Trwały uszczerbek na zdrowiu

Trwały uszczerbek na zdrowiu
Polecane artykuły
Franszyza redukcyjna Rodzaje ubezpieczeń Badania do pracy Ubezpieczenie komunikacyjne Ryzyko ubezpieczeniowe Dane wrażliwe Ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków Aktuariusz Koncesja

Trwały uszczerbek ­na ­zdrowiu najczęściej definiowany jest jako trwałe, nie rokujące poprawy, uszkodzenie danego organu, narządu lub układu, polegające na fizycznej utracie tego organu, narządu lub układu, lub upośledzeniu jego funkcji. Aby zakwalifikować szkodę jako trwały uszczerbek na zdrowiu musi być ona wywołana przyczyną zewnętrzną, czyli każdym czynnikiem zewnętrznym wywołującym w danych warunkach szkodliwe skutki na osobie. Zakłady ubezpieczeń najczęściej do sklasyfikowania szkody jako trwałego uszczerbku na zdrowiu wymagają, aby został on wywołany zdarzeniem niezależnym od woli i stanu zdrowia ubezpieczonego.

Klasyfikacja szkód na osobie

Odpowiednia klasyfikacja, uwzględniająca postać oraz surowość szkód, stanowi podstawę do tworzenia schematów rozwiązań w zakresie kompensaty za wyrządzone szkody. W zakresie surowości uszczerbku wyróżniamy m.in. trwały, nietrwały, ciężki, lekki, postępujący, ewolucyjny itp. Niestety żadne skale nie są w stanie zobrazować stanu faktycznego szkody, dlatego każdy przypadek wymaga indywidualnej analizy. Dla ujednolicenia opisów stanu zdrowia Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) opracowała Międzynarodową Klasyfikację Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF).

Natomiast reasekuratorzy w celu analizy rynku, w zakresie surowości obrażeń dokonują podziału na:

• śmierć,
• poważne szkody za osobie (związane z trwałym uszczerbkiem),
• duże szkody na osobie (przy ponad 50% trwałego uszczerbku),
• pozostałe szkody na osobie. (Kwiecień I. 2015, s. 21)

Ocena trwałego uszczerbku na zdrowiu

Do oceny szkody przez lekarza służy Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Jest to jednolita klasyfikacja urazów rozpisana na poszczególne części ciała, układy oraz narządy. Zawiera procentowe przedziały stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, na których podstawie lekarz ustala ostateczną wartość uszczerbku. Jak ujęto w rozporządzeniu: "Stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu określa się w zależności od skutków, jakie choroba pozostawiła w narządach i układach". (Rozp. Min. Pracy i Polityki Społecznej, 2002, s. 14904)

Niestety w środowisku biegłych opiniujących o stałym i długotrwałym uszczerbku na zdrowiu dominuje zdanie, iż klasyfikacja według ściśle wyznaczonych reguł jest często bardzo nieobiektywna. Skutkuje to w konsekwencji brakiem możliwości realnego oszacowania kosztów finansowych, będących zadośćuczynieniem. (Kowalski P. 2007, s. 54)

Zadośćuczynienie za wyrządzone szkody

Temat zadośćuczynienia za szkody regulują art. 444-445 k.c.

Szkoda na osobie opisana w art. 444 k.c. powstaje, gdy została wyrządzona z winy sprawcy, bądź niezależnie od niej. Wysokość zadośćuczynienia jest uzależniona od rodzaju urazu, czas leczenia oraz ewentualnie występujące skutki trwałe. Natomiast jeśli chodzi o zasadność ubiegania się o zadośćuczynienie, w polskim systemie prawnym przyjmuje się 3 zasady:

• zadośćuczynienie przysługuje w przypadkach przewidzianych w ustawie,
• zastosowanie art. 445 k.c. jest słuszne zarówno w wypadku odpowiedzialności na zasadzie winy, słuszności lub ryzyka,
• przyznanie zadośćuczynienia jest decyzją sądu, opartą na ocenie całokształtu sprawy.(Wałachowska M. 2012, s. 11)

O odszkodowanie można się ubiegać z różnych źródeł. Są to m.in.: dobrowolna polisa NNW, ubezpieczenie KRUS. Zwykle zakłady ubezpieczeń szacują wysokość świadczenia od wartości procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu. W przypadku polisy dobrowolnej do oceny szkody zazwyczaj wystarcza dokumentacja medyczna, jednak jeśli chodzi o uzyskanie świadczenia od instytucji państwowej sama dokumentacja nie wystarcza. Zdarza się, iż osoby zgłaszające roszczenia muszą poddać się komisji lekarskiej. Natomiast jeżeli mamy do czynienie z procesem sądowym, niezbędna jest opinia biegłego.

Bibliografia

• Kowalski P. (2007), Dysfunkcjonalność obowiązujących norm procentowej oceny uszczerbku na zdrowiu - problem adekwatnego oszacowania, Arch. Med. Sąd. Krym. s. 54
• Kwiecień I. (2015), Ekonomiczna analiza dochodzenia roszczeń o zadośćuczynienie za szkody na osobie z ubezpieczeń odpowiedzialności cywilnej, Wydawnictwo Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu, s. 21
• Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, Dz.U. 2002 nr 234 poz. 1974
• Wałachowska M. (2012), Zadośćuczynienie pieniężne za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia w prawie polskim, Verlag C.H. Beck oHG, s. 11

Autor: Natalia Sienko

Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu.