Burrhus Frederic Skinner

Burrhus Frederic Skinner
Polecane artykuły
Eksperyment Milgrama Eksperyment Zimbardo Abraham Maslow Philip Zimbardo Psychologia pozytywna Friedrich Hayek Friedrich Engels Amartya Sen Efekt Krugera-Dunninga

Burrhus Frederic Skinner urodził się 20 marca 1904 roku w Susquehanna w stanie Pensylwania, jako syn adwokata Williama Arthura Skinnera oraz Grace Madge Burrhus^[1]. To amerykański psycholog, a także twórca i przedstawiciel radykalnego behawioryzmu. W celu analizy oraz wyjaśnienia ludzkich zachowań prowadził on laboratoryjne badania na szczurach i gołębiach^[2].

Według Skinnera zachowanie każdego człowieka, bez względu na status materialny czy społeczny, uwarunkowane było tym, co dana osoba przeszła i co świat zewnętrzny uczynił jej za życia. Natomiast to, czego nie można argumentować czynnikiem środowiskowym pozostawione zostaje genom i naturze^[2].

Życie i nauka

Skinner urodził się i wychowywał w małym miasteczku Susquehanna, gdzie od najmłodszych lat okazywał zainteresowanie literaturą oraz budową mechanicznych zabawek i gadżetów. Już jako nastolatek czytał dzieła Karola Darwina i Francisa Bacona, którzy z czasem wywarli duży wpływ na jego ideologię i myśli^[1]. W latach 1922-1926 studiował język angielski oraz literaturę na uczelni Hamilton College w Nowym Jorku. W trakcie studiów pisał dla literackiego czasopisma uniwersyteckiego, a także studiował biologię. Wraz z ukończeniem nowojorskiej uczelni podjął próbę zostania zawodowym pisarzem, lecz bez większego powodzenia. Dwa lata później udał na Uniwersytet Harvarda, gdzie rozpoczął studia na kierunku psychologii. Zmarł 18 sierpnia 1990 roku w Massachusetts^[3].

Badania Skinnera

Burrhus Frederic Skinner opracował własną gałąź badań nad zachowaniami, która nazwana została radykalnym behawioryzmem. Za pomocą nauki starał się on wyjaśnić zachowania istot różnych jako konsekwencji uczenia się interakcji z otoczeniem. Jako profesor psychologii na Uniwersytecie Harvarda prowadził on badania, podczas których wykorzystywał szczury oraz gołębie. Wynalazł wówczas urządzenie nazywane klatką Skinnera. Poprzez wynalazek, który wyposażony został w druty umieszczone na podłodze dostarczał zwierzętom kary (lekkich wstrząsów), a także nagrody, którymi były małe pigułki z pokarmem. Dodatkowo w urządzeniu znajdowała się dźwignia, dzięki której zwierzęta naciskając ją mogły otrzymać nagrodę lub uniknąć kary.

Profesor w swoim harwardzkim laboratorium badał między innymi przyczyny agresji wśród organizmów. Do tego eksperymentu użył dwójki gołębi, z czego jeden z nich poruszał się po klatce swobodnie, natomiast drugi przywiązany był do ścianki za pomocą smyczy. Początkowo za każdym razem gdy wolny gołąb używał dźwigni, pigułka z pokarmem spadała w miejscu, które nie było dostępne dla przywiązanego gołębia. Po pewnym czasie pastylki przestały być ptakom podawane. Kiedy wolny gołąb nacisnął dźwignię, lecz nie otrzymał oczekiwanego pokarmu, powtórzył akcję jeszcze kilkukrotnie. Ostatecznie zaatakował on przywiązanego gołębia choć był świadomy, że nie ma on nic wspólnego z daną sytuacją.

W trakcie pracy ze zwierzętami i wynalezioną przez siebie klatką opracował on również teorię schematów nagradzania. Pewnego dnia Burrhus Frederic Skinner zapomniał zakupić pożywienia dla pupili. Wówczas zamiast przerywać eksperyment, rozpoczął on nagradzanie szczurów zaledwie raz na dziesięć razy gdy naciskały one dźwignię (ta częstotliwość pozwoliła mu nakarmić zwierzęta aż do końca dnia). W ten sposób odkrył on, że zmiana rytmu podawania pokarmu (nagradzania), wpłynęła na zaangażowanie szczura w wykonywane przez niego zadania. Postanowił rozpocząć badania nad tym zjawiskiem, a wynikiem były właśnie schematy nagradzania^[4].

Podczas jednego ze swoich badań Skinner rozdzielił zwierzęta na dwie grupy. Jedyną różnicą między nimi było traktowanie ich przez profesora. Jednej z nich przyznawał on nagrody za dobre sprawowanie, natomiast druga grupa otrzymywała kary za niewłaściwe zachowanie. Dzięki temu doświadczeniu psycholog odkrył, że zwierzęta, których postępy były nagradzane uczyły się znacznie szybciej i więcej, niż grupa która była karana^[5].