Upadek Continental Illinois
| Upadek Continental Illinois |
|---|
| Polecane artykuły |
Continental Illinois (CI) był największym bankiem, który zbankrutował w czasie amerykańskiego kryzysu lat 80-tych (zajmował siódme miejsce pod względem wielkości aktywów). W jego przypadku po raz pierwszy zastosowano strategię too big to fail.
Geneza
W połowie lat 70-tych CI rozpoczął agresywną strategię wzrostu, opartą na kredytach komercyjnych. W okresie od 1976 do 1981 r. pula udzielonych kredytów na cele komercyjne i przemysłowe wzrosła z 5 do 14 mld dol. (przyrost o 180%), przy wzroście wszystkich aktywów z 21,5 do 45 mld dol. (110%). Dla porównania w tym samym czasie drugi pod względem wielkości bank Citigroup zwiększył akcję kredytową z 7,7 do 12,5 mld dol. (110%) i zwiększył aktywa z 61,5 do 105 mld dol. (62,5%). Continental charakteryzował się najdynamiczniejszym wzrostem spośród wszystkich banków, ponieważ angażował się w ryzykowne przedsięwzięcia.
Pod koniec 1981 r. zaczęły się problemy, CI odnotował 12% spadek zysku za drugi kwartał. Zostało to skomentowane przez prezesa banku, jako efekt błędów popełnionych w zarządzaniu stopą procentową. Następnie kilku klientów instytucjonalnych popadło w poważne tarapaty, szczególnie z branży energetycznej, która w tym czasie przeżywała załamanie.
Ujawniono również wręcz hazardowe zagrania banku, Continental pożyczył 200 mln dol. spółce International Harvester wiedząc, że ta znajduje się na skraju bankructwa. Zakupił też udziały w kredytach paliwowych od banku Penn Square (PS). Szybko okazało się że PS prowadził działalność spekulacyjną i nie posiadał wystarczających zabezpieczeń pod udzielone kredyty. Upadł w lipcu 1982 r. i Continental poniósł z tego tytuły wysokie straty. W pierwszym kwartale 1984 r. ilość straconych kredytów wzrosła do 2,3 mld dol., więcej niż połowa powstała w wyniku kryzysu zadłużeniowego w Ameryce Łacińskiej.
Działania władz nadzorczych
Wszystkie omówione czynniki złożyły się na utratę płynność przez CI i run na jego depozyty. 11 maja 1984 r. bank musiał pożyczyć 3,6 mld dol. z Rezerwy Federalnej, w celu uzupełnienia brakujących środków. Nie wystarczyło to jednak do powstrzymania paniki i władze nadzorcze został zmuszony do działania. FDIC wspólnie z 28 bankami przygotował pakiet ratunkowy, oraz zobowiązał się chronić wszystkich depozytariuszy ponad limit gwarantowanych depozytów. W zamian za interwencję wszyscy dyrektorzy banku musieli podać się do dymisji. Dodatkowo FDIC wykupił zadłużenie Continentala w wysokości 3,5 mld dol., a Bank Rezerw Federalnych wniósł nowy kapitał w wysokości 1 mld dolarów. Akcja ratunkowa zakończyła się faktyczną nacjonalizacją banku. Dopiero w 1991 r. CI znalazł się z powrotem w rękach prywatnych, a w 1994 r. został przejęty przez Bank American Corp.
Wnioski
Continental Illinois został znacjonalizowały i jednocześnie zagwarantowano bezpieczeństwo wszystkim jego deponentom. Decyzja ta była mocno krytykowana, ponieważ mogła rozluźnić dyscyplinę finansową innych banków. Zwolennicy wskazywali na troskę regulatora o 2300 banków, dla których CI był bankiem korespondentem. Obawiano się również, że upadek tak dużej instytucji może spowodować panikę i załamanie systemu bankowego.
Bibliografia
- Federal Deposit Insurance Corporation, History of the Eighties. Lessons for the future., issued by FDIC`s Devision of Research and Statistics in 1997, p. 236-250
- Shelagh Heffernan, Nowoczesna Bankowość, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2007, s. 448-450
Autor: Mariusz Krzysztofek
