Wariancja składnika resztowego: Różnice pomiędzy wersjami
m (cleanup bibliografii i rotten links) |
m (cleanup bibliografii i rotten links) |
||
Linia 14: | Linia 14: | ||
}} | }} | ||
Jest syntetycznym miernikiem <wyrażonym jedną liczbą> dyspersji wartości empirycznych | Jest syntetycznym miernikiem <wyrażonym jedną liczbą> dyspersji wartości empirycznych | ||
Jeśli przyjmiemy, że [[funkcja]] regresji w syntetyczny sposób opisuje wpływ zmiennej | wokół teoretycznych (zwana ''wariancją resztową'') | ||
niezależnej na zmienną zależną, to reszty są obrazem odchyleń od dostrzeżonej | |||
prawidłowości. Odchylenia te będą tym większe, im silniejsze będzie [[działanie]] | Jeśli przyjmiemy, że [[funkcja]] regresji w syntetyczny sposób opisuje wpływ zmiennej | ||
niezależnej na zmienną zależną, to reszty są obrazem odchyleń od dostrzeżonej | |||
prawidłowości. Odchylenia te będą tym większe, im silniejsze będzie [[działanie]] | |||
czynników o charakterze przypadkowym znikształcających obserwowany związek. | |||
Miarą wahań przypadkowych jest właśnie '''[[wariancja]] resztowa''' <ref> W. Makać, D. Urbanek-Krzysztofiak, "Metody opisu statystycznego, Wydawnictwo UG, Gdańsk 2004 </ref>. | Miarą wahań przypadkowych jest właśnie '''[[wariancja]] resztowa''' <ref> W. Makać, D. Urbanek-Krzysztofiak, "Metody opisu statystycznego, Wydawnictwo UG, Gdańsk 2004 </ref>. | ||
<blockquote> | <blockquote> | ||
<math>s^2\left (u_i)\right)</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n \left (y_i-\bar{y}\right)^2}{\left (n-k\right)}</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n u_i^2}{n-k}</math> | <math>s^2\left (u_i)\right)</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n \left (y_i-\bar{y}\right)^2}{\left (n-k\right)}</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n u_i^2}{n-k}</math> | ||
</blockquote> | </blockquote> | ||
gdzie ''n'' jest liczebnością próby, a ''k''- liczbą szacowanych [[parametr]]ów funkcji regresji | gdzie ''n'' jest liczebnością próby, a ''k''- liczbą szacowanych [[parametr]]ów funkcji regresji | ||
W przypadku funkcji regresji X względem Y wzór na wariancję resztową przyjmuje postać: | W przypadku funkcji regresji X względem Y wzór na wariancję resztową przyjmuje postać: | ||
<blockquote> | <blockquote> | ||
Linia 32: | Linia 37: | ||
</blockquote> | </blockquote> | ||
Pierwiastek kwadratowy z wariancji resztowej (czyli ''[[odchylenie standardowe]] składnika resztowego'') | Pierwiastek kwadratowy z wariancji resztowej (czyli ''[[odchylenie standardowe]] składnika resztowego'') | ||
informuje o tym, jakie jest przeciątne odchylenie empirycznych wartości zmiennej objaśnianej od wartości teoretycznych | |||
informuje o tym, jakie jest przeciątne odchylenie empirycznych wartości zmiennej objaśnianej od wartości teoretycznych | |||
otrzymanych z funkcji regresji <ref> M.Sobczyk, [[Statystyka]], PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>. | otrzymanych z funkcji regresji <ref> M.Sobczyk, [[Statystyka]], PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>. | ||
W miarę zwrostu liczbowej wartości odchylenia standardowego | W miarę zwrostu liczbowej wartości odchylenia standardowego | ||
skłądnika resztowego statystyczna ''[[dobro]]ć'' dopasowania danej funkcji regresji do danych | |||
skłądnika resztowego statystyczna ''[[dobro]]ć'' dopasowania danej funkcji regresji do danych | |||
empirycznych maleje. | empirycznych maleje. | ||
Wariancje składników resztowych można również wyznaczyć z następujących wzorów: | Wariancje składników resztowych można również wyznaczyć z następujących wzorów: | ||
<blockquote> | <blockquote> | ||
<math>s^2\left (u_i\right)</math> = <math> s^2\left (y\right)</math>- <math>s^2\left (\bar{y_i}\right)</math> | <math>s^2\left (u_i\right)</math> = <math> s^2\left (y\right)</math>- <math>s^2\left (\bar{y_i}\right)</math> | ||
Linia 48: | Linia 58: | ||
<math>s^2\left (z_i\right)</math>= <math> s^2\left (x\right)\left[1-r_{x, y}\right]</math> | <math>s^2\left (z_i\right)</math>= <math> s^2\left (x\right)\left[1-r_{x, y}\right]</math> | ||
</blockquote> | </blockquote> | ||
Dowodzi się, że wariancja zaobserwowanych w próbie wartości zmiennej zależnej równa się sumie wariancji | Dowodzi się, że wariancja zaobserwowanych w próbie wartości zmiennej zależnej równa się sumie wariancji | ||
wartości teoretycznych oraz wariancji resztowej <ref> M.Sobczyk, Statystyka, PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>. | wartości teoretycznych oraz wariancji resztowej <ref> M.Sobczyk, Statystyka, PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>. | ||
Linia 56: | Linia 67: | ||
===Różnica między składnikiem resztowym a składnikiem losowym=== | ===Różnica między składnikiem resztowym a składnikiem losowym=== | ||
Zasadnicze różnice pomiędzy pojęciami składników losowych i skłądników resztowych w analizie regresji | Zasadnicze różnice pomiędzy pojęciami składników losowych i skłądników resztowych w analizie regresji | ||
oraz różnica pomiędzy wariancją składnika resztowego <math>S^2</math>(u) a wariancją składnika losowego <math>\sigma^2</math>(<math>\xi</math>). | |||
Składnik resztowy możemy przedstawić jako funkcję błędów losowych i nielosowych o postaci: | oraz różnica pomiędzy wariancją składnika resztowego <math>S^2</math>(u) a wariancją składnika losowego <math>\sigma^2</math>(<math>\xi</math>). | ||
Składnik resztowy możemy przedstawić jako funkcję błędów losowych i nielosowych o postaci: | |||
<blockquote> | <blockquote> | ||
<center><math>u_i=f \left (c_1, c_2, c_3, c_4,\xi \right),</math></center> | <center><math>u_i=f \left (c_1, c_2, c_3, c_4,\xi \right),</math></center> | ||
</blockquote> | </blockquote> | ||
gdzie: | gdzie: | ||
Linia 69: | Linia 84: | ||
**<math>c_4</math>- błąd wynikający z innych (nielosowych) przyczyn | **<math>c_4</math>- błąd wynikający z innych (nielosowych) przyczyn | ||
*<math>\xi</math>- błąd o charakterze przypadkowym- (składnik losowy) | *<math>\xi</math>- błąd o charakterze przypadkowym- (składnik losowy) | ||
Jest oczywiste, że funkcja regresji <math>\bar{y_i}</math>=f (x) jest tym lepiej dopasowana do regresji "prawdziwej", | Jest oczywiste, że funkcja regresji <math>\bar{y_i}</math>=f (x) jest tym lepiej dopasowana do regresji "prawdziwej", | ||
im łączne rozmiary błędów nielosowych są mniejsze, a | |||
im łączne rozmiary błędów nielosowych są mniejsze, a | |||
'''wariancja składnika resztowego''' <math>S^2</math>(u) musi być większa od wariancji składnika losowego <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. | '''wariancja składnika resztowego''' <math>S^2</math>(u) musi być większa od wariancji składnika losowego <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. | ||
<math>S^1</math>(u) jest bowiem punktową oceną <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. Im [[model]] regresji dwuwymiarowej jest gorzej dopasowany do badanej | <math>S^1</math>(u) jest bowiem punktową oceną <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. Im [[model]] regresji dwuwymiarowej jest gorzej dopasowany do badanej | ||
rzeczywistości, tym wariancja składnika resztowego jest "gorszą" oceną wariancji skłądnika losowego | |||
(różnica między <math>S^2</math>(u) a <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math> rośnie). Przy idealnym dopasowaniu modelu, tzn. przy założeniu, że | rzeczywistości, tym wariancja składnika resztowego jest "gorszą" oceną wariancji skłądnika losowego | ||
łączny efekt błędów nielosowych jest równy 0, wariancja resztowa równałaby się <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. | |||
Sytuacje takie nie występują jednak w praktyce ze wzsględu na złożony mechanizm kształtowania się zmienności | (różnica między <math>S^2</math>(u) a <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math> rośnie). Przy idealnym dopasowaniu modelu, tzn. przy założeniu, że | ||
łączny efekt błędów nielosowych jest równy 0, wariancja resztowa równałaby się <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. | |||
Sytuacje takie nie występują jednak w praktyce ze wzsględu na złożony mechanizm kształtowania się zmienności | |||
zjawisk gospodarczo- społecznych <ref> M.Krzysztofiak, A. Luszmoewicz, "Statystyka" PWE, Warszawa 1976, s. 249 </ref>. | zjawisk gospodarczo- społecznych <ref> M.Krzysztofiak, A. Luszmoewicz, "Statystyka" PWE, Warszawa 1976, s. 249 </ref>. | ||
Linia 92: | Linia 114: | ||
* Piontek K., (2002.) ''Pomiar ryzyka metodą VaR a modele AR-GARCH ze składnikiem losowym o warunkowym rozkładzie z "grubymi ogonami"'', Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń Akademia Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław | * Piontek K., (2002.) ''Pomiar ryzyka metodą VaR a modele AR-GARCH ze składnikiem losowym o warunkowym rozkładzie z "grubymi ogonami"'', Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń Akademia Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław | ||
* Sobczyk M., (2011.) "Statystyka", PWN, Warszawa | * Sobczyk M., (2011.) "Statystyka", PWN, Warszawa | ||
* Tarczyński W., (2009.)[ | * Tarczyński W., (2009.)[https://bazhum.muzhp.pl/media//files/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15-s199-213/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15-s199-213.pdf ''O pewnym sposobie wyznaczania współczynnika beta na polskim rynku kapitalowym''], Studia i Prace Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania 15, 199-213, Uniwersytet Szczeciński | ||
</noautolinks> | </noautolinks> | ||
Wersja z 22:33, 29 paź 2023
Wariancja składnika resztowego |
---|
Polecane artykuły |
Jest syntetycznym miernikiem <wyrażonym jedną liczbą> dyspersji wartości empirycznych
wokół teoretycznych (zwana wariancją resztową)
Jeśli przyjmiemy, że funkcja regresji w syntetyczny sposób opisuje wpływ zmiennej
niezależnej na zmienną zależną, to reszty są obrazem odchyleń od dostrzeżonej
prawidłowości. Odchylenia te będą tym większe, im silniejsze będzie działanie
czynników o charakterze przypadkowym znikształcających obserwowany związek.
Miarą wahań przypadkowych jest właśnie wariancja resztowa [1].
= =
gdzie n jest liczebnością próby, a k- liczbą szacowanych parametrów funkcji regresji
W przypadku funkcji regresji X względem Y wzór na wariancję resztową przyjmuje postać:
= =
Pierwiastek kwadratowy z wariancji resztowej (czyli odchylenie standardowe składnika resztowego)
informuje o tym, jakie jest przeciątne odchylenie empirycznych wartości zmiennej objaśnianej od wartości teoretycznych
otrzymanych z funkcji regresji [2]. W miarę zwrostu liczbowej wartości odchylenia standardowego
skłądnika resztowego statystyczna dobroć dopasowania danej funkcji regresji do danych
empirycznych maleje. Wariancje składników resztowych można również wyznaczyć z następujących wzorów:
= -
- oraz
=
Dowodzi się, że wariancja zaobserwowanych w próbie wartości zmiennej zależnej równa się sumie wariancji
wartości teoretycznych oraz wariancji resztowej [3].
TL;DR
Artykuł omawia pojęcie wariancji resztowej w analizie regresji. Wariancja resztowa mierzy odchylenia wartości empirycznych od wartości teoretycznych w funkcji regresji. Wartość odchylenia standardowego informuje o dopasowaniu funkcji regresji do danych. Artykuł różni także składnik resztowy od składnika losowego i omawia klasyczny model Sharpa.
Różnica między składnikiem resztowym a składnikiem losowym
Zasadnicze różnice pomiędzy pojęciami składników losowych i skłądników resztowych w analizie regresji
oraz różnica pomiędzy wariancją składnika resztowego (u) a wariancją składnika losowego ().
Składnik resztowy możemy przedstawić jako funkcję błędów losowych i nielosowych o postaci:
gdzie:
- c- to błędy systematyczne
- - błąd wynikający z przyjęcia danej funkcji regresji
- - błąd wynikający z nieuwzględnienia innych (poza daną) zmiennych objaśniających
- - błąd wynikający z pomiaru, agregacji, przyjętych definicji itp
- - błąd wynikający z innych (nielosowych) przyczyn
- - błąd o charakterze przypadkowym- (składnik losowy)
Jest oczywiste, że funkcja regresji =f (x) jest tym lepiej dopasowana do regresji "prawdziwej",
im łączne rozmiary błędów nielosowych są mniejsze, a
wariancja składnika resztowego (u) musi być większa od wariancji składnika losowego . (u) jest bowiem punktową oceną . Im model regresji dwuwymiarowej jest gorzej dopasowany do badanej
rzeczywistości, tym wariancja składnika resztowego jest "gorszą" oceną wariancji skłądnika losowego
(różnica między (u) a rośnie). Przy idealnym dopasowaniu modelu, tzn. przy założeniu, że
łączny efekt błędów nielosowych jest równy 0, wariancja resztowa równałaby się .
Sytuacje takie nie występują jednak w praktyce ze wzsględu na złożony mechanizm kształtowania się zmienności
zjawisk gospodarczo- społecznych [4].
Klasyczny model Sharpa
Dla każdego równania oszacowanego MNK (Metoda Najmniejszych Kwadratów) obiera się dwa parametry struktury stochastycznej modelu, które służą jako ocena stabilności modelu. Są to: odchylenie standardowe składnika resztowego i współczynnik korelacji wielorakiej . Odchylenie standardowe składnika resztowego jest niezbędne do wyznaczenia linii ograniczających, jeśli chodzi o zmiane stóp zwrotu akcji. Do stóp zwrotu akcji obliczonych na podstawie modelu dodaje się podwojoną wartość odchylenia standardowego składnika resztowego. W ten sposób otrzymuje się górną linię sygnałową. Dolna linia sygnałowa powstaje poprzez różnice cen akcji podwojonego odchylenia standardowego składnika resztowego [5].
Przypisy
Bibliografia
- Goczek Ł., (2012.) Metody ekonometryczne w modelach wzrostu gospodarczego, Uniwersytet Warszawski, Wydział Nauk Ekonomicznych, Katedra Makroekonomii i Teorii Handlu Zagranicznego, Warszawa
- Krzysztofiak M. Luszmoewicz A., (1976.) "Statystyka", PWE, Warszawa
- Makać W. Urbanek-Krzysztofiak D., (2004.) "Metody opisu statystycznego", Wydawnictwo UG, Gdańsk
- Piontek K., (2002.) Pomiar ryzyka metodą VaR a modele AR-GARCH ze składnikiem losowym o warunkowym rozkładzie z "grubymi ogonami", Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń Akademia Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław
- Sobczyk M., (2011.) "Statystyka", PWN, Warszawa
- Tarczyński W., (2009.)O pewnym sposobie wyznaczania współczynnika beta na polskim rynku kapitalowym, Studia i Prace Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania 15, 199-213, Uniwersytet Szczeciński
Autor: Nowacka Bernadeta Szymon Banach