Upadek Continental Illinois

Upadek Continental Illinois
Polecane artykuły
TARP Lehman Brothers Krach na giełdzie Piramida finansowa Glass Steagall Act MBO Upadek Barings Bank Bony pieniężne Firma ratingowa

Continental Illinois (CI) był największym bankiem, który zbankrutował w czasie amerykańskiego kryzysu lat 80-tych (zajmował siódme miejsce pod względem wielkości aktywów). W jego przypadku po raz pierwszy zastosowano strategię too big to fail.

Geneza

W połowie lat 70-tych CI rozpoczął agresywną strategię wzrostu, opartą na kredytach komercyjnych. W okresie od 1976 do 1981 r. pula udzielonych kredytów na cele komercyjne i przemysłowe wzrosła z 5 do 14 mld dol. (przyrost o 180%), przy wzroście wszystkich aktywów z 21,5 do 45 mld dol. (110%). Dla porównania w tym samym czasie drugi pod względem wielkości bank Citigroup zwiększył akcję kredytową z 7,7 do 12,5 mld dol. (110%) i zwiększył aktywa z 61,5 do 105 mld dol. (62,5%). Continental charakteryzował się najdynamiczniejszym wzrostem spośród wszystkich banków, ponieważ angażował się w ryzykowne przedsięwzięcia.

Pod koniec 1981 r. zaczęły się problemy, CI odnotował 12% spadek zysku za drugi kwartał. Zostało to skomentowane przez prezesa banku, jako efekt błędów popełnionych w zarządzaniu stopą procentową. Następnie kilku klientów instytucjonalnych popadło w poważne tarapaty, szczególnie z branży energetycznej, która w tym czasie przeżywała załamanie.

Ujawniono również wręcz hazardowe zagrania banku, Continental pożyczył 200 mln dol. spółce International Harvester wiedząc, że ta znajduje się na skraju bankructwa. Zakupił też udziały w kredytach paliwowych od banku Penn Square (PS). Szybko okazało się że PS prowadził działalność spekulacyjną i nie posiadał wystarczających zabezpieczeń pod udzielone kredyty. Upadł w lipcu 1982 r. i Continental poniósł z tego tytuły wysokie straty. W pierwszym kwartale 1984 r. ilość straconych kredytów wzrosła do 2,3 mld dol., więcej niż połowa powstała w wyniku kryzysu zadłużeniowego w Ameryce Łacińskiej.

Działania władz nadzorczych

Wszystkie omówione czynniki złożyły się na utratę płynność przez CI i run na jego depozyty. 11 maja 1984 r. bank musiał pożyczyć 3,6 mld dol. z Rezerwy Federalnej, w celu uzupełnienia brakujących środków. Nie wystarczyło to jednak do powstrzymania paniki i władze nadzorcze został zmuszony do działania. FDIC wspólnie z 28 bankami przygotował pakiet ratunkowy, oraz zobowiązał się chronić wszystkich depozytariuszy ponad limit gwarantowanych depozytów. W zamian za interwencję wszyscy dyrektorzy banku musieli podać się do dymisji. Dodatkowo FDIC wykupił zadłużenie Continentala w wysokości 3,5 mld dol., a Bank Rezerw Federalnych wniósł nowy kapitał w wysokości 1 mld dolarów. Akcja ratunkowa zakończyła się faktyczną nacjonalizacją banku. Dopiero w 1991 r. CI znalazł się z powrotem w rękach prywatnych, a w 1994 r. został przejęty przez Bank American Corp.

Wnioski

Continental Illinois został znacjonalizowały i jednocześnie zagwarantowano bezpieczeństwo wszystkim jego deponentom. Decyzja ta była mocno krytykowana, ponieważ mogła rozluźnić dyscyplinę finansową innych banków. Zwolennicy wskazywali na troskę regulatora o 2300 banków, dla których CI był bankiem korespondentem. Obawiano się również, że upadek tak dużej instytucji może spowodować panikę i załamanie systemu bankowego.

Bibliografia

• Federal Deposit Insurance Corporation, History of the Eighties. Lessons for the future., issued by FDIC`s Devision of Research and Statistics in 1997, p. 236-250
• Shelagh Heffernan, Nowoczesna Bankowość, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2007, s. 448-450

Autor: Mariusz Krzysztofek