Nośnik informacji
| Nośnik informacji |
|---|
| Polecane artykuły |
Nośniki informacji lub inaczej urządzenia przechowywania danych są to narzędzia służące do zbiorowego składowania oraz odczytu zebranych informacji.
Rodzaje nośników informacji:
- Dyskietki
- Pamięci Taśmowe
- Dyski magnetyczne (twarde)
- Dyski optyczne
- Pendrive
Dyskietki - dostęp bezpośredni, każde dane można zapisać lub odczytać bez konieczności odczytu danych ją poprzedzających. Dyskietki mają różne pojemności - standardowe 1,44MB czy ZIP - 100MB.
Pamięci Taśmowe - pamięci o dostępie sekwencyjnym są bardzo wolne w odczycie i zapisie - nie są stosowane do przechowywania danych i programów często używanych, ale do archiwizacji periodycznej, np.tygodniowej. Cechy pozytywne: wielokrotność użycia, niski koszt przechowywania danych, łatwość transportu.
Dyski magnetyczne (twarde) - dyski ruchome lub stałe. które umożliwiają wielokrotny zapis lub odczyt, a ich trwałość (niezawodność) mierzona jest w setkach tysięcy godzin pracy. Są prawie najbardziej rozpowszechnionym rodzajem pamięci zewnętrznej. Wynika to właśnie z ich dużych pojemności, najkrótszych czasów dostępu oraz ze stale zmniejszających się cen w przeliczeniu na jednostkę pamięci.
Dyski optyczne - dyski o dużych pojemnościach (typowa pojemność to 650MB). Dysk optyczny jest płaskim, plastikowym krążkiem pokryty materiałem, na którym mogą być zapisywane bity informacji w postaci fragmentów dobrze i słabo odwijających wiązkę światła. Odczyt danych następuje przez oświetlenie promieniem laserowym. Dane są zapisane sekwencyjnie na ciągłej, spiralnej ścieżce od środka dysku na zewnątrz. W dyskach tych czas dostępu jest większy, niż w dyskach twardych. Dostępne są również urządzenia do zapisu pamięci optycznych (Nagrywarki CD, CD-R), Występują też dyski systemu DVD (Digital Versatile Disc) o pojemnościach rzędu 17 GB.
Pendrive - pamięć zewnętrzna o niewielkich rozmiarach, który ma za zadanie przenoszenia i przekazywania danych. Pendrive jest podpinany do komputera za pomocą złącza [USB]. Pendrive nie potrzebuje dodatkowego zasilania, można go podłączyć i odłączyć nie przerywając pracy komputera. pojemność od 64MB do kilku GB.
USB - typ portów komunikacyjnych, który zastąpił starsze porty szeregowe i równoległe. Przez USB do portów można podłączyć większość urządzeń, ponieważ obecnie jest to standard, zarówno dla producentów płyt głównych, które posiadają nawet do kilkunastu gniazd, jak i dla producentów sprzętu, którzy zapewniają kompatybilność ich sprzętu ze wszystkimi pecetami.(Cieciura, 2006, s. 79)
"Charakter Nośników informacji w handlu elektronicznym powoduje jednak konieczność użycia" prawdziwej bazy danych" jako podstawy zarządzania informacjami. I nawet mimo faktu, że większość popularnych produktów relacyjnych pozwala na przechowywanie danych multimedialnych (audio, video, obrazy, itd.). To w przyszłości będzie możliwe korzystanie z nowoczesnych urządzeń tego typu, jednak jak na razie świat ogranicza się na tle tych urządzeń". (Simon, Shaffer, 2002, s. 149)
Charakterystyka pamięci oraz nośnika danych
Sprzęt komputerowy wykorzystywany w systemie przechowywania danych obejmuje urządzenia pamięciowe, służące do przechowywania danych, oraz inne urządzenia, zapewniające dostęp do danych przechowywanych na urządzeniach pamięciowych. Urządzenia pamięciowe pozwalają na realizację dwóch podstawowych operacji: odczytu i zapisu danych.
Urządzenia pamięciowe służące do trwałego przechowywania danych określa się mianem pamięci masowych, w odróżnieniu od pamięci operacyjnej wykorzystywanej do chwilowego przechowywania programów i danych podczas wykonywania tych pierwszych i przetwarzania tych drugich.
W zależności od tego, czy urządzenie pamięciowe montuje się wewnątrz obudowy komputera, czy poza nią, rozróżniamy wewnętrzne i zewnętrzne urządznia pamięciowe. Ze względu na stopień zautomatyzowania pamięci masowe dzielimy na w pełni atomatyczne, półautomatyczne i nieatumoatyczne. Niski stopień zautomatyzowania dotyczy pamięci z nośnikami wymiennymi. Jeżeli nośnik wymaga ręcznego umieszczenia w urządzeniu pamięciowym, określamy go jako nieautomatyczny, gdyż wymaga stałej obsługi. Jeżeli nośnik jest ładowany automatycznie z wydzielonego magazynu, urządzenie określamy jako półautomatyczne, gdyż wymaga sporadczynej obsługi (zmiana zawartości magazynu). Pamięci z nośnikami trwale umieszczonymi w obudowie są w pełni automatyczne, o ile całe urządzenie pamięciowe nie jest używane wymiennie z innymi. Pamięci w pełni automatyczne określa się angielskim terminem on-line, półautomatyczne - near line, a nieautomatyczne - off line. Terminy te bywają używane także na określenie pamięci automatycznych lub półautomatycznych należących do różnych klas wydajności.
Ze względu na wykorzystywaną technologię odczytu i zapisu danych, wyróżniamy pamięci: magnetyczne (taśmy, dyski twarde i elastyczne), optyczne (CD-R, DVD-R, Blu-ray), magnetyczno-optyczne oraz półprzewodnikowe (DRAM, Flash). Choć budowa urządzenia pamięciowego zależy od technologii, na której opiera ono swe działania, da się wyróżnić pewne wspólne podstawowe elementy, Są to:
- nośnik danych, na którym, przez oddziaływanie fizyczne, zapisuje się dane, i z którego później są one odczytywane; nośnik danych może być trwale osadzony w urządzniu pamięciowym (jak ma to miejsce w przypadku dysków twardych) lub być elementem wymiennym (na przykład dyski i napędy optyczne),
- układ odczytująco-zapisujący dokonujący kowersji sygnałów reprezentujących dane na odpowiadający im zapis na nośniku i odwrotnej,
- złącze wejścia-wyjścia (nazwane w pewnych przypadkach portem lub interfejsem), przez które urządzenie przesyła dane, a także otrzymuje polecenia i wysyła odpowiedzi na nie,
- układ sterujący urządzeniem (nazywany sterownikiem lub kontrolerem) który dekoduje polecenia i ich realizację
- bufor wewnętrzny (nazywany niekiedy pamięcią podręczną - cache) tymczasowo przechowujący przychodzące i wychodzące dane, a niekiedy też polecenia; dzięki buforowi prędkość przesyłania danych nie musi być taka sama jak prędkości odczytu i zapisu danych.
Najważniejszym parametrem użytkowym urządzenia pamięciowego (lub wymiennego nośnika danych) jest jego pojemność określająca maksymalną ilość informacji którą jest ono w stanie pomieścić. W praktyce przy określaniu pojemności pamięci najczęściej używa się jednostki bajta. Nazwy większych jednostek informacji tworzy się przez dodanie standardowych przedrostków: kilobajt (10 do potęgi 3), megabajt (10 do potęgi 6), gigabajt (10 do potęgi 9), czy terabajt (10 do potęgi 12).
Bibliografia
- Cieciura M. "Podstawy technologi informacyjnych z przykładami zastosowań Warszawa, listopad 2006.
- Simon A., Shaffer S. "Hurtownie danych i systemy informacji gospodarczej", Oficyna Ekonomiczna, Kraków, 2002
- Beynon-Davies P. "Systemy baz danych" Wydawnictwo Naukowo Techniczne, Warszawa, 1993
- Ochman, P. (2009), Spór o pojęcie dokumentu w prawie karnym , ies.kraków.pl, str. 22-23.
- Swacha, J. (2009), Zarządzanie przechowywaniem danych. Metodyka oceny efektywności, Placet, Warszawa, str. 19-21.
Autor: Dominik Serafin, Jarosław Łyżwa
