Bezrobocie keynesowskie

Bezrobocie keynesowskie jest to bezrobocie wynikające z niedostatecznego popytu globalnego. Nazywane jest również bezrobociem cyklicznym, ponieważ jego wielkość zmienia się wraz z cyklem koniunkturalnym (bezrobocie koniunkturalne). Pojawia się w sytuacji, kiedy gospodarka wchodzi w okres recesji, której jedną z oznak są na przykład problemy przedsiębiorstwa ze sprzedażą wyprodukowanych towarów, skutkuje to spadkiem produkcji oraz redukcją zatrudnienia. Wraz ze spadkiem popytu na pracę spadają jej ceny, jednak wiele osób chętnych podjąć zatrudnienie za oferowaną stawkę płacy realnej nie będzie mogło jej znaleźć (bezrobocie przymusowe). Wielkość produkcji determinowana stopą zatrudnienia oraz popytem konsumpcyjnym będzie spadała dopóki płace i ceny osiągną nowy poziom równowagi długookresowej. Wraz z poprawą koniunktury, a co za tym idzie, ze wzrostem produkcji stopa bezrobocia będzie spadać.

Klasyczna teoria zatrudnienia według Keynesa

Według J. M. Keynesa składa się z trzech podstawowych założeń:

• płacy realnej (która równa się końcowej przykrości faktycznie zatrudnionej pracy),
• bezrobocia przymusowego (według tego filozofa nie istnieje),
• podaży (która tworzy sama dla siebie popyt, a dzieje się to z faktu, iż cena popytu równa się globalnej cenie podaży przy każdym poziomie produkcji i zatrudnienia).

Założenie bezrobocia keynesowskiego wynikające z jego teorii zatrudnienia

J. M. Keynesa wprowadził on do swoich pojęć taki termin jak "bezrobocie przymusowe". Uzasadniał, że ludzie są bezrobotni z przymusu gdy występuje sytuacja gdzie istnieje mały wzrost cen konsumpcji robotniczej w stosunku do płacy nominalnej. Stwierdza on, że globalna podaż siły roboczej, która jest gotowa do podjęcia pracy za oferowane wynagrodzenie w danym czasie (bieżąca stawka płac nominalnych) jak i globalny popyt zgłaszany na nią przy tych samych stawkach są większe niż realny poziom zatrudnienia. Inaczej mówiąc bezrobocie keynesowskie jest to stan w którym ludzie są zdolni do podjęcia pracy za wynagrodzenie oferowane na rynku pracy (nierzadko nawet niższe) a mimo to nie mogą znaleźć pracy. W teorii bezrobocia J. M. Keynesa sytuacja ludzi znajdujących się w takim położeniu jest dużo gorsza od tych aktualnie posiadających zatrudnienie.

Skutki bezrobocia keynesowskiego

Biorąc pod uwagę fakt iż w okresie recesji bezrobocie keynesowskie może przybrać ogromne rozmiary, wymagane jest aby państwo zapobiegało jego powstawaniu poprzez interwencjonizm. Interwencjonizm państwowy mający na celu zapobieganie występowaniu bezrobocia keynesowskiego przekłada się na zadania państwa, mające na celu zwiększenie zagregowanego zatrudnienia, poprzez narządzi monetarne i fiskalne. Działania, jakie powinien podjąć rząd zostały przedstawione przez Johna Maynarda Keynesa w książce pod tytułem "'Ogólna teoria zatrudnienia, procentu i pieniądza wydanej w 1936 roku (E. Mansfield, 2002, s. 51)

Bezrobocie keynesowskie ma negatywny wpływ na poziom produkcji w gospodarce, ponieważ prowadzi do spadku popytu na towary i usługi. Osoby bezrobotne mają ograniczone możliwości konsumpcji, co powoduje spadek sprzedaży i produkcji w przedsiębiorstwach. To z kolei może prowadzić do redukcji zatrudnienia i dalszego pogłębienia bezrobocia.

Bezrobocie keynesowskie może mieć negatywne konsekwencje dla przedsiębiorstw. Spadek popytu na towary i usługi prowadzi do mniejszych dochodów i zysków, co może ograniczać możliwości rozwoju i inwestycji. Przedsiębiorstwa mogą być zmuszone do zwolnień pracowników lub ograniczenia ich wynagrodzeń w celu przetrwania trudnego okresu.

Bezrobocie cykliczne, zwane również bezrobociem keynesowskim, może wpływać na inwestycje w gospodarce. W okresach spowolnienia gospodarczego przedsiębiorstwa często ograniczają swoje inwestycje, aby zminimalizować ryzyko i utratę kapitału. Spadek aktywności inwestycyjnej może prowadzić do dalszego pogłębienia kryzysu i utrzymywania się bezrobocia.

Bezrobocie keynesowskie niesie ze sobą wiele kosztów dla społeczeństwa. Osoby bezrobotne często doświadczają trudności finansowych, co może prowadzić do wzrostu ubóstwa i nierówności społecznych. Ponadto, bezrobocie może prowadzić do obniżenia jakości życia, zwiększenia zdrowotnych problemów psychicznych oraz ograniczenia możliwości rozwoju osobistego i zawodowego.

Bezrobocie keynesowskie może prowadzić do wzrostu nierówności społecznych. Osoby bezrobotne często mają ograniczone możliwości zarobkowania i dostępu do zasobów, co może zwiększać podziały między bogatymi a biednymi. Bezrobocie może również wpływać na segregację społeczną i marginalizację niektórych grup społecznych.

Polityka rządu wobec bezrobocia keynesowskiego

Rząd może stosować różne narzędzia w walce z bezrobociem keynesowskim. Do najważniejszych z nich należą: polityka fiskalna (zmiany w wydatkach publicznych i podatkach), polityka monetarna (zmiany w stóp procentowych i dostępności kredytu), programy publicznych inwestycji oraz polityka aktywizacji zawodowej i szkoleń.

W polityce rządu wobec bezrobocia keynesowskiego stosuje się różne strategie fiskalne. Jedną z nich jest zwiększenie wydatków publicznych na inwestycje, co ma na celu pobudzenie popytu i ożywienie gospodarki. Rząd może również obniżyć podatki, aby zwiększyć dyspozycyjne dochody ludności i zachęcić do większej konsumpcji.

Programy publicznych inwestycji mogą mieć pozytywny wpływ na redukcję bezrobocia keynesowskiego. Inwestycje w infrastrukturę, takie jak budowa dróg, mostów czy szkół, generują nowe miejsca pracy i pobudzają popyt w gospodarce. Przedsiębiorstwa, angażując się w projekty publiczne, mogą zwiększać swoją aktywność i zatrudnienie.

Rząd może podejmować działania monetarne w celu zwalczania bezrobocia keynesowskiego. Jednym z takich działań jest obniżenie stóp procentowych przez bank centralny. Obniżenie kosztu kredytu ma na celu pobudzenie inwestycji przedsiębiorstw i zwiększenie aktywności gospodarczej, co może przyczynić się do redukcji bezrobocia.

Obniżenie stóp procentowych może wpłynąć na zatrudnienie w okresie bezrobocia keynesowskiego poprzez stymulację inwestycji i aktywności gospodarczej. Niższe koszty kredytu zachęcają przedsiębiorstwa do podejmowania nowych projektów i zwiększania zatrudnienia. To z kolei może prowadzić do redukcji bezrobocia i ożywienia gospodarki.

Porównanie bezrobocia keynesowskiego z innymi rodzajami bezrobocia

Główną różnicą między bezrobociem keynesowskim a bezrobociem strukturalnym jest ich przyczyna. Bezrobocie keynesowskie wynika z koniunktury gospodarczej i cyklicznych fluktuacji, podczas gdy bezrobocie strukturalne wynika z niewłaściwego dopasowania umiejętności pracowników do wymagań rynku pracy. Bezrobocie keynesowskie jest zazwyczaj tymczasowe, podczas gdy bezrobocie strukturalne może być bardziej trwałe.

Występowanie różnych rodzajów bezrobocia determinowane jest przez różne czynniki. Bezrobocie keynesowskie jest związane z koniunkturą gospodarczą i cyklicznymi fluktuacjami. Bezrobocie strukturalne wynika z niewłaściwego dopasowania umiejętności pracowników do wymagań rynku pracy. Bezrobocie tarczowe jest związane z restrukturyzacją sektorów gospodarki i zmianami technologicznymi.

Bezrobocie keynesowskie różni się od bezrobocia tarczowego przede wszystkim swoją przyczyną. Bezrobocie keynesowskie wynika z koniunktury gospodarczej i fluktuacji cyklicznych, podczas gdy bezrobocie tarczowe wynika z restrukturyzacji sektorów gospodarki i zmian technologicznych. Ponadto, bezrobocie keynesowskie jest zazwyczaj tymczasowe, podczas gdy bezrobocie tarczowe może mieć charakter bardziej trwały.

Skuteczność strategii zwalczania różnych rodzajów bezrobocia może się różnić. W przypadku bezrobocia keynesowskiego, skuteczne mogą być działania fiskalne, takie jak programy publicznych inwestycji, które pobudzają popyt i ożywiają gospodarkę. W przypadku bezrobocia strukturalnego skuteczne mogą być działania aktywizacyjne, takie jak szkolenia zawodowe czy programy praktyk, które pomagają pracownikom dostosować się do zmieniających się wymagań rynku pracy.

Polityka rządu powinna się różnić w zależności od rodzaju bezrobocia. W przypadku bezrobocia keynesowskiego, rząd powinien skupić się na stymulowaniu popytu i inwestycji w celu ożywienia gospodarki. W przypadku bezrobocia strukturalnego, rząd powinien skupić się na aktywizacji zawodowej i dostosowaniu umiejętności pracowników do wymagań rynku pracy. Ważne jest, aby polityka rządu była elastyczna i dostosowywała się do specyfiki danego rodzaju bezrobocia.

Bezrobocie keynesowskie — artykuły polecane

Inflacja popytowa — Wstrząs popytowy — Inflacja — Stagflacja — Bezrobocie naturalne — Wstrząs podażowy — Szok podażowy — Realny kurs walutowy — Krzywa IS — Metoda grupowego rozwiązywania problemów

Bibliografia

• Begg D., Fischer S., Dornbusch R. (2007), Ekonomia. Makroekonomia, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa
• Begg D., Fisher S., Vernasca G., Dornbusch R. (2014), Ekonomia: Makroekonomia, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa
• Bludnik I. (2009), Bezrobocie keynesowskie Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, zeszyt 3
• Hall R., Taylor J. (2004), Makroekonomia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
• Mansfield E. (2002), Podstawy Makroekonomii. Zasady, przykłady, zadania, Placet, Warszawa
• Owsiak S. (2013), Finanse publiczne. Teoria i praktyka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
• Samuelson P., Nordhaus W., (2007), Ekonomia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
• Sloman J. (2001), Podstawy ekonomii, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa
• Stankiewicz W. (2007), Historia myśli ekonomicznej, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa

Autor: Aneta Liszka, Justyna Komenda