Metoda Bedaux: Różnice pomiędzy wersjami
m (Infobox update) |
(LinkTitles.) |
||
| Linia 22: | Linia 22: | ||
Elementy pracy dzieli się na cząstki trwające nie krócej niż 2-3 sekundy. Następnie przeprowadza się szereg pomiarów chronometrażowych. Do dalszych obliczeń wybiera się nie czas średni, lecz ten występujący najczęściej. | Elementy pracy dzieli się na cząstki trwające nie krócej niż 2-3 sekundy. Następnie przeprowadza się szereg pomiarów chronometrażowych. Do dalszych obliczeń wybiera się nie czas średni, lecz ten występujący najczęściej. | ||
Wprowadzenie tempa pracy służy korygowaniu zmierzonego czasu, gdzie wartość 60 oznacza tempo normalne. Obserwator rejestruje więc nie tylko czas poszczególnych czynności, lecz również tempo pracy, kierując się oceną szacunkową. Korektę przeprowadza się mnożąc zaobserwowany czas przez występujące tempo pracy i otrzymany iloczyn dzieląc przez normalne tempo pracy. | Wprowadzenie tempa pracy służy korygowaniu zmierzonego czasu, gdzie [[wartość]] 60 oznacza tempo normalne. Obserwator rejestruje więc nie tylko czas poszczególnych czynności, lecz również tempo pracy, kierując się oceną szacunkową. Korektę przeprowadza się mnożąc zaobserwowany czas przez występujące tempo pracy i otrzymany iloczyn dzieląc przez normalne tempo pracy. | ||
Współczynniki czasu na odpoczynek zawierają się w przedziale od 1,1 ([[praca]] lekka) do 2,1 (praca bardzo ciężka) i zależą również od [[warunki pracy - fizyczno-chemiczne|temperatury i wilgotności powietrza]]. | Współczynniki czasu na odpoczynek zawierają się w przedziale od 1,1 ([[praca]] lekka) do 2,1 (praca bardzo ciężka) i zależą również od [[warunki pracy - fizyczno-chemiczne|temperatury i wilgotności powietrza]]. | ||
| Linia 30: | Linia 30: | ||
Założenia Charles`a Bedaux były doskonalone przez Towarzystwo Bedaux. Zamiast czasu najczęściej występującego wprowadzono czas normalny, opracowano specjalne tablice, zawierające dla różnych prac procentowe współczynniki czasu na odpoczynek i współczynniki korygujące z tytułu mikroklimatu. | Założenia Charles`a Bedaux były doskonalone przez Towarzystwo Bedaux. Zamiast czasu najczęściej występującego wprowadzono czas normalny, opracowano specjalne tablice, zawierające dla różnych prac procentowe współczynniki czasu na odpoczynek i współczynniki korygujące z tytułu mikroklimatu. | ||
Badania metodą Bedaux, rozpowszechnione w przemyśle światowym w okresie międzywojennym, pokazały jak bardzo odległa jest praktyka gospodarcza od technicznej normy pracy. | Badania metodą Bedaux, rozpowszechnione w przemyśle światowym w okresie międzywojennym, pokazały jak bardzo odległa jest praktyka gospodarcza od technicznej [[normy]] pracy. | ||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
Wersja z 06:00, 20 maj 2020
| Metoda Bedaux |
|---|
| Polecane artykuły |
W roku 1916 Charles Bedaux opublikował zasady własnego systemu organizowania pracy, składającego się z normowania, wartościowania i wynagradzania pracy.
Podstawą metody normowania czasu pracy jest jednostka pomiarowa 1 Bedaux, definiowana jako ilość pracy ludzkiej, którą przeciętny robotnik w normalnych warunkach i tempie pracy może wykonać w ciągu 1 minuty, korzystając z odpoczynku przewidzianego dla danej ilości pracy. Czas pracy określa się na podstawie chronometrażu, tempo pracy na podstawie oceny szacunkowej, natomiast ilość czasu na odpoczynek wynikać ma z warunków pracy.
Stosowanie
Elementy pracy dzieli się na cząstki trwające nie krócej niż 2-3 sekundy. Następnie przeprowadza się szereg pomiarów chronometrażowych. Do dalszych obliczeń wybiera się nie czas średni, lecz ten występujący najczęściej.
Wprowadzenie tempa pracy służy korygowaniu zmierzonego czasu, gdzie wartość 60 oznacza tempo normalne. Obserwator rejestruje więc nie tylko czas poszczególnych czynności, lecz również tempo pracy, kierując się oceną szacunkową. Korektę przeprowadza się mnożąc zaobserwowany czas przez występujące tempo pracy i otrzymany iloczyn dzieląc przez normalne tempo pracy.
Współczynniki czasu na odpoczynek zawierają się w przedziale od 1,1 (praca lekka) do 2,1 (praca bardzo ciężka) i zależą również od temperatury i wilgotności powietrza. Czas trwania czynności wyraża się w minutach i mnoży przez współczynnik korygujący (związany z odpoczynkiem). Po zsumowaniu wszystkich cząstek danej czynności otrzyma się czas całej operacji wyrażony w jednostkach Bedaux, czyli normę pracy.
Założenia Charles`a Bedaux były doskonalone przez Towarzystwo Bedaux. Zamiast czasu najczęściej występującego wprowadzono czas normalny, opracowano specjalne tablice, zawierające dla różnych prac procentowe współczynniki czasu na odpoczynek i współczynniki korygujące z tytułu mikroklimatu.
Badania metodą Bedaux, rozpowszechnione w przemyśle światowym w okresie międzywojennym, pokazały jak bardzo odległa jest praktyka gospodarcza od technicznej normy pracy.
Bibliografia
- Lisiński M., Martyniak Z., Potocki A., Badanie pracy, PWE, Warszawa 1979
- Martyniak Z., Prekursorzy nauki organizacji i zarządzania, PWE, Warszawa 1993
- Martyniak Z., Metodologia wartościowania pracy, Antykwa, Kraków 1998
- Christy J., The price of power: A biography of Charles Eugene Bedaux, Doubleday, St. James 1984
- Lenik, P. Przegląd wybranych metod wymiarowania pracy i wynagradzania pracowników.
Autor: Krzysztof Król
