Indywidualizm
| Indywidualizm |
|---|
| Polecane artykuły |
Indywidualizm – (franc. Individualisme) pojęcie charakteryzuje się niezwykle silnym poczuciem niezależności i odrębności osobistej oraz postępowanie odbiegające od ogólnie przyjętych wzorów i norm. Jest to także doktryna filozoficzna, zgodnie z którą istotne znaczenie przyznawano tylko jednostkom. Wiąże się z przekonaniem o szczególnej roli jednostki ze szczególną misją, która stoi ponad tłumem. To zbiór prawd o naturze społeczeństwa oraz zbiór zasad określających prawidłowe relacje między rządem a jednostkami.
Geneza pojęcia
Indywidualizm jako pojęcie pochodzi z Francji, pojawił się tam ok. 1820 roku wśród reakcji na epokę oświecenia i rewolucji francuskiej. Na samym początku, indywidualizm był nacechowany pejoratywnie – często przywodził na myśl anarchię oraz rozdzielenie społeczne. Znanymi osobami używającymi tego pojęcia byli Joseph de Maistre, Hugues-Félicité-Robert de Lamennais czy zwolennicy Henri de Saint-Simona. Nieco później indywidualizm został zaadaptowany w innych państwach. Tam z kolei znaczenie pojęcia zostało nieco przekształcone. Poskutkowało to między innymi zmianą jego postrzegania i oceny. W Niemczech na przykład był łączony z romantyzmem, a w USA z demokracją i kapitalizmem. (S.R.C. Hicks 2005)
Indywidualista jako osoba
Indywidualista rozumie, że społeczeństwo wyrasta w sposób naturalny ze wzajemnej zależności między wyborem, a współdziałaniem każdego z tymi milionami innych oraz, że każdy przymus narzucony przez władzę centralną zmniejsza szybkość tego rozwoju. Sławne osoby posiadające indywidualistyczny typ osobowości: Alanis Morrisette, Bob Dylan, Maria Callas, Tennessee Williams, Annie Lennox, Prince, Michael Jackson.
Cechy indywidualistów
- ludzie przystępują do organizacji w wyniku kalkulacji własnych nakładów i korzyści
- każdy troszczy się o siebie, patrząc niechętnie na ingerowanie innych w życie prywatne
- organizacje mają ograniczony wpływ na zadowolenie pracowników, którzy dążą do oddzielenia emocji od pracy
- filozofia organizacji opiera się na inicjatywie i przedsiębiorczości
- postrzegają świat przez pryzmat własnych uczuć
- szukaja adrenaliny i intensywnych przeżyć
- często reagują w teatralny, groteskowy sposób
- mają predyspozycje do pozostania outsiderami
- nie znoszą rutyny
- idealiści (C. Hampden-Turner 2002)
Najważniejsze wartości indywidualizmu
- Osiągnięcie celu jest ważniejsze od relacji międzyludzkich,
- Interes jednostki jest ważniejszy od interesu grupy,
- Tożsamość jednostki związana jest z jej niepowtarzalną osobowością
- Człowiek przystępuje do organizacji, ponieważ widzi w tym interes
- Każdy jest kowalem swego losu
- Normy i wartości dotyczą wszystkich po równo
- Relacje między pracodawcą i pracownikiem są kontraktem przynoszącym obopólne korzyści,
- Decyzje dotyczące zatrudnienia i awansu wynikają z obowiązujących przepisów i zależą od umiejętności i osiągnięć pracowników,
- Zarządzanie jest zarządzaniem jednostek,
Indywidualizm w filozofii
Jako kiernek filozoficzny, indywidualizm został zapoczątkowany w średniowieczu przez Orygenesa. Niemniej jednak, to J. Duns Szkot rozwinął jego pojęcie i poszerzył o specyficzne znaczenie w teorii bytu tak zwanej ontologii, oraz w teorii poznania. W tym przypadku epicentrum stała się intuicja jako naturalna cecha każdego człowieka. Indywidualizm filozoficzny nie odnosił się już do gatunku ludzkiego, ale wskazywał na jego duszę i zbawienie. Rozdwojenie nastąpiło za wprowadzniem terminów materia i forma.
Kolejnym rozwnięciem tego tematu zajął się Nietzche. Podtawą jego rozważań był stworzony kult siły i pojęcie nadczłowieka. (W. Tatarkiewicz 2005) Egzystencjalizm natomiast rozwinął myśl w której człowiek realizuje stopniowo swoją naturę, jest wolny i rozmyśla nad ciągłymi wyborami, które napotyka na swojej drodze życiowej. Potrzebuje bronić autentyczności i prawdziwości swojego własnego bytu, wierności sobie i wychodzenia ponad siebie.
Etyka z kolei nawiązuje do głoszenia tezy, iż indywidualistyczne normy moralne pochodzą jedynie z uczuć i popędów konkretnej jednostki. Jedynie słusznym motywem i celem postępowania jest samodoskonalnie się i osiąganie swojego własnego szczęscia. (C. J. Nederman 2005)
Indywidualizm w literaturze
Epoka romantyzmu charakteryzuje się bardzo wyraźnym profilem bohatera. Jest on indywidualnością o bardzo silnymu poczuciu odrębności. Oryginalne jednostki były przekonane o byciu stworzonym do celów wyższych, zbawienia, poświęcenia – ich misją było wykonanie znaczącego kroku milowego dla ludzkości. Ich los był ważniejszy od życia reszty śmiertelników.
Przykładami z literatury mogą być Konrad Wallenrod i Kordian – ich założeniem była realizacja planów, które nie mieściły się w ogólnych kanonach i normach społecznych. Nie myśleli o osamotnieniu i wyobcowaniu – zawsze byli przekonani o swoim natchenieniu i byciu wyjątkowym. (J. Czernik 2014)
Bibliografia
- Hicks Stephen R.C. (2005) Individualism, W: "Ethics". John K. Roth (red.). Pasadena, CA - Hackensack, NJ: Salem Press
- Hampden-Turner C. (2002) Fons Trompenaars (2002) Siedem wymiarów kultury. Znaczenie różnic kulturowych w działalności gospodarczej, Oficyna Ekonomiczna, Kraków
- Tatarkiewicz W. (2005) Historia filozofii, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
- Nederman C.J. (2005) Individualism, W: "New Dictionary of the History of Ideas". Maryanne Cline Horovitz (red.). Thomson Gale
- Czernik J. (2014) Między indywidualizmem a kolektywizmem: jednostka i zbiorowość w literaturze romantycznej: studium z historii idei, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków
- Hofstede G., Kultury i organizacje, Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, Warszawa 2000
- A. K. Koźmiński, W. Piotrowski, Zarządzanie. Teoria i praktyka, PWN, Warszawa 2000, s. 596-597
Autor: Malwina Majewska, Marlena Mędala
