Metoda Rossa

Metoda Rossa jest metodą czasową, która pozwala na określenie stopnia zużycia technicznego budynku lub budowli w zależności od poziomu przeprowadzanych konserwacji i remontów. Metodą Rossa można obliczyć zużycie dla budynków o bardzo dobrej, prawidłowej i złej gospodarce remontowej.

Główne założenia metody Rossa

Jest to metoda szybkiego i mało arbitralnego oszacowania zużycia budynku. Opiera się na założeniu, iż zużycie techniczne Z narasta w czasie i w podstawowym stopniu zależy od staranności utrzymania budynku oraz przyjętych rozwiązań materiałowych. Autor metody doszedł do wniosku, że im budynek jest lepiej utrzymywany tym w mniejszym stopniu ulega zużyciu.

Zastosowanie metody Rossa

Zdaniem P. Knyziak metoda Rossa jest obecnie jedną z najczęściej wykorzystywanych metod określania stopnia zużycia technicznego budynków. Przedstawiciele firm ubezpieczeniowych często wykorzystują metody bazujące na metodzie Rossa.

Wzory

• Obiekt prawidłowo eksploatowany o bardzo dobrej gospodarce remontowej. Stopień zużycia można określić wzorem:

$Sn={\frac {t^{2}}{T^{2}}}*100\%$

• Obiekt o prawidłowej gospodarce remontowej. Stopień zużycia można określić wzorem:

$Sn={\frac {t*(t+T)}{2*T^{2}}}*100\%$

• Obiekt nieremontowany o złej gospodarce remontowej. Stopień zużycia można określić wzorem:

$Sn={\frac {t}{T}}*100\%$

gdzie:

Sn - stopień zużycia technicznego budynku lub budowli wyrażony w procentach,

t - okres eksploatacji budynku lub budowli w latach,

T - przewidywany całkowity okres trwałości budynku lub budowli w latach,

Metoda ta opiera się głównie na dwóch parametrach. Jest to wiek budynku t oraz jego trwałość T i służą do wstępnego oszacowania zużycia budynku.

Pozyskiwanie danych do wzorów

We wzorach tych występują dwa parametry t i T. O ile wiek budynku, tj. liczba lat eksploatacji t może być nawet precyzyjne określona, o tyle przewidywany okres trwałości T tego budynku nie jest znany, gdyż zależy od:

• eksploatacji,
• jakości materiałów,
• wpływu środowiska,
• postępów korozji,
• destrukcji fizycznej, chemicznej, biologicznej,
• błędów projektowych i wykonawczych,
• drgań podłoża itp.

Parametr T jest więc ustalony empirycznie dla pewnej klasy podobnych budynków odniesienia - wzorcowych, zrealizowanych w latach poprzednich.

Okres trwałości budynku

Okres trwałości wyznaczony na obiektach ulegających aktualnie zużyciu, a wznoszonych w latach ubiegłych, może wymagać poprawki, dla budynków wznoszonych obecnie, gdyż można oczekiwać, że rozwój wiedzy i techniki budowlanej dostarcza obiektów trwalszych, tj. w większym T, niż obiekty dawne. Temu pozytywnemu trendowi towarzyszy jednak negatywny, którym są agresywniejsze oddziaływania środowisk na trwalsze obiekty. Wynikowa, realna trwałość powinna być szacowana z uwzględnieniem czynników aktualnie oddziaływujących na budynki. Sytuację mogą komplikować także fakty przeprowadzania remontów i modernizacji, które zmieniają proces zużywania budynku i które mogę być badającemu nieznane.

Przykład

Budynek, jednopiętrowy z windą.

• konstrukcję ścian budynku wymurowano z cegły, stropy żelbetowe monolityczne,
• dach drewniany kryty papą, wiązary stropodachowe drewniane
• budynek oddano do użytku w 1969 roku

Wiek budynku w latach t=(2005-1969)=36lat

Trwałość budynku T=100

Prawidłowa gospodarka remontowa

Ustalenie stopnia zużycia przy pomocy tablic Rossa:

Stopień zużycia technicznego obiektu Sn odczytany z tabeli wynosi 24,80%

$Sn={\frac {36*(36+100)}{2*100^{2}}}*100\%=24,48\%$ .

Przypisy

Metoda Rossa — artykuły polecane

Praca dynamiczna — Krzywa wzorcowa — Projektowanie eksperymentów — Ciąg Fibonacciego — Parametr — Wykres Molliera — Ocena jakości — Inflacja bazowa — Liofilizacja

Bibliografia

• Departament Ubezpieczeń Biura Zarządu (2008). Instrukcja wewnętrzna dotycząca zasad ustalenia stopnia zużycia technicznego budynków i budowli oraz mienia ruchomego, Warszawa
• Dębowski J. (2007). Czasopismo techniczne, Problematyka określania stopnia zużycia technicznego budynków wielkopłytowych 4-A, Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej
• Drozd, W. (2017). Metody oceny stanu technicznego budynków w aspekcie ich praktycznego zastosowania. Przegląd Budowlany. Politechnika Krakowska. nr 88(4), 43-47. Kraków
• Knyziak, P. (2008). Propozycja nowej metody określania zużycia technicznego budynków. Problemy naukowo badawcze budownictwa. Politechnika Białystocka. nr 5, 573-580. Białystok
• Michalik K. (2014). Zużycie techniczne budynków i budowli: metodologia oceny stanu technicznego budynków i budowli: podstawy diagnostyki budowlanej: tabele pomocnicze do ustalania stopnia zużycia budynkuK. Wydawnictwo Prawo i Budownictwo. Biuro Projektowe Konstruktor. Chrzanów

Autor: Patrycja Szewczyk, Mateusz Misiuk