Interpretacja

Interpretacja jest używana w przeróżnych kontekstach, w celu określenia rodzaju danego działania. W nawiązaniu z relacją, jaką może zachodzić między różnymi rodzajami aktywności określanymi jedną nazwą "interpretacja",

Wyróżnia się trzy stanowiska:

• interpretacja jest pojęciem wieloznacznym, odnoszącym się do pojęciowo różnorodnych rodzajów działania.
• różnorodne formy działania interpretacji, która posiada cechy wspólne "podobieństwa rodzinne", które nie posiadają rdzenia znaczeniowego.
• Podstawą tego stanowiska jest teza, mówiąca o tym, że każde bez wyjątku działania nazywane interpretacją posiadają wspólną strukturę i właściwości (Z. Tobor 2013, s. 13).

TL;DR

Artykuł dotyczy interpretacji w różnych kontekstach. Wyróżnia się trzy stanowiska dotyczące interpretacji: jako wieloznaczne pojęcie, jako różnorodne formy działania i jako działania posiadające wspólną strukturę. Artykuł porównuje interpretację z konstrukcją i rozumieniem wypowiedzi. Przedstawia składniki procedury interpretacyjnej oraz klasyfikację procedur interpretacyjnych.

Interpretacja a konstrukcja

Zróżnicowanie procesów: interpretacji i konstrukcji jest często rozważana w dużej ilości opracowań. W pewnym z nich stwierdza się, że wskazanie wieloznaczności konkretnego czasownika "interpretować" ma długi szereg implikacji dla przebiegu interpretacji prawniczej. Możemy wyróżnić minimum dwa rozumienia relacji pomiędzy interpretacją a konstrukcją. W jednym z nich wyobrażenie interpretacji zaleca się ograniczyć do psychicznego procesu rozumienia wypowiedzi. Termin "konstrukcja" może być używany w celu formułowania przez interpretatorów, głównie przez sądy, w wypowiedziach odnoszących się do poszczególnych tekstów prawnych. Przebieg interpretacji jest bardzo często nieartykułowany, aczkolwiek konstrukcja przejawia się jedynie przez stosowny akt mowy. Jest kwestią bezdyskusyjną, że pozatekstowe detale postanawiają o gatunku i charakterystyce podanego aktu mowy. Jest to wyjątkowo zauważalne w akcie mowy formułowanych poprzez sądy (Z. Tobor 2013, s. 14).

Rozumienie a interpretacja

Pewną z kwestii ukazanej w literaturze jest krytyka dotycząc a rozróżnienia pomiędzy "rozumieniem wypowiedzi" a jej wykładnią. Niemniej jednak w poszczególnych opracowaniach, w literaturze polskiej jak i również obcojęzycznej, zróżnicowanie to jest punktem wyjścia do spekulacji, które dotyczą interpretacji tekstów prawnych. Niezwykle interesującą rzeczą jest rzeczą konfrontacja tych dwóch stanowisk (Z. Tobor 2013, s. 15). Wszyscy dokonują interpretacji nawet w momencie "niewinnych" dialogów z innymi. Interpretacja, autonomicznie czy polega na wykładni różnych tekstów pisanych, czy też takich, które odnoszą się do tekstów kultury, za każdym razem jest poddana regułom. Przebieg interpretowania nie jest nieograniczony w swojej swobodzie wariacji na konkretny temat (M. Markowska 2007, s. 59).

Składniki procedury interpretacyjnej

W procedurze interpretacyjnej jest pięć poniższych składników (J. Such 2013, s. 106):

1".materiał wyjściowy interpretacji, czyli to, co poddajemy zabiegowi interpretowania,

2. układ odniesienia interpretacji, czyli wiedzę, w świetle której interpretujemy;

3. reguły interpretacji, czyli pewne zasady, wedle których interpretujemy, zasady które dostarczają niejako "klucza" interpretacji;

4. zabieg interpretacyjny, niejako proces interpretowania,

5. wynik końcowy interpretacji, czyli to, w co przekształcił się "materiał wyjściowy interpretacji" lub pewien materiał pochodny w rezultacie poddania go zabiegowi interpretacyjnemu".

Klasyfikacja procedur interpretacyjnych

Ważną rolę w klasyfikacji procedur interpretacyjnych pełnią trzy poniższe elementy. Rzeczywiście, w praktyce spotykamy najczęściej podziały interpretacji:

• według tego, co się interpretuje, i tutaj mowa o materiale wyjściowym interpretacji,
• według tego, czego za pomocą się interpretuje, czyli układ odniesienia interpretacji
• według jakich zasad się interpretuje, czyli "klucza" interpretacji. Kiedy mówi się o psychologicznej interpretacji faktów dotyczących historii. Pewne jest to, że najpierw charakteryzuje się jako odmienny typ interpretację faktów dotyczących historii. Stosuje się z gatunku interpretowanego materiału — w postaci zasady podziału — a potem korzysta się z układu odniesienia, czyli jest to określenie rodzaju wiedzy służącej w celach interpretacji (J. Such 2013, s. 106).

Interpretacja — artykuły polecane

Analogia — Fuzzy logic — Typologia — Definicja — Społeczeństwo — Relatywizm kulturowy — Sieci neuronowe — Warunki powstania konfliktu — Skala nominalna

Bibliografia

• Markowska M. (2007), Interpretacja jako rozumienie w ujęciu Wilhelma Diltheya, Czasopismo Filozoficzne, nr 2
• Such J. (2013), O rodzajach procedur interpretacyjnych w nauce, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań
• Tobor Z. (2013), W poszukiwaniu intencji pracodawcy, Monografie Lex, Warszawa

Autor: Agnieszka Bokwa