Model probabilistyczny Huffa

Model probabilistyczny Huffa
Polecane artykuły
Model grawitacji detalu Reilly'ego Podatność ekonomiczna Wskaźniki iloczynu skalarnego Ocena punktowa Błąd względny Poziom istotności Rozkład częstości Percentyl Margines bezpieczeństwa

Model probabilistyczny Huffa (model grawitacji względnej Huffa) to jeden z najbardziej znanych modeli ciążenia konsumentów do ośrodków handlowych na danym obszarze. Został opracowany w 1962 roku przez D. L. Huffa. Należy do grupy stochastycznych modeli lokalizacji zakupów ludności i wyraża prawdopodobieństwo wyboru danego miejsca zakupu spośród konkurujących ze sobą ośrodków.

Obliczanie

Według L. D. Huffa czas podróży i wielkość ośrodka są czynnikami wpływającymi na zachowanie konsumenta i mogą służyć do przewidywania wyboru miejsca zakupów.

Wzór:

$P_{ij}={\frac {\frac {S_{j}}{T_{ij}^{a}}}{\sum _{j=1}^{n}{\frac {S_{j}}{T_{ij}^{a}}}}}$

gdzie:

• P_ij - prawdopodobieństwo, że pojedynczy konsument zamieszkały w regionie i uda się na zakupy do miejsca j,
• S_j - wielkość placówki (powierzchnia sprzedaży wyrobów danej branży) w miejscu j,
• T_ij - czas niezbędny na przemieszczenie się konsumenta z regionu i do miejsca zakupów j,
• a - parametr szacowany empirycznie, odzwierciedlający wpływ czasu podróży na przemieszczenia związane z zakupami (różny dla różnych grup towarów i usług).

Mapa warstwicowa

Obliczenie wartości prawdopodobieństw dla danych obszarów daje możliwość stworzenia mapy z narysowanymi liniami, zakreślającymi zasięg handlowy poszczególnych ośrodków (mapy warstwicowe). Przecięcie się linii zakreślonych wokół ośrodków na poziomie prawdopodobieństw mniejszym niż 0,5 oznacza, że punktami zasięgu są punkty graniczne.

Zastosowanie praktyczne

Model Huffa znajduje zastosowanie przy wyznaczaniu lokalizacji punktów sprzedaży. Wątpliwości związane z umiejscowieniem centrum handlowego rozstrzyga się biorąc pod uwagę kryterium maksymalizacji dochodu. Model Huffa oparto na założeniu, że dochód określonego punktu sprzedaży jest proporcjonalny do wielkości placówki i odwrotnie proporcjonalny do czasu, jakie trzeba poświęcić na dojazd do niego. Do zmierzenia dochodu konieczne są dane dotyczące liczby konsumentów i wartość przeciętnych zakupów przypadających na jednego klienta. Wtedy model może przyjąć postać:

$N_{ij}=P_{ij}*C_{ij}$

gdzie:

• N_ij - liczba konsumentów w regionie i, która prawdopodobnie przemieści się do miejsca j,
• C_ij - liczba konsumentów zamieszkujących w regionie i.

Bibliografia

• Mynarski S., Badania rynkowe w przedsiębiorstwie, Wyd. Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków, 2001
• Balicki A., Analiza rynku, Wyd. Wyższej Szkoły Zarządzania w Gdańsku, Gdańsk, 2002

Autor: Katarzyna Kasperczyk