Teoria przywództwa transformacyjnego
| Teoria przywództwa transformacyjnego |
|---|
| Polecane artykuły |
B.M. Bass badał teorię przywództwa transformacyjnego. Badania wskazały na dwa przeciwstawne rodzaje zachowań przywódczych - transakcyjne i transformacyjne. W transakcyjnym przywódca określa, co podwładni powinni zrobić, aby osiągnąć cele własne i organizacji. Poza tym klasyfikuje te wymagania i stara się wpłynąć na ludzi tak, żeby nabrali pewności, iż odpowiedni wysiłek pozwoli im zrealizować zadania.
W transformacyjnym zaś przywódca motywuje podwładnych do zrobienia więcej niż początkowo zamierzali: rozbudza poczucie wartości i ważności ich zadań; uświadamia, że wykraczają poza interes własny na rzecz zespołu, organizacji bądź społeczeństwa; wskazuje na konieczność podniesienia na wyższy poziom ich własnych potrzeb, jak np. samorealizacja. Taki przywódca może być skuteczny tylko wtedy, kiedy wykorzysta własną wizję i energię do inspiracji podwładnych (Stoner, Wankel, 1997, s. 402-403). K.Obłój pisze, że przywódca transformacyjny jest w stanie zrewolucjonizować firmę, tchnąć w nią ożywczego ducha, dopasować firmę do otoczenia, być szybszym od konkurentów. Może to uczynić dzięki czterem podstawowym swoim cechom i umiejętnościom:
- monitoring otoczenia - przywódca transformacyjny umie wychwycić nawet słabe sygnały o przyszłych trendach i nowych wzorcach oraz wykorzystać je jako szanse dla własnej firmy,
- stworzenie misji - jest on w stanie tworzyć bardzo odważne, inspirujące misje firmy,
- inspiracja pracowników - przywódca transformacyjny umie skutecznie wyzwalać u ludzi potrzebę osiągnięć, przynależności, poczucia wspólnego losu i sukcesu u pracowników firmy,
- szybkie działanie - przywództwo transformacyjne cechuje szybkie działanie i duże zdecydowanie (K. Obłój, 2001, s. 134-138).
Bibliografia
- J.A.F. Stoner, Ch. Wankel, Kierowanie, PWE, Warszawa 1997
- K. Obłój, Mikroszkółka zarządzania, Warszawa 2001
Autor: Bolesław Zieleń
