Alban William Phillips

Krzywa Phillipsa

Biografia

Alban William Phillips (spotykana pisownia: Philips) żył w latach 1914-1975, był ekonomistą brytyjskim pochodzącym z Nowej Zelandii. Należał do nurtu ekonomistów keynesowskich. Najbardziej znany jest z powodu skonstruowania krzywej Philipsa ukazującej związek między bezrobociem a inflacją.

A. W. Phillips studiował nauki techniczne w Nowej Zelandii skąd w roku 1937 wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Po drugiej Wojnie Światowej w latach 1946-1949 studiował na wydziale socjologii w London School of Economics (LSE). W 1958r. rozpoczął pracę, jako profesor na wydziale statystyki LSE. Po 9 latach, w 1967r. wyjechał do Australii, gdzie wykładał na Australian National University w Canberze. Następnie przeniósł się do rodzinnej Nowej Zelandii, gdzie pracował w University of Auckland.

Osiągnięcia naukowe

W czasie pracy jako wykładowca na LSE, w listopadzie 1958r. wydał w "Economice" swoją najbardziej znaną pracę "The Relation Between Unemployment and the Rate of Change on Money Wage Rates in the United Kingsom 1861-1957". W artykule tym ujął w formie graficznej zwanej obecnie krzywą Philipsa odwrotną zależność między bezrobociem a inflacją, przy uwzględnieniu pewnej oczekiwanej stopy inflacji. Jego empiryczna korelacja między tymi dwoma wskaźnikami makroekonomicznymi została teoretycznie zreinterpretowana przez Samuelsona i Solowa. Artykuł Philipsa rozpoczął dyskusję czy należy raczej dążyć do ograniczenia bezrobocia, czy raczej inflacji, jako że nie jest możliwe osiągnięcie tych dwóch celów jednocześnie.

Teoria ta stała się niezwykle popularna w latach 60 i była jednym z podstawowych elementów współczesnej makroekonomii, po czym stała się podstawą do teoretycznego wyjaśniania przyczyn stagflacji.

Ciekawostki

Podnoszą się głosy zastanawiające się dlaczego Alban William Phillips nie otrzymał za swoje osiągnięcia Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii. Najbardziej prawdopodobną przyczyną jest stosunkowo wczesna, w porównaniu z innymi laureatami, śmierć w wieku 61 lat.

A. W. Phillips do 30 roku życia nie studiował teorii ekonomii uzyskując dyplom w naukach technicznych. Dopiero w wieku 31 lat, w 1946, zaczął się kształcić w kierunku ekonomicznym. Profesorem został w wieku lat 40, co jest ogromnym osiągnięciem po tylko 9 latach kontaktu z teorią ekonomii.

Wpływ krzywej Phillipsa na politykę gospodarczą

Teoria krzywej Phillipsa, stworzona przez ekonomistę Albana Williamsa Phillipsa w latach 50. XX wieku, odegrała kluczową rolę w kształtowaniu polityki gospodarczej wielu krajów. Krzywa Phillipsa przedstawiała zależność między inflacją a bezrobociem, sugerując, że istnieje odwrotny związek między tymi dwoma wskaźnikami. Oznaczało to, że w okresach wysokiego bezrobocia można było ograniczyć inflację poprzez zastosowanie odpowiedniej polityki monetarnej, a w okresach niskiego bezrobocia, można było zwiększyć inflację w celu stymulacji gospodarki.

Na podstawie tej teorii, decydenci polityczni zaczęli podejmować decyzje w zakresie polityki gospodarczej, które miały na celu równoważenie inflacji i bezrobocia. Polityka monetarna, takie jak manipulacje stopą procentową czy kontrola podaży pieniądza, stała się narzędziem stosowanym do regulowania inflacji. Z kolei polityka fiskalna, takie jak zmiany w podatkach czy wydatki rządowe, miała na celu wpływanie na poziom bezrobocia.

Na podstawie teorii krzywej Phillipsa, rządy i banki centralne podjęły różne strategie w celu ograniczenia bezrobocia i inflacji. Jedną z głównych strategii było stosowanie polityki monetarnej, która polegała na manipulacji stopą procentową i kontrolowaniu podaży pieniądza. W okresach wysokiego bezrobocia i niskiej inflacji, banki centralne obniżały stopy procentowe i zwiększały podaż pieniądza, co miało na celu pobudzenie gospodarki i zmniejszenie bezrobocia. Z drugiej strony, w okresach niskiego bezrobocia i wysokiej inflacji, banki centralne zwiększały stopy procentowe i ograniczały podaż pieniądza, aby zmniejszyć inflację.

Krytyka krzywej Phillipsa i rozwinięcie teorii

Główne zarzuty wobec krzywej Phillipsa dotyczyły jej uproszczonego podejścia do zależności między inflacją a bezrobociem. Wielu ekonomistów krytykowało teorię Phillipsa za ignorowanie innych czynników, takich jak podaż pieniądza, oczekiwania inflacyjne i zmiany strukturalne w gospodarce.

Teoria Phillipsa zakładała, że istnieje odwrotny związek między inflacją a bezrobociem, co oznaczało, że można było osiągnąć niższą inflację poprzez zwiększenie bezrobocia. Jednak wielu ekonomistów zauważyło, że w niektórych przypadkach występowała inflacja i bezrobocie jednocześnie, co sugerowało, że istnieją inne czynniki wpływające na te wskaźniki.

Teoria Phillipsa nie uwzględniała wielu czynników i zależności, które mogły mieć wpływ na inflację i bezrobocie. Jednym z najważniejszych czynników, którego teoria nie uwzględniała, było oczekiwanie inflacyjne. Oczekiwania inflacyjne odgrywają kluczową rolę w kształtowaniu inflacji, ponieważ ludzie dostosowują swoje zachowanie na podstawie przewidywań dotyczących przyszłej inflacji. W rezultacie, polityka oparta na krzywej Phillipsa może być nieskuteczna, jeśli ludzie mają wysokie oczekiwania inflacyjne.

Innym czynnikiem, który nie został uwzględniony w teorii Phillipsa, był wpływ polityki fiskalnej na inflację i bezrobocie. Teoria skupiała się głównie na polityce monetarnej, pomijając wpływ zmian w podatkach i wydatkach rządowych na te wskaźniki.

Alban William Phillips — artykuły polecane

Alfred Marshall — Thomas Robert Malthus — Thorstein Veblen — Abraham Maslow — Joseph Stiglitz — Milton Friedman — John Maynard Keynes — Adam Smith — Osip Arkadiewicz Jermański

Bibliografia

• Bremond J., Salort M. (1997), Leksykon wybitnych ekonomistów, PWN, Warszawa
• Brzoza-Brzezina M. (2008), Korzyści z publikacji projekcji makroekonomicznych i ścieżki stóp procentowych w Polsce, Bank i Kredyt, (12)
• Kundera A. (red.) (2004), Słownik historii myśli ekonomicznej, Oficyna Ekonomiczna, Kraków
• PWN (2004), Nowa encyklopedia powszechna PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa

Autor: Weronika Buczak