Reguła Taylora

Reguła Taylora
Polecane artykuły
Strategia polityki pieniężnej Teoria racjonalnych oczekiwań Keynesizm Inflacja oczekiwana Cele polityki pieniężnej Inflacja jawna Cel inflacyjny Krzywa Phillipsa Pułapka płynności

Reguła Taylora to zalecenie dla banku centralnego, na jakim poziomie ustalić krótkoterminową stopę procentową, aby sprzyjać osiągnięciu przez gospodarkę stanu równowagi, w sytuacji gdy poziom inflacji odchyla się od celu inflacyjnego średniookresowego, a tempo wzrostu gospodarczego różne jest od wartości oczekiwanej. Punktem odniesienia dla wyznaczenia odpowiedniego poziomu stopy procentowej jest poziom bezrobocia stabilizujący poziom inflacji (NAIRU). Zaleca się podniesienie stopy procentowej przy poziomie bezrobocia niższym od NAIRU, a obniżenie przy poziomie bezrobocia wyższym od NAIRU.

Reguła Taylora była wykorzystywana do recenzji pracy Europejskiego Banku Centralnego. Przez pierwsze lata można było zauważyć deficyt badań stymulujących realna funkcję reakcji. Koncentrowano się na szacunkach dla Bundesbanku lub strukturach teoretycznych. Najwcześniejszym sumarycznym badaniem analizującym pozycję reakcji EBC gdzie została użyta reguła Taylora jest artykuł (Sauer, Saturn (2003)). Najświeższe badania wykorzystują pierwotne zmienne zaproponowane przez Taylora tj. lukę popytową oraz inflację. Rezultaty potwierdzają ukazujące się tez wcześniej tezy o normalizowanym się działaniu EBC. Dla teraźniejszych prognoz (osiągalnych dla decydentów w momencie ustanawiania decyzji). Co więcej, twórcy wzbogacają regresje na temat zmiennych fiskalnych, w tym przypadku prognozę stopnia długu publicznego w przyszłym roku, które też okazują się mieć znaczny wpływ na postanowienie banku centralnego. Dane dla luki popytowej publikowane są co pół roku, w maju i w listopadzie. Dopasowujemy do tego częstość kolejnych danych. Jako π, inflację z danego okresu, inkasujemy wartość wskaźnika HICP. Dla pierwszego i trzeciego kwartału.(Święcicki I., Michałek J.J, 2014, S. 159, 160)

Wzór Taylora

Zasada ta została zapisana po raz pierwszy w postaci wzoru matematycznego przez Johna B.Taylora w 1992 roku, od którego nazwiska zyskała swoją nazwę. Wyrażona jest wzorem (A. Sławiński 2008, s. 47-50):

$i_{b}=i_{r}+p_{i}+g_{1}*(p_{i}-p_{p})+g_{2}*(y_{i}-y_{p})$

gdzie: $i_{b}$ - krótkoterminowa stopa procentowa banku centralnego

$i_{r}$ - wysokość realnej stopy procentowej

$p_{i}$ - rzeczywisty poziom inflacji $p_{p}$ - cel inflacyjny

$y_{i}$ - tempo wzrostu gospodarczego

$y_{p}$ - potencjalne tempo wzrostu gospodarczego

$g_{1},g_{2}$ - wyznaczane empirycznie wagi jakie dany bank centralny przykłada odpowiednio do stabilizacji inflacji i tempa wzrostu

Wagi charakteryzują politykę pieniężną danego banku centralnego, gdyż odzwierciedlają jego podejście do stabilizacji inflacji i stóp procentowych. Reguła ta skutecznie stabilizuje inflacje, jeżeli współczynnik reakcji banku centralnego na zmianę inflacji jest większy od 1. Jest to tzw. zasada Taylora (A. Wojtyna 2004, s. 261). Przykładowo bank centralny USA, Fed przyjmuje współczynnik reakcji na zmianę inflacji $g_{1}=1,5$ i współczynnik reakcji na odchylenie tempa wzrostu $g_{2}=0,5$ (J.B. Taylor 2010, s. 105-106).

Przedstawiona przez Taylora (1993) zasada stopy procentowej podporządkowuje wysokość stopy procentowej w stosunku do stopy inflacji. Również uzależnia odchylenie inflacji od celu inflacyjnego. Wielkość naturalnej stopy procentowej jest uzależniona od aktualnych kryteriów w gospodarce, tj. kapitału i efektywności, oraz ich wykorzystania, preferencji społeczeństwa odnośnie do konsumpcji i oszczędności, oraz zasobów siły roboczej. (Michałek A., 2012, s. 162, 166)

Problemy ze stosowaniem Reguły Taylora

Banki centralne stosując regułę Taylora natrafiają na problemy, ponieważ nie znają dokładnej realnej stopy równowagi, a pomiary poziomów wzrostu gospodarczego i inflacji obarczone są błędami. Należy także pamiętać, że modele ekonometryczne stanowią tylko uproszczenie rzeczywistości. Dlatego też przyjmuje się, że reguła Taylora nie może być mechaniczną formą prowadzenia polityki pieniężnej, ale powinna stanowić punkt odniesienia dla podejmowania decyzji przez banki centralne. W praktyce wiele banków centralnych stosuje regułę Taylora do ustalania poziomu stóp procentowych, lecz żaden nie przyjął jej oficjalnie (A. Wojtyna 2004, s. 255).

Bibligrafia

• Michałek A., (2012) Szacowanie naturalnej stopy procentowej dla Polski, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, s. 162, 166
• Sławiński A.,(2008) Ewolucja poglądów na politykę pieniężną [w:] W. Przybylska- Kapuścińska, Studia z bankowości centralnej i polityki pieniężnej, Difin, Warszawa, s. 47-50
• Święcicki I., Michałek J.J, (2014), Przyczyny trudności koordynacji polityki fiskalnej i pieniężnej w Unii Gospodarczej i Walutowej, Uniwersytet Warszawski s. 159, 160
• Taylor J.B.,(2010)Zrozumieć kryzys finansowy, przyczyny, skutki, interpretacje, PWN, Warszawa, s. 105-106
• Wojtyna A.,(2004)Szkice o polityce pieniężnej, PWN, Warszawa, s. 252-277

Autor: Tycjan Mróz, Aleksandra Łuszczyszyn