System wczesnego ostrzegania P. Weibela: Różnice pomiędzy wersjami
m (Infobox5 upgrade) |
m (Pozycjonowanie) |
||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
* ich [[przydatność]] do przewidywania niewypłacalności została potwierdzona w innych badaniach | * ich [[przydatność]] do przewidywania niewypłacalności została potwierdzona w innych badaniach | ||
* dodatkowe wskaźniki są wybrane za pomocą dwóch pierwszych kryteriów | * dodatkowe wskaźniki są wybrane za pomocą dwóch pierwszych kryteriów | ||
Ostatecznie wybrano 6 wskaźników: | Ostatecznie wybrano 6 wskaźników: | ||
| Linia 26: | Linia 25: | ||
{{infobox5|list1={{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania G Weinricha]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania W. H. Beavera]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania K. Beermanna]]}} — {{i5link|a=[[Wskaźnik Altmana]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania B. Prusaka]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania P.J. Fitz Patricka]]}} — {{i5link|a=[[Analiza bilansu w układzie poziomym]]}} — {{i5link|a=[[Metody porównawcze]]}} }} | {{infobox5|list1={{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania G Weinricha]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania W. H. Beavera]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania K. Beermanna]]}} — {{i5link|a=[[Wskaźnik Altmana]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania B. Prusaka]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina]]}} — {{i5link|a=[[System wczesnego ostrzegania P.J. Fitz Patricka]]}} — {{i5link|a=[[Analiza bilansu w układzie poziomym]]}} — {{i5link|a=[[Metody porównawcze]]}} }} | ||
<google>n</google> | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Wersja z 18:43, 18 lis 2023
Weibel zastosował w swoim badaniu analizę profilowaną oraz jednowymiarowy dychotomiczny test klasyfikacyjny. Opublikował on wyniki analizy 72 przedsiębiorstw, z czego 36 było wypłacalnych a 36 niewypłacalnych. Wszystkie te przedsiębiorstwa były klientami jednego z dużych szwajcarskich banków oraz stanowiły jednorodna grupę pod względem ich wielkości, miejsca działania, długości działania, branży oraz formy prawnej.
Do analizy Weibel wybrał 41 wskaźników opartych tylko na danych z bilansu, przetestował je, porównując wartości dla pary dwóch przeciwstawnych przedsiębiorstw (wypłacalne/niewypłacalne).Po przyjęciu hipotezy co do kierunku oczekiwanego związku pomiędzy wskaźnikiem przedsiębiorstwa wypłacalnego i niewypłacalnego oba przedsiębiorstwa z danej pary klasyfikuje się do grupy wypłacalnych lub niewypłacalnych. Następnym krokiem było porównanie wyników klasyfikacji z rzeczywistym statusem obu przedsiębiorstw. W ten sposób Weibel otrzymał błąd prognozy, liczony jako stosunek błędnie zakwalifikowanych par do liczby klasyfikowanych par. Określił zatem relatywną wartość dyskryminacyjną.
Przy wyborze 41 wskaźników Weibel kierował się trzema kryteriami:
- analizowane wskaźniki musiały być wskazane w literaturze dotyczącej analizy wskaźnikowej
- ich przydatność do przewidywania niewypłacalności została potwierdzona w innych badaniach
- dodatkowe wskaźniki są wybrane za pomocą dwóch pierwszych kryteriów
Ostatecznie wybrano 6 wskaźników:
- X1 = nadwyżka finansowa / zobowiązania krótkoterminowe
- X2 = aktywa obrotowe / zobowiązania krótkoterminowe
- X3 = (należności + papiery wartościowe +środki pieniężne - zobowiązania krótkoterminowe) / (koszty ogółem - amortyzacja)
- X4 = (przeciętny stan zapasów / nakłady materiałowe) x 365
- X5 = (przeciętny stan kredytów krótkoterminowych / zakupione towary) x 365
- X6 = zobowiązania ogółem / pasywa ogółem
W wyniku badania P. Weibel skonstruował 3 klasy ryzyka:
- za przedsiębiorstwa obarczone małym ryzykiem upadłości należy uznać te, dla których wartość wszystkich 6 wskaźników leży prawdopodobnie w obszarze przedsiębiorstw wypłacalnych
- za przedsiębiorstwa obarczone nadzwyczajnym ryzykiem upadłości należy uznać te, dla których wartość ponad połowy z 6 wskaźników leży prawdopodobnie w obszarze przedsiębiorstw niewypłacalnych
- za przedsiębiorstwa ryzykowne należy uznać te, których nie można zaliczyć ano do pierwszej ani do drugiej klasy ryzyka.
Z wyników badań prowadzonych przez P. Weibela można wywnioskować iż do prognozowania upadłości przedsiębiorstwa wystarczające są dane bilansowe oraz jako diagnostyczne należy uznać wskaźniki struktury finansowania, obrotowości i płynności.
| System wczesnego ostrzegania P. Weibela — artykuły polecane |
| System wczesnego ostrzegania G Weinricha — System wczesnego ostrzegania W. H. Beavera — System wczesnego ostrzegania K. Beermanna — Wskaźnik Altmana — System wczesnego ostrzegania B. Prusaka — System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina — System wczesnego ostrzegania P.J. Fitz Patricka — Analiza bilansu w układzie poziomym — Metody porównawcze |
Bibliografia
- Zaleska M. (2002), Identyfikacja ryzyka upadłości przedsiębiorstwa i banku: systemy wczesnego ostrzegania, Difin, Warszawa
Autor: Małgorzata Dróżdż
