Teoria nieistotności dywidendy

Teoria nieistotności dywidendy
Polecane artykuły
Teoria preferencji podatkowych Teoria wróbla w garści Polityka dywidend Formy wypłat dywidend Akcja uprzywilejowana Bąbel spekulacyjny REIT Nikkei Rynkowa wartość dodana

Teoria nieistotności dywidendy jest jedną z podstawowych teorii dotyczących polityki dywidend. Opracowana została przed Modiglianiego i Milera w 1961r.. Co do zasady postuluje ona, iż w warunkach rynku doskonałego oraz przy efektywnym zarządzaniu i ciągłym wzroście spółki, inwestorom jest obojętne czy dochody czerpią z dywidendy czy ze wzrostu kursu akcji. Tym samym Modigliani i Miler sugerują, że polityka dywidendy prowadzona przez firmę nie ma żadnego wpływu ani na koszt kapitału własnego ani na wartość rynkową akcji.

W swych rozważaniach Modigliani i Miler założyli, iż rynek jest doskonały, co oznacza,że:

1. Nie pobierane są podatki. Dywidendy nie są pomniejszane o opodatkowanie a zatem nie różnią się od zysków z wzrostu cen akcji.
2. Brak jest kosztów emisji akcji. Przedsiębiorstwa mogą w każdej chwili wyemitować nowe akcje bez ponoszenia jakichkolwiek kosztów.
3. Brak kosztów transakcyjnych.
4. Doskonała i powszechnie dostępna informacja.

Na podstawie tych założeń Modigliani i Miler zasugerowali, że polityka dywidend nie ma żadnego wpływu na stan posiadania inwestorów. Dowód jaki przeprowadzili miał charakter arbitrażowy. Autorzy założyli, że jeśli firma zatrzymuje cały zysk nie wypłacając dywidendy, to akcjonariusz może sam sobie ją stworzyć poprzez zbycie akcji na rynku. Gdyby natomiast firma zdecydowała się wypłacić całość zysku w postaci dywidendy, to inwestor może za uzyskane pieniądze nabyć dodatkowe akcje spółki. Według autorów polityka dywidend tak długo nie będzie miała wpływu na wartość majątku akcjonariuszy, jak długo ci ostatni mogą sami wybierać strukturę swoich wpływów gotówkowych.

Wnioski jakie płyną z powyższych rozważań pokazują, że w warunkach rynku doskonałego inwestorzy są zupełnie obojętni wobec polityki dywidend prowadzonej przez spółkę. Wypłata dywidendy prowadzi do nowej emisji akcji na cele inwestycyjne i tym samym zmniejszenie udziału starych akcjonariuszy w spółce, natomiast sprzedaż akcji przez samych inwestorów powoduje zmniejszenie liczby akcji pozostających w ich ręku. Jednakże w obu przypadkach majątek akcjonariuszy pozostaje niezmieniony.

Teoria ta wzbudziła wiele kontrowersji ze względu na przyjęte założenia, które w rzeczywistości zwykle nie są spełnione. W odpowiedzi powstały teorie uwzględniające niedoskonałości rynku, m.in. teoria wróbla w garści czy teoria korzyści podatkowych

Bibliografia

• Teresa Jajuga, Tomasz Słoński, Finanse spółek - długoterminowe decyzje inwestycyjne i finansowe, Wydawnictwo AE we Wrocławiu, Wrocław 1998, s. 279-282
• Robert Machała, Praktyczne zarządzanie finansami firmy, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, s. 309
• Richard A. Brealey, Stewart C. Myers, Podstawy finansów przedsiębiorstw Tom I., Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999, s. 581-585

Autor: Michał Pilarczyk