Jachting

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 22:29, 29 paź 2023 autorstwa Zybex (dyskusja | edycje) (cleanup bibliografii i rotten links)
Jachting
Polecane artykuły

Jachting – jest do odmiana turystyki wodnej oraz część aktywności ludzkiej, która cechuje się prężnym rozwojem w ostatnich latach. Stwierdza to przyrost ludzi, którzy zaczynają interesować się jachtingiem oraz zespoły obiektów wyznaczonych do obsługiwania łodzi na lądzie. Przybiera ono na ważności w gospodarce państw, których położenie geograficzne sprzyja uprawianiu tej aktywności. Dla takich krajów turystyka wodna jest jedną z ważniejszych części postępu regionu. Miejsca te mają poczucie korzyści jaką daje im natura i postawiły na rozbudowę gospodarki wodnej szukając nowych dróg postępowania i jednym z nich jest właśnie turystyka wodna, którą tłumaczy się nie jako uruchomienie stałych wycieczek morskich, ale też prywatnych wycieczek jachtowych po wodach. Bez względu na formę tych wycieczek, każda potrzebuje zagwarantowania stosownej infrastruktury na lądzie (A. Wiktorowska-Jasik, L. Tołkacz, 2013, s. 243-244).

TL;DR

Jachting to popularna forma turystyki wodnej, która rozwija się w różnych krajach. Historia jachtingu sięga XVIII wieku, a obecnie jest uważany za dyscyplinę sportową. W Polsce jachting zaczął się rozwijać po 1918 roku, mimo trudności spowodowanych brakiem specjalistycznego sprzętu i braku doświadczenia. Jachting ma duże znaczenie dla polskiej gospodarki, z licznymi stoczniami i przedsiębiorstwami produkującymi jachty. Polska liczy się na światowym rynku producentów jachtów klasy średniej. Pomimo wzrostu rynku jachtowego, Polska wciąż zajmuje jedno z ostatnich miejsc pod względem liczby jachtów na tysiąc osób. Rozwój infrastruktury dla żeglarzy i turystów może przyczynić się do rozkwitu polskiej turystyki wodnej.

Historia jachtingu

Historia jachtingu jest skomplikowana, ponieważ statki, które użytkowano do rozrywki były już jednostki pływające rządzących między innymi Egiptem i cesarstwem rzymskim. Jachtem nazywano w XVIII wieku statek holenderski, który służył przede wszystkim do komunikacji. Popularyzacja statków nastąpiła dzięki angielskiemu królowi Karolowi II, któremu spodobało się takie kursowanie po rzekach Tamizy a także po morzach. Króla Karola II można więc nazwać wynalazcą jachtingu. Od początku jachting kojarzył się z ludźmi bogatymi, między innymi królami i arystokracją. Uczestnictwo w tych podróżach przynosiło wyróżnienie, a nawet zaszczyt. Patrząc na świadomą żeglugę, która była dla własnej satysfakcji trzeba zwrócić uwagę na tereny dzisiejszej Holandii na przełomie XVI i XVII wieku, bo właśnie na tych obszarach około roku 1588 wytworzyła się Republika Zjednoczonych Prowincji Niderlandów, która dzięki dużej ilości statków stała się bogatą i potężną krainą. Specyficzne dla żeglugi nieprofesjonalnej było poczucie estetyki i na podstawie tego jachtem nie mogło być to, co nie wywoływało zachwytu estetycznego. Również żeglarzem nie mógł być człowiek, który nie dbał o wygląd swojego statku lub kwestionował reguły żeglarskie. Jachting o wartościach powszechnych ukazał się w XIX wieku, a od XX wieku przerodził się w integralną część społeczeństwa. Obecnie jachting przyjmuje się za dyscyplinę sportową, którą można zajmować się amatorsko lub zawodowo (A. Wiktorowska-Jasik, L. Tołkacz, 2013, s. 244-245).

Jachting w Polsce

Dzieje polskiego jachtingu są relatywnie krótkie, gdy zestawimy go z innymi krajami. Powodów jest kilka, między innymi sytuacja polityczna Polski sprzed lat, czyli strata niepodległości i nieposiadanie terenów nadmorskich. Z tego też powodu historia jachtingu na ziemiach polskich rozpoczyna się w praktyce po 1918 roku. Wówczas zaczęto próbować tę dyscyplinę na polskich wodach. Na początku przebiegało to niezbyt dobrze, ponieważ Polacy nie posiadali specjalistycznego sprzętu i byli niewykształceni w tej dziedzinie, ale dość szybko rozwiązano te problemy. W okresie niewoli polskim żeglarzom było trudno, aczkolwiek byli tacy, którzy swoją naukę zapoczątkowali na ziemiach rosyjskich. Jednym z nich był Józef Jakóbkiewicz, który to wylądował na Syberii. Gromadził tam porzucone polskie dzieci, którym to budował ośrodki opiekuńcze, a tam zakładał Harcerskie Drużyny Wodne. Dzięki Józefowi Jakóbkiewiczowi zrodził się Syberyjski Hufiec Żeglarski. Wydarzenie to uznano za początek polskiego jachtingu. Zaś 22 marca 1922 roku oficjalnie powstał pierwszy polski klub żeglarski, który został powołany w Chojnicach. Liczne kluby i sekcje żeglarskie ustanowiły w 1924 roku w Tczewie Polski Związek Żeglarski. Jednak za pioniera polskiego żeglarstwa przyjmuje się generała Mariusza Zaruskiego, który w 1924 roku założył Yacht Klub Polska i następnego roku udał się na rejs po Bałtyku. Jednak dobry czas dla polskiego żeglarstwa został wyhamowany rozpoczęciem się II wojny światowej. Po zakończeniu wojny powrócono do odbudowy jachtingu, lecz nie było to takie proste ze względu na nowy ustrój. Jednak pomimo tych trudności polscy żeglarze widocznie zapisali się w historii światowego żeglarstwa (A. Wiktorowska-Jasik, L. Tołkacz, 2013, s. 245-247).

Oddziaływanie jachtingu na gospodarkę

W Polsce funkcjonuje naście stoczni jachtowych, a także dziesiątki przedsiębiorstw wytwarzających osprzęt pływający, które przynoszą bardzo duże zyski. Produkcja jachtów w Polsce cały czas się zwiększa. W 2002 roku wytworzono około 20 tysięcy jachtów i łodzi. W większości przypadków polski przemysł jachtowy opiera się na wywozie produktów za granicę, a najlepszymi klientami w 2002 roku byli Niemcy i Francuzi. Dla innych krajów polski wyrób jest atrakcyjny, ponieważ w ich krajach produkcja jest mniejsza, a zapotrzebowanie na jachty dość szybko rośnie. Polska liczy się na światowym rynku producentów jachtów klasy średniej, czyli w przedziale cenowym od 50 do 60 tysięcy euro. Pomimo, że rynek jachtowy w Polsce zwiększa swój udział, Polska nadal zajmuje jedno z ostatnich miejsc pod względem liczby jachtów przypadających na tysiąc osób. Promowanie i tworzenie obiektów, które pozwolą na polepszenie warunków dla żeglarzy i urlopowiczów powinno pomóc w rozkwicie polskiej turystyki wodnej (M. Kaup, 2010, s. 7-8).

Bibliografia


Autor: Kamil Folta