System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina
| System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina |
|---|
| Polecane artykuły |
System wczesnego ostrzegania C.L. Merwina został opracowany na podstawie badania 938 przedsiębiorstw amerykańskich, z czego 538 przedsiębiorstw "bankrutów" i 401 "niebankrutów". Grupa przedsiębiorstw zwanych "bankrutami " obejmowała przedsiębiorstwa wykreślone z rejestru handlowego w latach 1926-1936.Wyniki swoich badań C.L Merwin opublikował w 1942 roku. Autor za najbardziej diagnostyczne wskaźniki uznał:
- X1 = kapitał obrotowy / kapitał całkowity
- X2 = kapitał własny/ kapitał obcy
- X3 = aktywa bieżące / pasywa bieżące
Badania, które przeprowadził, wykazały, że już w szóstym roku przed wykreśleniem z rejestru handlowego, powyższe wskaźniki wskazywały na znaczące różnice między grupami przedsiębiorstw wypłacalnych i nie wypłacalnych. Różnice te stawały się coraz bardziej widoczne, im bliżej było roku, w którym miało miejsce wykreślenie z rejestru handlowego. C.L Merwin jako pierwszy zastosował średnie arytmetyczne dla grup przedsiębiorstw oraz analizę profilową dla porównywania przedsiębiorstw wypłacalnych i nie wypłacalnych za pomocą wskaźników finansowych. Zastosowanie średnich arytmetycznych polegało na obliczeniu średnich arytmetycznych wskaźników finansowych przedsiębiorstw wykreślonych z rejestru oraz przedsiębiorstw nadal funkcjonujących.
Stworzona przez Merwina analiza profilowa, polega na przedstawieniu w czasie (dotyczy to kolejnych lat przed bankructwem przedsiębiorstwa), za pomocą wykresu liniowego, średnich arytmetycznych danego wskaźnika finansowego, obliczonych dla grupy przedsiębiorstw wypłacalnych i nie wypłacalnych. System wczesnego ostrzegania C. L. Merwina należy do systemów jednowymiarowych, które są oparte na wartościach pojedynczych zmiennych. Większość najnowszych badań odrzuciła modele jednowymiarowe - ze względu na fakt, że duża liczba wzajemnie niezależnych zmiennych (wskaźników) lepiej ujmuje problem wczesnego rozpoznawania symptomów zagrożenia zdolności płatniczej niż pojedyncze wskaźniki. Ponadto, przy stosowaniu metod jednowymiarowych bardzo często mogłoby dochodzić do sprzecznych kwalifikacji, ponieważ jeden wskaźnik wskazywałby na zagrożenie zdolności płatniczej, drugi - nie sygnalizowałby jej. Tak więc, obecnie podstawą wczesnego rozpoznawania symptomów zagrożenia zdolności płatniczej są modele wielowymiarowe.
Bibliografia
- Zalewska M., Identyfikacja ryzyka upadłości przedsiębiorstwa i banku, Difin, 2002
Autor: Kinga Skołucka
