. Umowa timesharingu nie obejmuje kosztów takich jak: podatek od nieruchomości, transportu czy wyżywienia.
Historia Timesharingu
Swymi korzeniami idea timesharingu sięga okresu lat 1950-tych. Umowa timesharingu wykształciła się w Stanach Zjednoczonych, a następnie upowszechniła w krajach Europy Zachodniej, szczególnie w branży turystycznej. Szacuje się, że do połowy lat dziewięćdziesiątych zawarto około trzech milionów takich umów, a w 1994 roku z timeshare skorzystało prawie 200 tys. osób (Ambrożuk 2001, s. 159). W krajach zniszczonych w czasie drugiej wojny światowej ludzie próbowali intensywnie odbudować różne sfery życia społecznego i gospodarczego. Zmęczeni i utrudzeni licznymi pracami w tym samym czasie poszukiwali nowych sposobów na wypoczynek i rekreacje. W konsekwencji dochodziło do urozmaicania krajobrazu wypoczynkowego. (L.Stecki 2002, s. 27). Do Polski pojęcie timesharingu dotarło natomiast na początku lat 90. Timesharing w Polsce upowszechnił się i zdobył dużą liczbę klientów na specjalnie organizowanych i aranżowanych spotkaniach na których uczestnicy byli zachęcani do skorzystania z umowy timeshare. Spotkania te jednak odbywały się z użyciem natarczywej reklamy i nieuczciwego marketingu. (Walczak 2007, s. 246).
Regulacje prawne
Umowa dotycząca timesharingu regulowana jest przez:
- Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz. U. Nr 230 poz. 1370)
- Ustawa z 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw kodeks cywilny, kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. nr 74, poz. 855 ze zm.)
- Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/122/WE z 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz.Urz. UE L34)
Zgodnie z Ustawą z dnia 16 września 2011 r. o timeshare:
Formularz informacyjny dotyczący umowy timeshare
Przesiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi formularz informacyjny dotyczący umowy timeshare w czasie, który umożliwi zapoznanie się z jego treścią przed zawaciem umowy. W formularzu powinny znaleźć się najważniejsze informacje takie jak m.in. dane przedsiębiorcy, określenie treści prawa, które ma zostać nabyte, krótki opis produktu-nieruchomości, okres korzystania w każdym roku z miejsca zakwaterowania, data od której konsument może korzystać z miejsca zakwaterowania, wysokość wynagrodzenia za nabycie praw będących przedmiotem umowy.
Umowa timeshare
Umowa powinna być pod rygorem nieważności sporządzona w formie pisemnej, chyba że prawo państwa stosowane do ustanowienia bądź przeniesienia uprawnień objętych timesharingiem stawia szczególne wymagania co do formy. Umowa powinna być sporządzona, zgodnie z wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli w państwie tym obowiązuje więcej niż jeden język urzędowy, umowę sporządza się w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta. Przedsiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi egzemplarz kontraktu natychmiast po podpisaniu. Konsument ma prawo odstąpienia od umowy timeshare, bez podania przyczyny, w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia lub od dnia doręczenia dokumnetu umowy, jeżeli dzień ten następuje po dniu jej zawarcia. (Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare)
Zalety i wady timesharingu
Zalety:
- Niskie koszty jakie ponosi konsument za korzystanie z przedmiotu umowy w stosunku do nabycia prawa własności danej nieruchomości. (Grzyb 2004, s. 47)
- Gwarancja na spędzenie wypoczynku w określonym miejscu i czasie. Konsument nie musi martwić się problemami związanymi ze znalezieniem noclegu w atrakcyjnym turystycznie miejscu oraz, że zostanie oszukany w przypadku wyidealizowanego opisu zakwaterowania. (Pujer 2016, s. 30)
- Możliwość przewidywania kosztów związanych z corocznym wypoczynkiem co wpływa na oszczędne gospodarowanie pieniędzmi. (Pujer 2016, s. 30)
- Brak obaw przed większymi kosztami związanymi z wahaniami kursów waluty oraz spowodowanych podwyżką kosztów oraz przed zwyżką kosztów spowodowanych dużym zainteresowaniem wypoczynkiem w określonym miejscu. (Pujer 2016, s. 30)
Wady:
- Ryzyko związane z zawarciem umowy timeshare w przypadku gdy konsument zaciąga kredyt bankowy, aby zapłacić przedsiębiorcy należne wynagrodzenie. Spłata kredytu trwa zazwyczaj wiele lat i wiąże się z odsetkami. Tego rodzaju umowa zawierana jest wiele lat naprzód. Taka sytuacja jest bardzo niekorzystna dla konsumenta, gdyż nie wie co może zdarzyć się w przyszłości. (Grzyb 2004, s. 47)
- Zbyt pochopna decyzja o zawarciu umowy timeshare w obcym kraju, w którym znajduje się nieruchomość. Jest to szczególnie niekorzystna dla konsumenta sytuacja, gdyż znaczącą przeszkodą może być nieznajomość języka i systemu prawnego tego kraju. (Grzyb 2004, s. 47)
- Obowiązek zapłaty przedsiębiorcy zryczałtowanego wynagrodzenia nawet jeżeli w danym roku konsument nie skorzysta z wakacji w nieruchomości. (Pujer 2016, s. 30)
- Zmiany w wybranej nieruchomości oraz jej otoczenia na przestrzeni lat. Konsument musi mieć je na uwadze w przypadku, gdy podpisuje umowę na dłuższy okres czasu. (Pujer 2016, s. 30)
- Znudzenie i monotonność związane ze spędzaniem corocznych wakacji w tym samym miejscu. (Pujer 2016, s. 30)
Bibliografia
- Ambrożuk D. (2001). Ekonomiczne Problemy Turystyki nr 1 , "Zeszyty naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego", Nr 332, s. 159
- Banaszek A. (2006). Timesharing jako źródło finansowania nieruchomości rekreacyjnych " Studia i Materiały Towarzystwa Naukowego Nieruchomości", Nr 1, s. 1
- Grzyb K. (2004) Umowa timesharingu w prawie polskim, Rejent, nr 9, s. 47
- Pujer K. (2016) PROBLEMY PRAWA, ADMINISTRACJI I UBEZPIECZEŃ – WYBRANE ZAGADNIENIA, Wydawnictwo Exante, Wrocław, s. 30
- Stecki L. (2002). Timesharing, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Toruń, s. 27
- Walczak R. (2007). Prawo turystyczne, Akademia Humanistyczna im. Aleksandra Gieysztora, Pułtusk, s. 246
- Ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (2011), Dz. U. nr 230 poz. 1370
Autor: Anita Cichorczyk
