Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności: Różnice pomiędzy wersjami
m (Dodanie MetaData Description) |
m (cleanup bibliografii i rotten links) |
||
(Nie pokazano 8 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności''' jest to międzynarodowa [[umowa]] zatwierdzona 4 listopada 1950 roku przez Radę Europy, która ówcześnie składała się z 12 państw. Głównymi powodami powstania było upewnienie się, że nie powtórzą się zbrodnie popełnione w trakcie drugiej wojny światowej oraz poprzez wiele odwołań do wartości demokratycznych [[zabezpieczenie]] się przed wpływem komunizmu (B. Rainey 2017). | '''Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności''' jest to międzynarodowa [[umowa]] zatwierdzona 4 listopada 1950 roku przez Radę Europy, która ówcześnie składała się z 12 państw. Głównymi powodami powstania było upewnienie się, że nie powtórzą się zbrodnie popełnione w trakcie drugiej wojny światowej oraz poprzez wiele odwołań do wartości demokratycznych [[zabezpieczenie]] się przed wpływem komunizmu (B. Rainey 2017). | ||
Linia 23: | Linia 9: | ||
Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka w pierwszym artykule gwarantuje że każdy człowiek w jurysdykcji państw które ratyfikowały konwencję ma zagwarantowane prawa i wolności w niej opisane (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284). | Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka w pierwszym artykule gwarantuje że każdy człowiek w jurysdykcji państw które ratyfikowały konwencję ma zagwarantowane prawa i wolności w niej opisane (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284). | ||
Kolejne sekcje gwarantują podstawowe prawa takie jak prawo do edukacji czy zakaz niewolnictwa i dyskryminacji. Niektóre z przepisów odnoszą się do procedur przestrzegania konwencji np. artykuł 19 który w celu zapewnienia przestrzegania zatwierdzonych praw tworzy Europejską Komisję i Trybunał Praw Człowieka (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284). | Kolejne sekcje gwarantują podstawowe prawa takie jak prawo do edukacji czy zakaz niewolnictwa i dyskryminacji. Niektóre z przepisów odnoszą się do procedur przestrzegania konwencji np. artykuł 19 który w celu zapewnienia przestrzegania zatwierdzonych praw tworzy Europejską Komisję i Trybunał Praw Człowieka (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284). | ||
Pomimo iż podpisanie konwencji jest warunkiem członkostwa w Radzie Europy to nie każde państwo ratyfikowało wszystkie jej protokoły. Do 1 stycznia 2017 roku tylko osiemnaście z czterdziestu siedmiu państw członkowskich ratyfikowało wszystkie przepisy konwencji. Przykładem jest Wielka Brytania która nie podpisała protokołu 7, który zawiera m.in. prawa migracyjne i równości między małżonkami oraz protokołu 12 ogólnie zakazującego dyskryminacji. Pokazuje to, że nawet konwencje gwarantujące podstawowe prawa wciąż powodują pewnie kontrowersje w niektórych państwach (B. Rainey 2017). | Pomimo iż podpisanie konwencji jest warunkiem członkostwa w Radzie Europy to nie każde państwo ratyfikowało wszystkie jej protokoły. Do 1 stycznia 2017 roku tylko osiemnaście z czterdziestu siedmiu państw członkowskich ratyfikowało wszystkie przepisy konwencji. Przykładem jest Wielka Brytania która nie podpisała protokołu 7, który zawiera m.in. prawa migracyjne i równości między małżonkami oraz protokołu 12 ogólnie zakazującego dyskryminacji. Pokazuje to, że nawet konwencje gwarantujące podstawowe prawa wciąż powodują pewnie kontrowersje w niektórych państwach (B. Rainey 2017). | ||
Polska przystąpiła do Rady Europy i przyjęła konwencję w całości 15 grudnia 1992 roku podpisana przez ówczesnego prezydenta Rzeczypospolitej Lecha Wałęsę (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284). | Polska przystąpiła do Rady Europy i przyjęła konwencję w całości 15 grudnia 1992 roku podpisana przez ówczesnego prezydenta Rzeczypospolitej Lecha Wałęsę (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284). | ||
<google>n</google> | |||
==Struktura i cele Rady Europy w stosunku do konwencji praw człowieka== | ==Struktura i cele Rady Europy w stosunku do konwencji praw człowieka== | ||
Rada Europy składa się z trzech głównych organów. | Rada Europy składa się z trzech głównych organów. | ||
* Pierwszym jest '''Rada Ministrów''' która jest organem decyzyjnym. | * Pierwszym jest '''Rada Ministrów''' która jest organem decyzyjnym. | ||
* Drugim jest '''Zgromadzenie Parlamentarne''', w jego skład wchodzi 318 reprezentantów i jego debaty prowadzą do różnych rekomendacji dla rady ministrów. | * Drugim jest '''Zgromadzenie Parlamentarne''', w jego skład wchodzi 318 reprezentantów i jego debaty prowadzą do różnych rekomendacji dla rady ministrów. | ||
* Trzecim organem jest '''Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy'''. Został on utworzony w 1994 roku, jak sama nazwa wskazuje składa się z reprezentantów poszczególnych władz lokalnych i ma głównie funkcję doradczą (B. Rainey 2017). | * Trzecim organem jest '''Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy'''. Został on utworzony w 1994 roku, jak sama nazwa wskazuje składa się z reprezentantów poszczególnych władz lokalnych i ma głównie funkcję doradczą (B. Rainey 2017). | ||
:Aktualne stanowisko polityczne Rady Europy zostało ustanowione w Warszawie podczas szczytu w 2005 roku. Głównymi punktami są: | :Aktualne stanowisko polityczne Rady Europy zostało ustanowione w Warszawie podczas szczytu w 2005 roku. Głównymi punktami są: | ||
* Ochrona praw człowieka, zasad demokracji i litery prawa. | * Ochrona praw człowieka, zasad demokracji i litery prawa. | ||
Linia 43: | Linia 30: | ||
Organami mającymi gwarantować przestrzeganie przepisów konwencji były '''Europejska Komisja i Trybunał Praw Człowieka'''. Ich zadaniem było rozpatrywanie skarg zgłaszanych przez organizacje lub podmioty indywidualne lub grupy które twierdziły że zostało złamane jedno z praw konwencji. Pierwszym krokiem po zarejestrowaniu zgłoszenia było sprawdzenie przez Komisję czy rzeczywiście złamano przepisy. Raport był poufnie przekazywany zgłaszającemu i państwu w którym doszło do przewinienia a także do Rady Ministrów. W trakcie tego procesu zwykle podejmowano próby rozwiązania sytuacji za porozumieniem stron. Jeśli te środki zawodziły, ostateczną decyzję podejmował Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu lub Rada Ministrów. Respektowanie wyroku wymuszał artykuł 46 konwencji ale zakładano że strony zainteresowane będą zgodne z podjętą decyzją. | Organami mającymi gwarantować przestrzeganie przepisów konwencji były '''Europejska Komisja i Trybunał Praw Człowieka'''. Ich zadaniem było rozpatrywanie skarg zgłaszanych przez organizacje lub podmioty indywidualne lub grupy które twierdziły że zostało złamane jedno z praw konwencji. Pierwszym krokiem po zarejestrowaniu zgłoszenia było sprawdzenie przez Komisję czy rzeczywiście złamano przepisy. Raport był poufnie przekazywany zgłaszającemu i państwu w którym doszło do przewinienia a także do Rady Ministrów. W trakcie tego procesu zwykle podejmowano próby rozwiązania sytuacji za porozumieniem stron. Jeśli te środki zawodziły, ostateczną decyzję podejmował Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu lub Rada Ministrów. Respektowanie wyroku wymuszał artykuł 46 konwencji ale zakładano że strony zainteresowane będą zgodne z podjętą decyzją. | ||
Od 1 listopada 1998 roku Trybunał i Komisja zostały zastąpione stałym organem w postaci Trybunału, który zajmuje się całym procesem przetwarzania złożonej skargi oraz poszukiwaniem polubownych rozwiązań przed podjęciem ostatecznego wyroku (B. Rainey 2017). | Od 1 listopada 1998 roku Trybunał i Komisja zostały zastąpione stałym organem w postaci Trybunału, który zajmuje się całym procesem przetwarzania złożonej skargi oraz poszukiwaniem polubownych rozwiązań przed podjęciem ostatecznego wyroku (B. Rainey 2017). | ||
{{infobox5|list1={{i5link|a=[[Traktat z Lizbony]]}} — {{i5link|a=[[Rada Europy]]}} — {{i5link|a=[[Traktat Rzymski]]}} — {{i5link|a=[[Organizacja Narodów Zjednoczonych]]}} — {{i5link|a=[[Jednolity Akt Europejski]]}} — {{i5link|a=[[Komitet Regionów]]}} — {{i5link|a=[[Kryteria konwergencji]]}} — {{i5link|a=[[Rada Europejska]]}} — {{i5link|a=[[Europejska Karta Samorządu Regionalnego]]}} — {{i5link|a=[[Dokumentacja produkcyjna]]}} }} | |||
==Bibliografia== | ==Bibliografia== | ||
* Hołda J. (red.) | <noautolinks> | ||
* Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2. [ | * Hołda J. (red.) (2014), ''Prawa człowieka. Zarys wykładu'', Wolters Kluwer, Warszawa | ||
* Rainey B. (2017), | * ''Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2.'' [https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=wdu19930610284 Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284] | ||
* Rainey B. (2017), ''Jacobs White, and Ovey: The European Convention on Human Rights'', Oxford University Press, Oxford | |||
</noautolinks> | |||
{{law}} | {{law}} | ||
{{a|Jacek Gawron, Ernest Hernik, Bartosz Karlikowski}}. | {{a|Jacek Gawron, Ernest Hernik, Bartosz Karlikowski}}. | ||
[[Kategoria: | [[Kategoria:Akty prawne]] | ||
{{#metamaster:description|Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności - międzynarodowa umowa zapewniająca ochronę praw człowieka i demokratycznych wartości.}} | {{#metamaster:description|Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności - międzynarodowa umowa zapewniająca ochronę praw człowieka i demokratycznych wartości.}} |
Aktualna wersja na dzień 23:15, 7 gru 2023
Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest to międzynarodowa umowa zatwierdzona 4 listopada 1950 roku przez Radę Europy, która ówcześnie składała się z 12 państw. Głównymi powodami powstania było upewnienie się, że nie powtórzą się zbrodnie popełnione w trakcie drugiej wojny światowej oraz poprzez wiele odwołań do wartości demokratycznych zabezpieczenie się przed wpływem komunizmu (B. Rainey 2017).
TL;DR
Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności jest międzynarodową umową zatwierdzoną przez Radę Europy w 1950 roku. Konwencja gwarantuje prawa i wolności obywatelom państw, które ją ratyfikowały. Składają się na nią trzy główne działy praw człowieka. Polska przyjęła konwencję w 1992 roku. Rada Europy składa się z Rady Ministrów, Zgromadzenia Parlamentarnego i Kongresu Władz Lokalnych i Regionalnych Europy. Rada Europy ma za zadanie ochronę praw człowieka i promowanie kulturowej tożsamości. Organami rozpatrującymi skargi są Europejska Komisja i Trybunał Praw Człowieka. W 1998 roku zostały zastąpione przez stały organ - Trybunał.
Treść i najważniejsze punkty europejskiej konwencji
K. Vasak wprowadził podział praw człowieka na 3 główne działy. Pierwszy odnosi się głównie do praw obywatelskich i związanych z polityką, drugi dział skupiał się na aspekcie społecznym i kulturowym natomiast trzeci zawierał prawa dbające o dobro społeczeństwa jako grupy i zawiera m.. in. prawo do pokoju i rozwoju (B. Rainey 2017).
Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka w pierwszym artykule gwarantuje że każdy człowiek w jurysdykcji państw które ratyfikowały konwencję ma zagwarantowane prawa i wolności w niej opisane (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284).
Kolejne sekcje gwarantują podstawowe prawa takie jak prawo do edukacji czy zakaz niewolnictwa i dyskryminacji. Niektóre z przepisów odnoszą się do procedur przestrzegania konwencji np. artykuł 19 który w celu zapewnienia przestrzegania zatwierdzonych praw tworzy Europejską Komisję i Trybunał Praw Człowieka (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284).
Pomimo iż podpisanie konwencji jest warunkiem członkostwa w Radzie Europy to nie każde państwo ratyfikowało wszystkie jej protokoły. Do 1 stycznia 2017 roku tylko osiemnaście z czterdziestu siedmiu państw członkowskich ratyfikowało wszystkie przepisy konwencji. Przykładem jest Wielka Brytania która nie podpisała protokołu 7, który zawiera m.in. prawa migracyjne i równości między małżonkami oraz protokołu 12 ogólnie zakazującego dyskryminacji. Pokazuje to, że nawet konwencje gwarantujące podstawowe prawa wciąż powodują pewnie kontrowersje w niektórych państwach (B. Rainey 2017).
Polska przystąpiła do Rady Europy i przyjęła konwencję w całości 15 grudnia 1992 roku podpisana przez ówczesnego prezydenta Rzeczypospolitej Lecha Wałęsę (Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284).
Struktura i cele Rady Europy w stosunku do konwencji praw człowieka
Rada Europy składa się z trzech głównych organów.
- Pierwszym jest Rada Ministrów która jest organem decyzyjnym.
- Drugim jest Zgromadzenie Parlamentarne, w jego skład wchodzi 318 reprezentantów i jego debaty prowadzą do różnych rekomendacji dla rady ministrów.
- Trzecim organem jest Kongres Władz Lokalnych i Regionalnych Europy. Został on utworzony w 1994 roku, jak sama nazwa wskazuje składa się z reprezentantów poszczególnych władz lokalnych i ma głównie funkcję doradczą (B. Rainey 2017).
- Aktualne stanowisko polityczne Rady Europy zostało ustanowione w Warszawie podczas szczytu w 2005 roku. Głównymi punktami są:
- Ochrona praw człowieka, zasad demokracji i litery prawa.
- Promowanie i zachęcania do rozwoju kulturowej tożsamości i różnorodności.
- Znalezienie rozwiązań dla problemów z którymi zmierzyć się musi społeczeństwo np. dyskryminacja mniejszości, terroryzm, handel ludźmi, korupcja i cyberprzestępczość (B. Rainey 2017).
Proces składania skargi
Organami mającymi gwarantować przestrzeganie przepisów konwencji były Europejska Komisja i Trybunał Praw Człowieka. Ich zadaniem było rozpatrywanie skarg zgłaszanych przez organizacje lub podmioty indywidualne lub grupy które twierdziły że zostało złamane jedno z praw konwencji. Pierwszym krokiem po zarejestrowaniu zgłoszenia było sprawdzenie przez Komisję czy rzeczywiście złamano przepisy. Raport był poufnie przekazywany zgłaszającemu i państwu w którym doszło do przewinienia a także do Rady Ministrów. W trakcie tego procesu zwykle podejmowano próby rozwiązania sytuacji za porozumieniem stron. Jeśli te środki zawodziły, ostateczną decyzję podejmował Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu lub Rada Ministrów. Respektowanie wyroku wymuszał artykuł 46 konwencji ale zakładano że strony zainteresowane będą zgodne z podjętą decyzją. Od 1 listopada 1998 roku Trybunał i Komisja zostały zastąpione stałym organem w postaci Trybunału, który zajmuje się całym procesem przetwarzania złożonej skargi oraz poszukiwaniem polubownych rozwiązań przed podjęciem ostatecznego wyroku (B. Rainey 2017).
Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności — artykuły polecane |
Traktat z Lizbony — Rada Europy — Traktat Rzymski — Organizacja Narodów Zjednoczonych — Jednolity Akt Europejski — Komitet Regionów — Kryteria konwergencji — Rada Europejska — Europejska Karta Samorządu Regionalnego — Dokumentacja produkcyjna |
Bibliografia
- Hołda J. (red.) (2014), Prawa człowieka. Zarys wykładu, Wolters Kluwer, Warszawa
- Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzona w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmieniona następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełniona Protokołem nr 2. Dz.U. 1993 nr 61 poz. 284
- Rainey B. (2017), Jacobs White, and Ovey: The European Convention on Human Rights, Oxford University Press, Oxford
![]() |
Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu. |
Autor: Jacek Gawron, Ernest Hernik, Bartosz Karlikowski
.