Teoria Ricardo-Barro
| Teoria Ricardo-Barro |
|---|
| Polecane artykuły |
Teoria stworzona przez Davida Ricardo. Obroniona następnie przez ekonomistę z Harvardu - Roberta Barro. Teoria ta zakłada, że nie ważne czy rząd finansuje swoje wydatki za pomocą długu czy podwyżki podatków, ponieważ zagregowany popyt w gospodarce pozostanie i tak na niezmienionym poziomie.
Według tej teorii rząd finansuje swoje wydatki przez: obciążanie podatkami swoich obecnych podatników, emitując obligacje do wykupu przez obywateli lub zaciągając pożyczkę pieniężną. Rząd musi jednak pamiętać o spłacie tej pożyczki przez jednoczesną podwyżkę podatków. Stąd wynika konieczność wyboru między zwiększeniem podatków od razu, a ich podwyżką dopiero w przyszłości. Według teorii, mimo że podatnicy będą mieli obecnie więcej pieniędzy, zdają sobie oni sprawę, że będą musieli płacić wyższe podatki w przyszłości. Finansowanie deficytu odbywa się z bieżących podatków lub pożyczek. Jeśli więc rząd zmniejsza podatki pozostawiając wydatki na stałym poziomie lub nie zmienia stawki podatku, a zwiększa wydatki, zaciąga tym samym pożyczkę, którą pokryje z wpływów z podwyższonego podatku w przyszłości.
Wynika z tego, że ludzie podejmując codzienne decyzje w kwestii wydatków zwracają także uwagę na długookresowe rezultaty działań rządu w chwili obecnej. Dlatego tez zwiększą oni swoje oszczędności i zmniejszą swoją krańcową skłonność do konsumpcji, aby być gotowymi na płacenie wyższej stawki opodatkowania w przyszłości. Takie działanie społeczeństwa może wynikać nie tylko z jego zapobiegliwości, ale także z troski o sytuację materialną przyszłych pokoleń. Konsumpcja gospodarstw domowych w okresie podwyższonego podatku spada, rosną zaś oszczędności. Te dodatkowe oszczędności konsumentów wyrównają dodatkowe wydatki rządu, więc ogólny popyt w gospodarce pozostanie niezmieniony.
Założenia
- istnienie idealnego rynku kapitałowego, gdzie każde gospodarstwo może pożyczyć lub oszczędzić tyle, ile tylko potrzebuje po stałej stopie procentowej, która w określonym czasie jest dla wszystkich taka sama
- ścieżka wydatków państwa jest stała
- istnieje troska o przyszłe pokolenia
Podsumowując powyższe założenia, zasadniczą kwestią w modelu Barro-Ricardo jest to, że indywidualne działania konsumentów mogą powodować niezamierzone efekty polityki prowadzonej przez rząd, a z tego wynika, że gospodarka nie reaguje zawsze w mechaniczny sposób. Ten problem jest kluczową kwestią nowoczesnej polityki makroekonomicznej.
Bibliografia
- "Polityka fiskalna a inwestycje w gospodarce posocjalistycznej", Jacek Tomkiewicz: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego, 2006
- "Makroekonomia", David Begg, Stanley Fisher, Rudiger Dornbusch, 2000
Autor: Marcin Zynek
