Metoda Blocha-Schmigalli
| Metoda Blocha-Schmigalli |
|---|
| Polecane artykuły |
Metoda Blocha-Schmigalli jest to jedna z metod przestrzennego organizowania procesów pracy. Technikę te opracował w latach pięćdziesiątych XX wieku szwajcar W.Bloch wykorzystując siatki trójkątów równobocznych do znajdowania racjonalnego rozmieszczania komórek, stanowisk w odniesieniu do procesów produkcyjnych oraz administracyjno-biurowych. Metodę tę rozwinął i zmodyfikował H. Schmigalla. Istota techniki sprowadza się tu do rozmieszczenia obiektów w węzłach siatki trójkątów równobocznych, pominięcia wielkości obiektów oraz założeniu jednakowej między nimi odległości. Wychodzi się tutaj z założenia, że jest wówczas optymalne, gdy wartość W funkcji celu jest minimalna. Funkcja W wyraża iloczyn wielkości przepływu dowolnego czynnika (np. materiału, informacji, ludzi) i odległości jego przemieszczenia.
Zastosowanie
Zastosowanie tej metody rozpoczynamy od ustalenia liczby stanowisk powiązań między nimi oraz kolejności rozmieszczania ich w siatce trójkątów. Przy wprowadzaniu metody Blocha-Schmigalli stasowany jest algorytm rozmieszczenia obiektów. Pierwszy krok tego algorytmu polega na wybraniu pary obiektów o największej intensywności przepływów w tablicy powiązań międzyobiektowych. Jeśli takich par jest więcej niż jedna, to wybiera się parę mającą największą liczbę powiązań z pozostałymi obiektami. Gdyby takich par obiektów w dalszym ciągu było więcej niż jedną, należy wybrać parę dowolną i umieścić ją w sąsiednich wierzchołkach centralnego trójkąta równobocznego siatki. Następnie wyznacza się sumę intensywności powiązań między obiektami rozmieszczonymi i nierozmieszczonymi. Spośród obiektów nierozmieszczonych wybiera się ten, który ma największą intensywność powiązań z obiektami już rozmieszczonymi. Jeżeli i w tym przypadku okaże się, że jest więcej niż jeden obiekt z taką samą największą liczbą powiązań z obiektami już rozmieszczonymi. Gdy takich obiektów jest więcej niż jeden, wybiera się obiekt dowolny. Po wybraniu kolejnego obiektu do rozmieszczenia ustala się potencjalne miejsce jego lokalizacji na siatce trójkątnej. Posługując się tą metodą można zoptymalizować rozmieszczenie stanowisk lub zaprojektować je w nowym obiekcie. Technika ta ma podstawową zaletę jaką jest prostota postępowania organizatorskiego ma jednak i wady, do których można zaliczyć pewne uproszczenia np. pomijanie rzeczywistych wielkości stanowisk, odległość między stanowiskami przyjęta jest jako jednakowa, równa modułowi siatki, co powoduje, że stanowiska są podobnej wielkości. Rozmieszczenie komórek organizacyjnych i stanowisk pracy zarówno w procesach podstawowych jak i pomocniczych wymaga dużej wiedzy i doświadczenia. W praktyce często dobudowuje się, rozbudowuje lub likwiduje istniejące obiekty np. maszyny tam gdzie można znaleźć wolną przestrzeń, działanie to powinno być uzupełnione o analizę przepływu materiałów i informacji oraz systemów komunikowania.
Bibliografia
- Z. Mikołajczyk, Techniki organizatorskie w rozwiązywaniu problemów zarządzania, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1995
- Z. Martyniak, Metody organizacji i zarządzania, wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Krakowie, Kraków 1999
- Z. Martyniak, Organizatoryka, Państwowe Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 1987
Autor: Magdalena Niemczyk
