Recesja

Recesja
Polecane artykuły
Hiperinflacja Stratoinflacja Stagnacja Cykl Juglara Cykl koniunkturalny Stagflacja Inflacja Megainflacja Inflacja otwarta

Recesja - stopniowy spadek tempa rozwoju zjawiska; termin stosowany do określenia pierwszej fazy cyklu koniunkturalnego (gospodarczego), w której zmniejszenie stopnia aktywności gospodarczej przejawia się tylko w obniżeniu tempa wzrostu produktu krajowego brutto (PKB), nie następuje natomiast bezwzględny spadek produktu krajowego brutto, określany mianem kryzysu. Recesja jest wpisana w przebieg cyklu gospodarczego.

Obniżaniu się tempa wzrostu PKB w fazie recesji towarzyszą zazwyczaj: niższy poziom wydajności pracy, zahamowanie wzrostu lub nawet obniżenie realnych płac, zysków i innych dochodów społeczeństwa, zmniejszenie tempa wzrostu lub też spadek nakładów inwestycyjnych, zahamowanie wzrostu cen, wzrost bezrobocia.

Recesja jest przejawem spadku ogólnej działalności gospodarczej, szczególnie produkcji krajowej i zatrudnienia, jest więc spadkiem poziomu PNB. Gdy PNB przestaje spadać a bezrobocie wzrastać, to osiągnięto dno cyklu gospodarczego. Gdy PNB zaczyna wzrastać to następuje ożywienie gospodarcze. Może ono trwać aż do momentu, gdy gospodarka zbliży się do poziomu pełnego zatrudnienia lub do następnej recesji. Cykl gospodarczy kończy się gdy faza ożywienia osiąga swój szczyt. Za szczyt koniunktury uznawany jest moment, gdy ogólny poziom aktywności gospodarczej przestaje wzrastać. Stanowi on przejście z fazy ożywienia jednego cyklu do początkowego punktu fazy recesji kolejnego cyklu.

Definicje

Powszechna w stosowaniu jest pierwotna definicja recesji, opisująca ją jako sytuację w gospodarce, gdy realny produkt krajowy brutto zmniejsza się przez kolejne dwa kwartały. W praktyce, wzbudza ona wiele wątpliwości, ponieważ dane na temat PKB często są raportowane z opóźnieniem, bądź poddawane rewizjom, co utrudnia dostosowywanie polityki fiskalnej i monetarnej stosownie do okresu cyklu gospodarczego. Wobec tego, sposób kwalifikacji recesji przy użyciu jednej miary (PKB) jest często nazywany "recesją techniczną” (M. Drozdowicz-Bieć 2012, s. 27-28).

Komitet ds. wyznaczania faz cyklu koniunkturalnego (Business Cycle Dating Committee) działający przy nowojorskim National Bureau of Economic Research (NBER), oceniając zmiany aktywności gospodarki, oprócz PKB bierze pod uwagę również stronę dochodową. W efekcie, kryterium stanu kwalifikowanego jako recesja jest jednoczesny spadek wielkości produkcji, dochodów, sprzedaży detalicznej i zatrudnienia, utrzymujący się przez co najmniej pół roku. Istotną informacją jest fakt, iż spadek dotyczy serii statystycznych pozbawionych wahań sezonowych, a dla wartości produkcji, sprzedaży i dochodów osobistych bierze się pod uwagę ich wartości realne. Ponadto, zmienność tych danych można obserwować w okresach krótszych niż kwartał.

W literaturze ekonomicznej występuje również definiowanie recesji jako spadku PKB w dwóch kolejnych kwartałach, gdzie dla kwalifikacji stanu recesji używane są roczne dynamiki w poszczególnych kwartałach bez usunięcia wpływu zmian cen, oraz wpływu czynników sezonowych.

Według Johna R. Meyera i D. H. Weinberga recesja to "okres spadku ogólnej aktywności gospodarki, mająca szeroki wpływ na różne dziedziny życia gospodarczego, który trwa co najmniej rok” (M. Drozdowicz-Bieć 2012, s. 19).

Pojęcia: recesja, kryzys i depresja są bliskoznaczne, często stosowane zamiennie. Ekonomiści zajmujący się badaniem cykli koniunkturalnych uznają dwa pierwsze określenia za tożsame. Po II wojnie światowej zamiast pojęcia "kryzysu" często stosowano określenie "recesja" (co zapoczątkowane zostało przez NBER). Uważa się jednak, że jest to spowodowane głównie przyczynami psychologicznymi (mniej negatywny odbiór "recesji"). Natomiast "depresja" jest w praktyce zjawiskiem głębszym, określa się tak długotrwałe i bardzo dotkliwe recesje (M. Drozdowicz-Bieć 2012, s. 29).

Przyczyny recesji i działania zapobiegawcze

Przyczyny recesji mogą być bardzo różne. Do najczęstszych powodów powstawania recesji zalicza się złą politykę monetarną i nadmierną ingerencję państwa w gospodarkę, a w szczególności w system finansowy. Wpływ na występowanie recesji mają też wojny oraz kataklizmy.

Przewidując recesję można zastosować narzędzia polityki stabilizacyjnej (antyrecesyjnej), np. obniżenie podatków od przedsiębiorstw (zwiększając tym samym wielkość inwestycji w dobra trwałego użytku), zmniejszenie wydatków socjalnych (by zatrzymać powiększanie się deficytu budżetowego) bądź obniżenie stóp procentowych (przy założeniu prowadzenia właściwej policy mix). W trakcie rozpoczęcia fazy recesji możliwe jest przejściowe zwiększenie wypadków budżetowych, wpłynięcie na osłabienie kursu waluty krajowej (co pozwala tymczasowo uzyskać większą konkurencyjność towarów eksportowych) lub zwiększenie ochrony rynku wewnętrznego przed napływem towarów importowanych, w sytuacji, gdy nie narusza to umów międzynarodowych (K. Piech i in. 2012, s. 7). Dzięki narzędziom polityki stabilizacyjnej oraz odpowiednio prowadzonej polityce fiskalnej i pieniężnej można zapobiegać wystąpieniu recesji lub łagodzić jej przebieg. Ważne jest jednak, by po wyjściu z recesji być przygotowanym na ewentualny kolejny spadkowy trend cyklu koniunkturalnego.

Rodzaje recesji

Recesja często bywa przez badaczy porównywana do liter alfabetu, co odpowiada wyglądowi tego etapu na wykresie cyklu koniunkturalnego, a jednocześnie pomaga określić obrazowo długość jej trwania oraz przebieg.

Typy recesji:

• "V” – najczęstszy typ: szybkie wyjście z zapaści, powrót do tempa wzrostu sprzed recesji w czasie nie dłuższym niż okres popadania w nią,
• "W” – po osiągnięciu dna cyklu gospodarka szybko się odbudowuje, by ponownie się załamać (często głębiej) i dopiero po "drugim dnie” przejść w tryb ożywienia,
• "U” – gwałtowne wejście gospodarki w stan recesji, po czym następuje wyhamowanie dalszego spadku i pozostanie na niskim poziomie rozwoju, powrót do tempa wzrostu gospodarczego sprzed recesji zajmuje zwykle kilka lat’
• "L” – po osiągnięciu najniższego poziomu gospodarka nie jest w stanie wrócić do wyższego tempa wzrostu,
• odwrócona litera "L” – względnie szybkie, lecz krótkotrwałe ożywienie gospodarki zostaje przerwane długoletnią fazą stagnacji.

Przykłady recesji w historii

• kryzysy paliwowe (lata 70. XX wieku)
• zapaść kas oszczędnościowych i upadki banków w USA (lata 80.)
• państwa dawnego bloku wschodniego (po 1989 roku)
• Japonia (lata 90.)
• azjatycki kryzys finansowy - załamanie gospodarcze w "azjatyckich tygrysach” (1997-1998)
• "kryzys dotcomów” (USA, 2000-2001)
• pęknięcie "bańki hipotecznej” w USA, ze zjawiskami o podobnym charakterze w innych gospodarkach (2007-2009, skutki do chwili obecnej)

Bibliografia

• Begg D., Fischer S., Dornbusch R.(2007), Makroekonomia, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa
• Bukowski S. I. (2011), Globalna recesja i kryzys finansowy czy kryzys ekonomii?, "Folia Oeconomica" nr 248/2011, Acta Universitatis Lodziensis
• Drozdowicz-Bieć M. (2012), Cykle i wskaźniki koniunktury, Wydawnictwo Poltext, Warszawa
• Jakimowicz A. (2010), Źródła niestabilności struktur rynkowych, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
• Pater R. (2008), Cykle wzrostowe a dynamika cykli koniunkturalnych, "Barometr Regionalny. Analizy i prognozy" nr 4(14), Wyższa Szkoła Zarządzania i Administracji w Zamościu
• Piech K. (red.) (2012), Kryzysy i światowe recesje: teoria, historia, przykłady, Instytut Wiedzy i Innowacji, Warszawa
• Sachs J. D., Larrain F. B. (1992), Macroeconomics in The Global Economy, Prentice Hall
• Wojtyna A. (2013), Kontrowersje wokół charakteru ożywienia po kryzysie finansowym i recesji, "Gospodarka Narodowa" nr 11-12/2013, Oficyna Wydawnicza SGH

Autor: Alice Janik, Maciej Kubit