System wczesnego ostrzegania P. Weibela

System wczesnego ostrzegania P. Weibela
Polecane artykuły
System wczesnego ostrzegania G Weinricha System wczesnego ostrzegania W. H. Beavera System wczesnego ostrzegania K. Beermanna Wskaźnik Altmana System wczesnego ostrzegania B. Prusaka System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina System wczesnego ostrzegania P.J. Fitz Patricka Analiza bilansu w układzie poziomym Metody porównawcze

Weibel zastosował w swoim badaniu analizę profilowaną oraz jednowymiarowy dychotomiczny test klasyfikacyjny. Opublikował on wyniki analizy 72 przedsiębiorstw, z czego 36 było wypłacalnych a 36 niewypłacalnych. Wszystkie te przedsiębiorstwa były klientami jednego z dużych szwajcarskich banków oraz stanowiły jednorodna grupę pod względem ich wielkości, miejsca działania, długości działania, branży oraz formy prawnej.

Do analizy Weibel wybrał 41 wskaźników opartych tylko na danych z bilansu, przetestował je, porównując wartości dla pary dwóch przeciwstawnych przedsiębiorstw (wypłacalne/niewypłacalne).Po przyjęciu hipotezy co do kierunku oczekiwanego związku pomiędzy wskaźnikiem przedsiębiorstwa wypłacalnego i niewypłacalnego oba przedsiębiorstwa z danej pary klasyfikuje się do grupy wypłacalnych lub niewypłacalnych. Następnym krokiem było porównanie wyników klasyfikacji z rzeczywistym statusem obu przedsiębiorstw. W ten sposób Weibel otrzymał błąd prognozy, liczony jako stosunek błędnie zakwalifikowanych par do liczby klasyfikowanych par. Określił zatem relatywną wartość dyskryminacyjną.

Przy wyborze 41 wskaźników Weibel kierował się trzema kryteriami:

• analizowane wskaźniki musiały być wskazane w literaturze dotyczącej analizy wskaźnikowej
• ich przydatność do przewidywania niewypłacalności została potwierdzona w innych badaniach
• dodatkowe wskaźniki są wybrane za pomocą dwóch pierwszych kryteriów

Ostatecznie wybrano 6 wskaźników:

• X1 = nadwyżka finansowa / zobowiązania krótkoterminowe
• X2 = aktywa obrotowe / zobowiązania krótkoterminowe
• X3 = (należności + papiery wartościowe +środki pieniężne - zobowiązania krótkoterminowe) / (koszty ogółem - amortyzacja)
• X4 = (przeciętny stan zapasów / nakłady materiałowe) x 365
• X5 = (przeciętny stan kredytów krótkoterminowych / zakupione towary) x 365
• X6 = zobowiązania ogółem / pasywa ogółem

W wyniku badania P. Weibel skonstruował 3 klasy ryzyka:

1. za przedsiębiorstwa obarczone małym ryzykiem upadłości należy uznać te, dla których wartość wszystkich 6 wskaźników leży prawdopodobnie w obszarze przedsiębiorstw wypłacalnych
2. za przedsiębiorstwa obarczone nadzwyczajnym ryzykiem upadłości należy uznać te, dla których wartość ponad połowy z 6 wskaźników leży prawdopodobnie w obszarze przedsiębiorstw niewypłacalnych
3. za przedsiębiorstwa ryzykowne należy uznać te, których nie można zaliczyć ano do pierwszej ani do drugiej klasy ryzyka.

Z wyników badań prowadzonych przez P. Weibela można wywnioskować iż do prognozowania upadłości przedsiębiorstwa wystarczające są dane bilansowe oraz jako diagnostyczne należy uznać wskaźniki struktury finansowania, obrotowości i płynności.

Bibliografia

• Zaleska M., Identyfikacja ryzyka upadłości przedsiębiorstwa i banku, Difin, Warszawa 2002, s. 27-28

Autor: Małgorzata Dróżdż