Metoda Rossa

Metoda Rossa
Polecane artykuły
Praca dynamiczna Krzywa wzorcowa Projektowanie eksperymentów Ciąg Fibonacciego Parametr Wykres Molliera Ocena jakości Inflacja bazowa Liofilizacja

Metoda Rossa jest metodą czasową, która pozwala na określenie stopnia zużycia technicznego budynku lub budowli w zależności od poziomu przeprowadzanych konserwacji i remontów. Metodą Rossa można obliczyć zużycie dla budynków o bardzo dobrej, prawidłowej i złej gospodarce remontowej.

Główne założenia metody Rossa

Jest to metoda szybkiego i mało arbitralnego oszacowania zużycia budynku. Opiera się na założeniu, iż zużycie techniczne Z narasta w czasie i w podstawowym stopniu zależy od staranności utrzymania budynku oraz przyjętych rozwiązań materiałowych. Autor metody doszedł do wniosku, że im budynek jest lepiej utrzymywany tym w mniejszym stopniu ulega zużyciu.

Zastosowanie metody Rossa

Zdaniem P. Knyziak metoda Rossa jest obecnie jedną z najczęściej wykorzystywanych metod określania stopnia zużycia technicznego budynków. Przedstawiciele firm ubezpieczeniowych często wykorzystują metody bazujące na metodzie Rossa.

Wzory

• Obiekt prawidłowo eksploatowany o bardzo dobrej gospodarce remontowej. Stopień zużycia można określić wzorem:

$Sn={\frac {t^{2}}{T^{2}}}*100\%$

• Obiekt o prawidłowej gospodarce remontowej. Stopień zużycia można określić wzorem:

$Sn={\frac {t*(t+T)}{2*T^{2}}}*100\%$

• Obiekt nieremontowany o złej gospodarce remontowej. Stopień zużycia można określić wzorem:

$Sn={\frac {t}{T}}*100\%$

gdzie:

Sn – stopień zużycia technicznego budynku lub budowli wyrażony w procentach,

t - okres eksploatacji budynku lub budowli w latach,

T – przewidywany całkowity okres trwałości budynku lub budowli w latach,

Metoda ta opiera się głównie na dwóch parametrach. Jest to wiek budynku t oraz jego trwałość T i służą do wstępnego oszacowania zużycia budynku.

Pozyskiwanie danych do wzorów

We wzorach tych występują dwa parametry t i T. O ile wiek budynku, tj. liczba lat eksploatacji t może być nawet precyzyjne określona, o tyle przewidywany okres trwałości T tego budynku nie jest znany, gdyż zależy od:

• eksploatacji,
• jakości materiałów,
• wpływu środowiska,
• postępów korozji,
• destrukcji fizycznej, chemicznej, biologicznej,
• błędów projektowych i wykonawczych,
• drgań podłoża itp.

Parametr T jest więc ustalony empirycznie dla pewnej klasy podobnych budynków odniesienia – wzorcowych, zrealizowanych w latach poprzednich.

Okres trwałości budynku

Okres trwałości wyznaczony na obiektach ulegających aktualnie zużyciu, a wznoszonych w latach ubiegłych, może wymagać poprawki, dla budynków wznoszonych obecnie, gdyż można oczekiwać, że rozwój wiedzy i techniki budowlanej dostarcza obiektów trwalszych, tj. w większym T, niż obiekty dawne. Temu pozytywnemu trendowi towarzyszy jednak negatywny, którym są agresywniejsze oddziaływania środowisk na trwalsze obiekty. Wynikowa, realna trwałość powinna być szacowana z uwzględnieniem czynników aktualnie oddziaływujących na budynki. Sytuację mogą komplikować także fakty przeprowadzania remontów i modernizacji, które zmieniają proces zużywania budynku i które mogę być badającemu nieznane.

Przykład

Budynek, jednopiętrowy z windą.

• konstrukcję ścian budynku wymurowano z cegły, stropy żelbetowe monolityczne,
• dach drewniany kryty papą, wiązary stropodachowe drewniane
• budynek oddano do użytku w 1969 roku

Wiek budynku w latach t=(2005-1969)=36lat

Trwałość budynku T=100

Prawidłowa gospodarka remontowa

Ustalenie stopnia zużycia przy pomocy tablic Rossa:

Stopień zużycia technicznego obiektu Sn odczytany z tabeli wynosi 24,80%

$Sn={\frac {36*(36+100)}{2*100^{2}}}*100\%=24,48\%$ .

Bibliografia

• Departament Ubezpieczeń Biura Zarządu (2008). Instrukcja wewnętrzna dotycząca zasad ustalenia stopnia zużycia technicznego budynków i budowli oraz mienia ruchomego, Warszawa.
• Dębowski J. (2007). Czasopismo techniczne, Problematyka określania stopnia zużycia technicznego budynków wielkopłytowych 4-A, Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej.
• Drozd, W. (2017). Metody oceny stanu technicznego budynków w aspekcie ich praktycznego zastosowania. Przegląd Budowlany. Politechnika Krakowska. nr 88(4), 43-47. Kraków.
• Knyziak, P. (2008). Propozycja nowej metody określania zużycia technicznego budynków. Problemy naukowo badawcze budownictwa. Politechnika Białystocka. nr 5, 573-580. Białystok.
• Michalik K. (2014). Zużycie techniczne budynków i budowli: metodologia oceny stanu technicznego budynków i budowli: podstawy diagnostyki budowlanej: tabele pomocnicze do ustalania stopnia zużycia budynkuK. Wydawnictwo Prawo i Budownictwo. Biuro Projektowe Konstruktor. Chrzanów.

Przypisy

Autor: Patrycja Szewczyk, Mateusz Misiuk