Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego
| Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego |
|---|
| Polecane artykuły |
Kontynentalny model nadzoru korporacyjnego (wewnętrzny, kontynentalno-japoński) - system nadzoru i kontroli nad korporacją funkcjonujący w kontynentalnej Europie oraz w Japonii.
Główne założenia
Głównym założeniem tego systemu jest oparcie się na bankach, jako instytucjach, gdzie pozyskuje się kapitał na rozwój i inwestycje. Ze względu na płytkie i nieduże rynki finansowe, znaczenie finansowania poprzez emisję akcji i obligacji jest niewielkie.
System ten charakteryzuje się elastycznymi kontaktami pomiędzy inwestorami a menedżerami. Jest to konsekwencją częstego zjawiska posiadania przez banki i inne instytucje finansowe dużych (nierzadko kontrolnych) pakietów akcji spółek. Właściciele instytucjonalni i indywidualni, poprzez wybór członków rad nadzorczych, aktywnie uczestniczą w sprawowaniu kontroli nad działaniami menedżerów. Cechą charakterystyczną dla niektórych krajów tego systemu (np. dla Niemiec) jest znacząca rola związków pracowniczych, których przedstawiciele zasiadają w radach nadzorczych i decydują o sprawach ważnych dla przedsiębiorstwa oraz dla nich samych.
Kontrola w modelu kontynentalnym sprawowana jest głównie wewnątrz spółki przez rady nadzorcze i działające wewnątrz nich komitety (audytu, wynagrodzeń, itd.). Mechanizmy zewnętrzne, takie jak na przykład rynek kapitałowy, są nieefektywne i ich rola jest niewielka.
Model kontynentalny kładzie nacisk na rozwój przedsiębiorstwa i jego długotrwałe efekty. Celem działania spółki jest tu przede wszystkim dobro spółki, dopiero później brane są pod uwagę interesy akcjonariuszy i innych zainteresowanych grup.
Najważniejsze cechy systemu kontynentalnego
- Skoncentrowana własność akcji,
- Znaczne zaangażowanie banków w operacje spółki,
- Słaby rynek kontroli korporacji,
- Płytkie, niedostatecznie płynne rynki finansowe,
- Orientacja na stabilność i rozwój firmy,
- Niska przejrzystość rynku kapitałowego,
- Częste pomijanie interesów akcjonariuszy mniejszościowych,
- Rada nadzorcza jako wewnętrzny i efektywny mechanizm nadzoru,
- Szeroko postrzegany cel przedsiębiorstwa: rozwój, długookresowość,
- Duża rola banków w finansowaniu inwestycji,
- Miernikiem sukcesu przedsiębiorstwa jest satysfakcja zaangażowanych grup interesów.
Bibliografia
- M. Jerzemowska, Nadzór korporacyjny, wyd. PWE, Warszawa 2002, s. 65-86
- I. Koładkiewicz, Nadzór korporacyjny. Perspektywa międzynarodowa, wyd. Poltex, Warszawa 1999, s. 31-35
Autor: Agnieszka Bąk
