Arthur Cecil Pigou

Arthur Cecil PIGOU urodził się w Ryde na wyspie Wight (Wielka Brytania) w 1877r., zmarł w 1959r. w Cambridge. Studiował historię i ekonomię w Cambridge. Był uczniem Alfreda Marshalla i w 1908r. objął po nim katedrę ekonomii politycznej na Uniwersytecie w Cambridge, gdzie wykładał do 1943r.

W 1913 opublikował swoją pierwszą istotną pracę pt. Industrial fluctuations. W 1920 powstała książka The Economics od Welfare, gdzie Pigou opisuje kwestię rozróżnienia między użytecznością społeczną i użytecznością indywidualną. Książka ta staje się jedną z podstaw analizy na temat interwencji państwa ze względu na istnienie efektów zewnętrznych. Jego neoklasyczne opinie przedstawione w The Theory of Unemployment (1933) spotkały się z ostrą krytyką J.M. Keynesa.

W sumie opublikował ponad dwadzieścia książek i esejów z zakresu ekonomii oraz ekonomiki obrony i ochrony środowiska.

Efekt Pigou

Efekt Pigou jest wynikiem dyskusji, jaka wywiązała się między nim a Keynesem. Według Pigou wraz ze zmniejszającym się poziomem cen zwiększa się wartość gotówki, co powoduje wzrost realnego majątku. Oznacza to, że konsument jest w stanie nabyć więcej za środki, które posiada. Zwiększony popyt na dobra realne podtrzymuje działalność gospodarki, co jest kompensata efektów depresyjnych spadku cen, o których pisał Keynes.

Później efekt ten został uogólniony przez D. Patinkina jako efekt realnych zasobów.

Ekonomia dobrobytu

W The Economics of Welfare Pigou rozróżnia dwa pojęcia:

• społeczny produkt krańcowy netto
• prywatny produkt krańcowy

Różnice między nimi wynikają z tego, że interwencja państwa może przyczynić się do zwiększenia bądź zmniejszenia dochodu osobistego. Stąd też nie zawsze działania indywidualne prowadzą do maksymalizacji dochodu narodowego. Widać tu nawiązania do tradycji brytyjskiej, m.in. Alfreda Marshalla, gdzie analizowane są przypadki korzystnego wpływu interwencji państwa na gospodarkę rynkową.

W swojej definicji całkowitego (zagregowanego) dobrobytu, jako sumy użyteczności całego społeczeństwa Pigou korzysta z utylitarnego poglądu, iż zmiana użyteczności dla danej osoby może zostać porównana za pomocą zmian w jego koszyku dóbr.

A. C. Pigou skupia się w szczególności na efektach zewnętrznych. Pozytywne bądź negatywne efekty zewnętrzne to działania, które przynoszą korzyści lub szkody innym podmiotom. Jako przykład pozytywnych efektów zewnętrznych podać można założenie prywatnego parku, w przeciwieństwie do fabryki zanieczyszczającej środowisko, która generuje efekty negatywne. Sposobem na zrównoważenie negatywnych efektów zewnętrznych wg Pigou jest wprowadzenie systemu podatkowego uwzględniającego negatywne oddziaływanie na jednostki pośrednie (tzw. podatek Pigou). W ten sposób możliwe by było zbliżenie gospodarki rynkowej do optimum społecznego. To stanowisko zostało zakwestionowane przez Ronalda Coase'a w tzw. teoremacie Coase'a.

W kwestii ustalania płac A. C. Pigou przedstawiał tradycyjne poglądy neoklasyczne. Jeśli jednak chodzi o efekty zewnętrze w odniesieniu do środowiska, jego przekonania bliższe były interwencjonizmowi.

Arthur Cecil Pigou — artykuły polecane

David Ricardo — Efekt zewnętrzny — Dobro społecznie pożądane — Ludwig von Mises — Ekonomiczne cele współczesnego państwa — Efekt Veblena — Austriacka teoria pieniądza — John Richard Hicks — Popyt efektywny

Bibliografia

• Bremond J., Salort M. (1997), Leksykon wybitnych ekonomistów, PWN, Warszawa
• Kundera A. (red.) (2004), Słownik historii myśli ekonomicznej, Oficyna Ekonomiczna, Kraków

Autor: Weronika Buczak