Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 18:48, 18 lis 2023 autorstwa Sw (dyskusja | edycje) (Pozycjonowanie)

Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów - ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. "określa warunki rozwoju i ochrony konkurencji oraz zasady podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów"[1].

Ustawa reguluje dodatkowo[1]:

  • zasady i tryb przeciwdziałania praktykom, które ograniczają konkurencje, naruszają zbiorowe interesy konsumentów;
  • sposoby zapobiegania stosowaniu nielegalnych postanowień wzorców umów, antykonkurencyjnej koncentracji przedsiębiorców i ich związków, w sytuacji, gdy te praktyki powodują skutki na terenie Rzeczypospolitej Polskiej;
  • które organy są odpowiedzialne za rozstrzyganie w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów.

TL;DR

Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów reguluje praktyki ograniczające konkurencję oraz naruszające interesy konsumentów. Zakazane są m.in. umowy eliminujące konkurencję i korzystanie z pozycji dominującej na rynku. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest odpowiedzialny za egzekwowanie przepisów i podejmowanie decyzji w tych sprawach.

Zakaz praktyk ograniczających konkurencję

Ustawa wyróżnia dwa zakazy ograniczające konkurencję[2]:

  • zakazane są umowy, w wyniku których jest eliminowana, ograniczana lub naruszana konkurencja na rynku właściwym, te działania polegają głównie na:
    • ustalaniu cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów;
    • ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub sprzedaży oraz rozwoju technologicznego lub inwestycji;
    • podziale rynków zbytu lub zakupu;
    • stosowaniu w podobnych umowach niekorzystnych lub niejednolitych warunków umów, które stwarzają osobom trzecim różne warunki konkurencji;
    • warunkowaniu zawarcia umowy od przyjęcia przez drugą stronę innego świadczenia, które nie jest związane z przedmiotem umowy;
    • ograniczaniu dostępu do rynku dla przedsiębiorców, nieuczestniczących w porozumieniu, lub ich zupełnej eliminacji z rynku;
    • ustalaniu przez przedsiębiorców uczestniczących, bądź będących organizatorami przetargu, warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.
  • zakazane jest zbyt częste korzystanie z pozycji dominującej na rynku właściwym, polegające w szczególności na:
    • narzucaniu nieuczciwych cen, odległych terminów płatności albo innych warunków zakupu lub sprzedaży;
    • ograniczaniu produkcji, sprzedaży lub rozwoju technicznego ze szkodą dla konsumentów lub partnerów;
    • stosowaniu w podobnych umowach niekorzystnych lub niejednolitych warunków umów, które stwarzają osobom trzecim różne warunki konkurencji;
    • warunkowaniu zawarcia umowy od przyjęcia przez drugą stronę innego świadczenia, które nie jest związane z przedmiotem umowy;
    • zapobieganiu kształtowania się warunków koniecznych do powstania lub rozwoju konkurencji;
    • ustalaniu uciążliwych warunków umów, które przynoszą bezpodstawne korzyści;
    • klasyfikacji rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.

Zakaz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów

Praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów to rozmaite działania podejmowane przez przedsiębiorce, które są niezgodne z prawem lub sprzeczne z dobrymi obyczajami i godzą w interesy konsumentów. Takie działania to w szczególności[3]:

  • niewywiązywanie się z obowiązku udzielania konsumentom pełnej i prawdziwej informacji;
  • nieuczciwe działania rynkowe lub nieuczciwa konkurencja;
  • proponowanie konsumentom zakupu usług finansowych, nieodpowiadających ich potrzebom, pomimo posiadanych przez przedsiębiorcę danych w zakresie cech tych konsumentów lub proponowanie zakupu tych usług w sposób nieodpowiedni do ich specyfiki.

Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, tzw. UOKiK, jest urzędem administracji rządowej, którego zadaniem jest obsługa Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Urząd znajduje się pod bezpośrednim kierownictwem Prezesa i podlega jego wszelkim zarządzeniom, decyzjom i wytycznym[4].

Prezes Urzędu "jest centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów. Prezes Rady Ministrów sprawuje nadzór na działalnością Prezesa Urzędu"[5]. Do zadań Prezesa UOKiK należy między innymi[6]:

  • sprawowanie kontroli nad przedsiębiorcami w sprawie przestrzegania przepisów Ustawy o Ochronie Konkurencji i Konsumentów;
  • wydawanie decyzji dotyczących:
    • działań ograniczających konkurencję;
    • koncentracji przedsiębiorców;
    • uznania postanowień wzorca umowy za niedozwolony;
    • działań, które naruszają zbiorowe interesy konsumentów;
  • przeprowadzanie analiz koncentracji gospodarki i zachowań rynkowych przedsiębiorców;
  • opracowywanie projektów rządowych, związanych z polityką konsumencką oraz rozwojem konkurencji;
  • współpracowanie z krajowymi i międzynarodowymi organizacjami działającymi na rzecz ochrony konkurencji i konsumentów;
  • popularyzowanie wiedzy o ochronie konkurencji i konsumentów.

Przypisy

  1. 1,0 1,1 Ustawa o ochronie..., s. 1
  2. Ustawa o ochronie..., s. 6-8
  3. Ustawa o ochronie..., s. 18-19
  4. Obwieszczenie Prezesa Rady..., s. 3
  5. Ustawa o ochronie..., s. 21
  6. Ustawa o ochronie..., s. 24-25


Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentówartykuły polecane
Komisja Papierów Wartościowych i GiełdUstawa prawo zamówień publicznychPolskie Centrum AkredytacjiPrawo energetyczneUstawa o ochronie danych osobowychOdwołanie od reklamacjiRzecznik ubezpieczonychZamówienia publicznePaństwowa Inspekcja Pracy

Bibliografia

Uwaga.png

Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych.

Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu.

Autor: Łukasz Drosdek