Sesja wymiany wizerunku: Różnice pomiędzy wersjami
(LinkTitles.) |
m (Dodanie MetaData Description) |
||
Linia 41: | Linia 41: | ||
[[Kategoria:Socjologia]] | [[Kategoria:Socjologia]] | ||
[[Kategoria:Zarządzanie zasobami ludzkimi]] | [[Kategoria:Zarządzanie zasobami ludzkimi]] | ||
{{#metamaster:description|Sesje wymiany wizerunku - nowoczesna technika rozwiązywania konfliktów przez wzajemne zrozumienie i współpracę. Skuteczne lekarstwo na gniew i brak porozumienia.}} |
Wersja z 10:08, 13 paź 2023
Sesja wymiany wizerunku |
---|
Polecane artykuły |
Sesje wymiany wizerunku są jedną z nowoczesnych technik kierowania sytuacją konfliktową, dzięki której możliwe staje się wypracowanie rozwiązania sporu przy wzajemnej współpracy jego uczestników.
Organizowanie sesji wymiany wizerunku ma na celu przybliżenie stronom zainteresowanym tego jak postrzegają ją i jej stanowisko inni. Dąży się tutaj do tego, by strony zrozumiały w pełni dlaczego inni uczestnicy postrzegają problem w dany sposób. Dzięki takiemu zabiegowi, uczestnicy konfliktu zamiast brać pod uwagę tylko własne interesy, stają się wrażliwi na potrzeby innych zaangażowanych. Zrozumienie przyczyn obrania danej postawy, pozwala na wyrozumiałość, a przede wszystkim jest dobrym lekarstwem na hamowanie gniewu. Narastające negatywne stany emocjonalne często wynikają z braku wystarczającej wiedzy o sobie nawzajem i swoich oczekiwaniach. Brak tego typu informacji powoduje kumulowanie złości w przypadku wzajemnie wykluczających się interesów i niemożności ustalenia porozumienia satysfakcjonującego wszystkich uczestników sporu.
Zasady
W metodzie tej należy poprosić strony o sporządzenie opisu własnego stanowiska (plusy i minusy) oraz obrazu drugiego podmiotu. Ważne jest by spisane uwagi i przemyślenia, które przychodzą uczestnikom na myśl były szczere, formułowane swobodnie. Mogą to być zdania, ale również rysunki czy jedynie przymiotniki. Sporządzone wizerunki mają odzwierciedlać szereg punktów widzenia, by możliwie najpełniej zostały ujawnione przyczyny powstałego sporu. Po wyznaczeniu przedstawicieli, prezentujących sporządzone wizerunki, dokonywana jest wymiana informacji pomiędzy zainteresowanymi. Dzięki temu grupy mają możliwość zanalizowania powodów dla których druga strona postrzega ją w taki a nie inny sposób. Na zakończenie, zespoły proszone są o próbę wypracowanie sposobów umożliwiających współpracę. Podstawowymi założeniami warunkującymi skuteczność tej metody jest wyrażenie dobrej woli przez strony. Sesji nie organizuje się po to by zgnębić "przeciwnika", ale by zrozumieć czynniki, które spowodowały przyjęcie danego stanowiska. Dlatego też ważne jest, by uczestnicy traktowali ten proces poważnie, a nie jako swego rodzaju zabawę. Dzięki przepływowi informacji może się okazać, że tak naprawdę pewne różnice wynikały jedynie z mylnego zrozumienia komunikatów. Po wyjaśnieniu rozbieżności, strony mogą uświadomić sobie, że osiągnięcie ich własnych celów tak naprawdę zależy od ścisłej kooperacji z innymi podmiotami i sobą nawzajem.
Wśród zalet omawianej techniki wymienia się[1]:
- redukcję rozbieżności między wizerunkiem własnym a postrzeganym przez drugą stronę
- zgromadzenie dużej ilości informacji o nas samych
- możliwość wglądu w zachowania drugiej osoby
- zapewnienie "psychologicznej wentylacji" uwalniającej osoby od ciężaru negatywnych emocji.
Jeśli sesje organizowane są z myślą o zespołach ludzi, każda osoba dokonujący charakterystyki czyni ją we własnym imieniu, a nie pod kątem przynależności do konkretnej grupy.
Podobnie jak spotkania konfrontacyjne, sesje wymiany wizerunku dają możliwość spojrzenia na problem z szerszej perspektywy. Wprowadzanie takich metod pomaga w rozwijaniu dojrzałości pracowników, którzy stopniowo uczą się traktować organizację, w której pracują jako całość, a nie jako zbiór jednostek funkcjonujących niezależnie od siebie.
Przypisy
- ↑ Chełpa S., Witkowski T., Psychologia konfliktów, oficyna wydawnicza UNUS, 1999, s. 187-188
Bibliografia
- Chełpa S., Witkowski T., Psychologia konfliktów, oficyna wydawnicza UNUS, 1999, s. 187-188
- Zbiegień-Maciąg L., Pawnik W., Zarządzanie organizacją - Aspekt socjologiczny, wyd. AGH, Kraków 1995, str. 64-65
Autor: Anna Krawczyk