Samoorganizacja
| Samoorganizacja |
|---|
| Polecane artykuły |
Samoorganizacja - to w zależności od kontekstu i dyscypliny naukowej słowa samoorganizacja i samoporządkowanie mogą być traktowane jako synonimy lub mieć osobne znaczenia
Jest to pojęcie powstałe w ramach paradygmatu złożoności, którzy stworzyli fizycy, chemicy i matematycy, w ujęciu tym samoorganizacja odnosiła się do uporządkowania procesów w czasie i (lub) przestrzeni. Samoorganizacja ma miejsce wówczas, gdy "operator sam organizuje wykonanie swoich zadań, modyfikuje sekwencje operacji, [...] współdziała z innymi, wybierając procedury [...]".
Obszary samoorganizacji
Wyróżniamy 3 różne obszary samorealizacji społeczeństwa:
- Samoobrona
- Samopomoc
- Samorząd
Formy samoorganizacji
Formy samoorganizacji, które możemy wyróżnić to:
- Inicjatywy obywatelskie
- Organizacje pozarządowe
- Ruchy społeczne
- Trzeci sektor
Wzory samoorganizacji na przełomie XX i XXI wieku
Ogólnie mówiąc o samoorganizacji można pokusić się o stwierdzenie iż wyróżnia się trzy podstawowe wzorce (tryby) samoorganizacji społecznej Polaków. Jeśli potraktujemy te wzorce w kategoriach Weberowskich typów idealnych, można je określić terminami m.in.:
- członkostwo
- akcyjność
- samopomoc
Mówiąc ogółem jedynie przejawy pierwszego z tych terminów (jeśli założymy formalne członkostwo w zarejestrowanych sądownie fundacjach i stowarzyszeniach) stają się przedmiotem wielu badań sondażowych i porównawczych. Natomiast dwa pozostałe są marginalizowane zarówno w dyskursie naukowym jak i w polityce. Ich istnienie jest często dokumentowane tylko i wyłącznie przez relacje dziennikarskie lub nie znajdują w ogóle odzwierciedlenia w odsłuchu publicznym. Mimo wspólnego podłoża tych trzech typów samoorganizacji Polaków jakim jest negatywne historyczne doświadczenie relacji między państwem a społeczeństwem, każdy z wyżej wymienionych jest jednak zakorzeniony w odmiennej logice społecznej. Niejednakowe podejścia do wytwarzania dobra wspólnego i różne typy więzi społecznej są podstawami tych logik. Kompatybilność każdego z tych wzorów jest bardzo zróżnicowana z wymogami ustanawianymi w ramach dominującego obecnie ładu instytucjonalnego, który przede wszystkim jest wynikiem zmian systemowych rozpoczętych na początku lat 90. XX wieku, integracji Polski z Unią Europejską a do tego rosnącej roli środków masowego przekazu jako źródeł świadomości społecznej, postaw i działań[1].
Członkostwo
Do tego trybu samoorganizacji musimy zaliczyć działania stowarzyszeń ukierunkowanych na tworzenie organizacji pozarządowych, które po 1989 roku złożyły się na Trzeci Sektor. Najważniejszymi cechami tych działań są m.in.:
- formalne członkostwo;
- status osoby prawnej;
- hierarchiczna (biurokratyczna) struktura zarządu;
- zatrudnianie etatowego i nieetatowego personelu;
- ukierunkowanie na profesjonalne świadczenie usług publicznych i/lub działalność ekspercką;
- internalizacja rynkowych reguł działania;
- zakorzenienie w środowisku miejskim, zwłaszcza wielkomiejskim, i powiązania transnarodowe
Za dominującą cechę logiki społecznej, która leży u podstaw funkcjonowania tego wzorca samoorganizacji powinno się uznawać profesjonalizacje. Jeśli chodzi o dominujący typ więzi preferowany przez wielu będą to więzi o charakterze kontraktualnym[2]
Akcyjność
Ten tryb samoorganizacji charakteryzuje się spontanicznym, jednorazowym o okazjonalnym działaniem społecznym. Podejmowane są jednocześnie przez niezrzeszone formalne jednostki. Skala, zakres i częstotliwość tych działań posiadają bardzo zmienny charakter. Uzależniony jest on przede wszystkim od bodźca, który je wywołuje i wiarygodność instancji koordynującej wszystkie te działania. Wymieniamy dwa główne działania obejmujące:
- świadczenie datków materialnych i finansowych na rzecz „dobrej sprawy”
- oferowanie pracy własnej jako formy wsparcia i pomocy dla poszkodowanych i pokrzywdzonych
Składki na cele organizowane przez parafie; Finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy; zbiórki i aukcje organizowane przez stacje radiowe lub telewizyjne na rzecz chorych itd., są przykładami takich działań. Podstawową jak i dominującą cechą logiki leżącej u podstaw funkcjonowania tego wzorca samoorganizacji społeczeństwa można uznać solidarność, a za dominujący typ więzi – więzi wspólnotowe (wspólnotę losu)[3]
Samopomoc
Trzeci z trybów samoorganizacji społeczeństwa polskiego wyróżnionych powyżej jest najbardziej heterogeniczny. Obejmuje on wiele rozmaitych, bardziej i mniej zinstytucjonalizowanych, formy zaangażowania Polaków na rzecz wspólnego dobra, których wzorce i źródła pierwotne można znaleźć w tradycji lokalnej, narodowej i regionalnej. Komitet wiejski, grupa parafialna i samopomoc sąsiedzka to ich najbardziej typowe przejawy form. Dawna lokalna inteligencja podejmuje patronat nad takimi inicjatywami. Wyrastają z lokalnych i silnych więzi wspólnotowych, które maja często mieszany charakter, tj. sąsiedzki, religijny i terytorialny. Normę wzajemności można uznać za to, że jest ona dominującą cechą logiki społecznej, która wpisana jest w funkcjonowanie samopomocowego trybu samoorganizacji polskiego społeczeństwa[4]
Bibliografia
- Brzezińska A. (2011) Samoorganizacja i samopomoc jako warunki i skutki aktywności społecznej społeczności lokalnej "Polityka społeczna",
- Ćwiklicki M, Jabłoński M, Włodarek T. (2010) Samoorganizacja w zarządzaniu projektami metodą Scrum
- Everaere Ch. (2001) L'autonomie dans le travail: partee et limites, Revue Francaise de Gestion,
- Gąsior-Niemiec A. (2010) Wzory samoorganizacji Polaków na przełomie XX i XXI wieku "Polityka i Społeczeństwo", nr 7, s. 67-73
- Piotr Gliński, Barbara Lewenstein, Andrzej Siciński (2000) Samoorganizacja społeczeństwa polskiego: trzeci sektor, IFIS PAN, Warszawa,
- Stuart Kauffman (1995) At home in the universe: the search for laws of self-organization and complexity New York: Oxford University Press,
Przypisy
Autor: Anna Jagieła; Krzysztof Lewandowski
