Hipoteza płacy realnej
| Hipoteza płacy realnej |
|---|
| Polecane artykuły |
Hipoteza płacy realnej wysnuta została przez skrajnych keynsistów, głosi, że brak elastyczności płacy realnej prowadzi do nadwyżki podaży na rynku pracy. Ta grupa przymusowo bezrobotnych w każdej chwili może zostać zatrudniona w przypadku wzrostu popytu.
Natomiast doskonała elastyczność płacy realnej powoduje nadwyżkę popytu na rynku pracy, a co za tym idzie małe bezrobocie. Jednakże istnienie bezrobocia, jest wymuszone rotacją pracowników i innym czynnikami, które wpływają na poziom stopy bezrobocia naturalnego.
W praktyce płace nominalne nie dostosowują się od razu do zmian poziomu cen, spowodowane jest to dłuższymi umowami o pracę oraz niechęcią do podwyższania płac nominalnych przez pracodawców. W takiej sytuacji, istnieje większa grupa ludzi niezadowolonych z otrzymywanego wynagrodzenia, zwiększa się ilość osób bezrobotnych, chętnych do podjęcia pracy, ale przy wyższych płacach nominalnych.
Na poziom płacy realnej oddziałuje z jednej strony poziom cen (zysk przedsiębiorstwa jest większy, ale pracownik domaga się podwyżki), a z drugiej strony wysokość płacy nominalnej; im wyższa płaca nominalna, tym wyższe koszty produkcji, które wymuszają podnoszenie poziomu cen. W praktyce poziom cen zwiększa się nieustannie, a za nim podąża płaca nominalna. Płaca realna pozostaje tym samym w dłuższym okresie na podobnym poziomie.
Bibliografia
- R. Hall, J. Taylor, Makroekonomia. PWN. Warszawa 2004
- D. Belg, Makroekonomia. Warszawa 2003
Autor: Liwiusz Misiaszek
