Wariancja składnika resztowego: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Zarządzania
m (cleanup bibliografii i rotten links)
m (cleanup bibliografii i rotten links)
Linia 14: Linia 14:
}}
}}


Jest syntetycznym miernikiem <wyrażonym jedną liczbą> dyspersji wartości empirycznych<br>
Jest syntetycznym miernikiem <wyrażonym jedną liczbą> dyspersji wartości empirycznych
wokół teoretycznych (zwana ''wariancją resztową'')<br>


Jeśli przyjmiemy, że [[funkcja]] regresji w syntetyczny sposób opisuje wpływ zmiennej<br>
wokół teoretycznych (zwana ''wariancją resztową'')
niezależnej na zmienną zależną, to reszty są obrazem odchyleń od dostrzeżonej<br>
 
prawidłowości. Odchylenia te będą tym większe, im silniejsze będzie [[działanie]]<br>
Jeśli przyjmiemy, że [[funkcja]] regresji w syntetyczny sposób opisuje wpływ zmiennej
 
niezależnej na zmienną zależną, to reszty są obrazem odchyleń od dostrzeżonej
 
prawidłowości. Odchylenia te będą tym większe, im silniejsze będzie [[działanie]]
 
czynników o charakterze przypadkowym znikształcających obserwowany związek.


czynników o charakterze przypadkowym znikształcających obserwowany związek.<br>
Miarą wahań przypadkowych jest właśnie '''[[wariancja]] resztowa''' <ref> W. Makać, D. Urbanek-Krzysztofiak, "Metody opisu statystycznego, Wydawnictwo UG, Gdańsk 2004 </ref>.
Miarą wahań przypadkowych jest właśnie '''[[wariancja]] resztowa''' <ref> W. Makać, D. Urbanek-Krzysztofiak, "Metody opisu statystycznego, Wydawnictwo UG, Gdańsk 2004 </ref>.
<blockquote>
<blockquote>
<math>s^2\left (u_i)\right)</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n \left (y_i-\bar{y}\right)^2}{\left (n-k\right)}</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n u_i^2}{n-k}</math>
<math>s^2\left (u_i)\right)</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n \left (y_i-\bar{y}\right)^2}{\left (n-k\right)}</math> =<math> \frac{\sum_{i=1}^n u_i^2}{n-k}</math>
</blockquote>
</blockquote>
gdzie ''n'' jest liczebnością próby, a ''k''- liczbą szacowanych [[parametr]]ów funkcji regresji<br>
gdzie ''n'' jest liczebnością próby, a ''k''- liczbą szacowanych [[parametr]]ów funkcji regresji
 
W przypadku funkcji regresji X względem Y wzór na wariancję resztową przyjmuje postać:
W przypadku funkcji regresji X względem Y wzór na wariancję resztową przyjmuje postać:
<blockquote>
<blockquote>
Linia 32: Linia 37:
</blockquote>
</blockquote>


Pierwiastek kwadratowy z wariancji resztowej (czyli ''[[odchylenie standardowe]] składnika resztowego'')<br>
Pierwiastek kwadratowy z wariancji resztowej (czyli ''[[odchylenie standardowe]] składnika resztowego'')
informuje o tym, jakie jest przeciątne odchylenie empirycznych wartości zmiennej objaśnianej od wartości teoretycznych<br>
 
informuje o tym, jakie jest przeciątne odchylenie empirycznych wartości zmiennej objaśnianej od wartości teoretycznych
 
otrzymanych z funkcji regresji <ref> M.Sobczyk, [[Statystyka]], PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>.
otrzymanych z funkcji regresji <ref> M.Sobczyk, [[Statystyka]], PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>.
W miarę zwrostu liczbowej wartości odchylenia standardowego<br>
W miarę zwrostu liczbowej wartości odchylenia standardowego
skłądnika resztowego statystyczna ''[[dobro]]ć'' dopasowania danej funkcji regresji do danych <br>
 
skłądnika resztowego statystyczna ''[[dobro]]ć'' dopasowania danej funkcji regresji do danych  
 
empirycznych maleje.
empirycznych maleje.
Wariancje składników resztowych można również wyznaczyć z następujących wzorów:<br>
Wariancje składników resztowych można również wyznaczyć z następujących wzorów:
 
<blockquote>
<blockquote>
<math>s^2\left (u_i\right)</math> = <math> s^2\left (y\right)</math>- <math>s^2\left (\bar{y_i}\right)</math>
<math>s^2\left (u_i\right)</math> = <math> s^2\left (y\right)</math>- <math>s^2\left (\bar{y_i}\right)</math>
Linia 48: Linia 58:
<math>s^2\left (z_i\right)</math>= <math> s^2\left (x\right)\left[1-r_{x, y}\right]</math>
<math>s^2\left (z_i\right)</math>= <math> s^2\left (x\right)\left[1-r_{x, y}\right]</math>
</blockquote>
</blockquote>
Dowodzi się, że wariancja zaobserwowanych w próbie wartości zmiennej zależnej równa się sumie wariancji<br>
Dowodzi się, że wariancja zaobserwowanych w próbie wartości zmiennej zależnej równa się sumie wariancji
 
wartości teoretycznych oraz wariancji resztowej <ref> M.Sobczyk, Statystyka, PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>.
wartości teoretycznych oraz wariancji resztowej <ref> M.Sobczyk, Statystyka, PWN, Warszawa 200, s. 263 </ref>.


Linia 56: Linia 67:
===Różnica między składnikiem resztowym a składnikiem losowym===
===Różnica między składnikiem resztowym a składnikiem losowym===


Zasadnicze różnice pomiędzy pojęciami składników losowych i skłądników resztowych w analizie regresji<br>
Zasadnicze różnice pomiędzy pojęciami składników losowych i skłądników resztowych w analizie regresji
oraz różnica pomiędzy wariancją składnika resztowego <math>S^2</math>(u) a wariancją składnika losowego <math>\sigma^2</math>(<math>\xi</math>).<br>
 
Składnik resztowy możemy przedstawić jako funkcję błędów losowych i nielosowych o postaci:<br>
oraz różnica pomiędzy wariancją składnika resztowego <math>S^2</math>(u) a wariancją składnika losowego <math>\sigma^2</math>(<math>\xi</math>).
 
Składnik resztowy możemy przedstawić jako funkcję błędów losowych i nielosowych o postaci:
 
<blockquote>
<blockquote>
<center><math>u_i=f \left (c_1, c_2, c_3, c_4,\xi \right),</math></center><br>
<center><math>u_i=f \left (c_1, c_2, c_3, c_4,\xi \right),</math></center>
 
</blockquote>
</blockquote>
gdzie:
gdzie:
Linia 69: Linia 84:
**<math>c_4</math>- błąd wynikający z innych (nielosowych) przyczyn
**<math>c_4</math>- błąd wynikający z innych (nielosowych) przyczyn
*<math>\xi</math>- błąd o charakterze przypadkowym- (składnik losowy)
*<math>\xi</math>- błąd o charakterze przypadkowym- (składnik losowy)
Jest oczywiste, że funkcja regresji <math>\bar{y_i}</math>=f (x) jest tym lepiej dopasowana do regresji "prawdziwej",<br>
Jest oczywiste, że funkcja regresji <math>\bar{y_i}</math>=f (x) jest tym lepiej dopasowana do regresji "prawdziwej",
im łączne rozmiary błędów nielosowych są mniejsze, a <br>
 
im łączne rozmiary błędów nielosowych są mniejsze, a  
 
'''wariancja składnika resztowego''' <math>S^2</math>(u) musi być większa od wariancji składnika losowego <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>.
'''wariancja składnika resztowego''' <math>S^2</math>(u) musi być większa od wariancji składnika losowego <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>.
<math>S^1</math>(u) jest bowiem punktową oceną <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. Im [[model]] regresji dwuwymiarowej jest gorzej dopasowany do badanej<br>
<math>S^1</math>(u) jest bowiem punktową oceną <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>. Im [[model]] regresji dwuwymiarowej jest gorzej dopasowany do badanej
rzeczywistości, tym wariancja składnika resztowego jest "gorszą" oceną wariancji skłądnika losowego<br>
 
(różnica między <math>S^2</math>(u) a <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math> rośnie). Przy idealnym dopasowaniu modelu, tzn. przy założeniu, że <br>
rzeczywistości, tym wariancja składnika resztowego jest "gorszą" oceną wariancji skłądnika losowego
łączny efekt błędów nielosowych jest równy 0, wariancja resztowa równałaby się <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>.<br>
 
Sytuacje takie nie występują jednak w praktyce ze wzsględu na złożony mechanizm kształtowania się zmienności<br>
(różnica między <math>S^2</math>(u) a <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math> rośnie). Przy idealnym dopasowaniu modelu, tzn. przy założeniu, że  
 
łączny efekt błędów nielosowych jest równy 0, wariancja resztowa równałaby się <math>\sigma^2\left (\xi\right)</math>.
 
Sytuacje takie nie występują jednak w praktyce ze wzsględu na złożony mechanizm kształtowania się zmienności
 
zjawisk gospodarczo- społecznych <ref> M.Krzysztofiak, A. Luszmoewicz, "Statystyka" PWE, Warszawa 1976, s. 249 </ref>.
zjawisk gospodarczo- społecznych <ref> M.Krzysztofiak, A. Luszmoewicz, "Statystyka" PWE, Warszawa 1976, s. 249 </ref>.


Linia 92: Linia 114:
* Piontek K., (2002.) ''Pomiar ryzyka metodą VaR a modele AR-GARCH ze składnikiem losowym o warunkowym rozkładzie z "grubymi ogonami"'', Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń Akademia Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław
* Piontek K., (2002.) ''Pomiar ryzyka metodą VaR a modele AR-GARCH ze składnikiem losowym o warunkowym rozkładzie z "grubymi ogonami"'', Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń Akademia Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław
* Sobczyk M., (2011.) "Statystyka", PWN, Warszawa
* Sobczyk M., (2011.) "Statystyka", PWN, Warszawa
* Tarczyński W., (2009.)[http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15-s199-213/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15-s199-213.pdf ''O pewnym sposobie wyznaczania współczynnika beta na polskim rynku kapitalowym''], Studia i Prace Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania 15, 199-213, Uniwersytet Szczeciński
* Tarczyński W., (2009.)[https://bazhum.muzhp.pl/media//files/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15-s199-213/Studia_i_Prace_Wydzialu_Nauk_Ekonomicznych_i_Zarzadzania-r2009-t15-s199-213.pdf ''O pewnym sposobie wyznaczania współczynnika beta na polskim rynku kapitalowym''], Studia i Prace Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania 15, 199-213, Uniwersytet Szczeciński
</noautolinks>
</noautolinks>



Wersja z 22:33, 29 paź 2023

Wariancja składnika resztowego
Polecane artykuły

Jest syntetycznym miernikiem <wyrażonym jedną liczbą> dyspersji wartości empirycznych

wokół teoretycznych (zwana wariancją resztową)

Jeśli przyjmiemy, że funkcja regresji w syntetyczny sposób opisuje wpływ zmiennej

niezależnej na zmienną zależną, to reszty są obrazem odchyleń od dostrzeżonej

prawidłowości. Odchylenia te będą tym większe, im silniejsze będzie działanie

czynników o charakterze przypadkowym znikształcających obserwowany związek.

Miarą wahań przypadkowych jest właśnie wariancja resztowa [1].

= =

gdzie n jest liczebnością próby, a k- liczbą szacowanych parametrów funkcji regresji

W przypadku funkcji regresji X względem Y wzór na wariancję resztową przyjmuje postać:

= =

Pierwiastek kwadratowy z wariancji resztowej (czyli odchylenie standardowe składnika resztowego)

informuje o tym, jakie jest przeciątne odchylenie empirycznych wartości zmiennej objaśnianej od wartości teoretycznych

otrzymanych z funkcji regresji [2]. W miarę zwrostu liczbowej wartości odchylenia standardowego

skłądnika resztowego statystyczna dobroć dopasowania danej funkcji regresji do danych

empirycznych maleje. Wariancje składników resztowych można również wyznaczyć z następujących wzorów:

= -

oraz

=

Dowodzi się, że wariancja zaobserwowanych w próbie wartości zmiennej zależnej równa się sumie wariancji

wartości teoretycznych oraz wariancji resztowej [3].

TL;DR

Artykuł omawia pojęcie wariancji resztowej w analizie regresji. Wariancja resztowa mierzy odchylenia wartości empirycznych od wartości teoretycznych w funkcji regresji. Wartość odchylenia standardowego informuje o dopasowaniu funkcji regresji do danych. Artykuł różni także składnik resztowy od składnika losowego i omawia klasyczny model Sharpa.

Różnica między składnikiem resztowym a składnikiem losowym

Zasadnicze różnice pomiędzy pojęciami składników losowych i skłądników resztowych w analizie regresji

oraz różnica pomiędzy wariancją składnika resztowego (u) a wariancją składnika losowego ().

Składnik resztowy możemy przedstawić jako funkcję błędów losowych i nielosowych o postaci:

gdzie:

  • c- to błędy systematyczne
    • - błąd wynikający z przyjęcia danej funkcji regresji
    • - błąd wynikający z nieuwzględnienia innych (poza daną) zmiennych objaśniających
    • - błąd wynikający z pomiaru, agregacji, przyjętych definicji itp
    • - błąd wynikający z innych (nielosowych) przyczyn
  • - błąd o charakterze przypadkowym- (składnik losowy)

Jest oczywiste, że funkcja regresji =f (x) jest tym lepiej dopasowana do regresji "prawdziwej",

im łączne rozmiary błędów nielosowych są mniejsze, a

wariancja składnika resztowego (u) musi być większa od wariancji składnika losowego . (u) jest bowiem punktową oceną . Im model regresji dwuwymiarowej jest gorzej dopasowany do badanej

rzeczywistości, tym wariancja składnika resztowego jest "gorszą" oceną wariancji skłądnika losowego

(różnica między (u) a rośnie). Przy idealnym dopasowaniu modelu, tzn. przy założeniu, że

łączny efekt błędów nielosowych jest równy 0, wariancja resztowa równałaby się .

Sytuacje takie nie występują jednak w praktyce ze wzsględu na złożony mechanizm kształtowania się zmienności

zjawisk gospodarczo- społecznych [4].

Klasyczny model Sharpa

Dla każdego równania oszacowanego MNK (Metoda Najmniejszych Kwadratów) obiera się dwa parametry struktury stochastycznej modelu, które służą jako ocena stabilności modelu. Są to: odchylenie standardowe składnika resztowego i współczynnik korelacji wielorakiej . Odchylenie standardowe składnika resztowego jest niezbędne do wyznaczenia linii ograniczających, jeśli chodzi o zmiane stóp zwrotu akcji. Do stóp zwrotu akcji obliczonych na podstawie modelu dodaje się podwojoną wartość odchylenia standardowego składnika resztowego. W ten sposób otrzymuje się górną linię sygnałową. Dolna linia sygnałowa powstaje poprzez różnice cen akcji podwojonego odchylenia standardowego składnika resztowego [5].

Przypisy

  1. W. Makać, D. Urbanek-Krzysztofiak, "Metody opisu statystycznego, Wydawnictwo UG, Gdańsk 2004
  2. M.Sobczyk, Statystyka, PWN, Warszawa 200, s. 263
  3. M.Sobczyk, Statystyka, PWN, Warszawa 200, s. 263
  4. M.Krzysztofiak, A. Luszmoewicz, "Statystyka" PWE, Warszawa 1976, s. 249
  5. W. Tarczyński, 2009 s. 200

Bibliografia

  • Goczek Ł., (2012.) Metody ekonometryczne w modelach wzrostu gospodarczego, Uniwersytet Warszawski, Wydział Nauk Ekonomicznych, Katedra Makroekonomii i Teorii Handlu Zagranicznego, Warszawa
  • Krzysztofiak M. Luszmoewicz A., (1976.) "Statystyka", PWE, Warszawa
  • Makać W. Urbanek-Krzysztofiak D., (2004.) "Metody opisu statystycznego", Wydawnictwo UG, Gdańsk
  • Piontek K., (2002.) Pomiar ryzyka metodą VaR a modele AR-GARCH ze składnikiem losowym o warunkowym rozkładzie z "grubymi ogonami", Katedra Inwestycji Finansowych i Ubezpieczeń Akademia Ekonomiczne we Wrocławiu, Wrocław
  • Sobczyk M., (2011.) "Statystyka", PWN, Warszawa
  • Tarczyński W., (2009.)O pewnym sposobie wyznaczania współczynnika beta na polskim rynku kapitalowym, Studia i Prace Wydziału Nauk Ekonomicznych i Zarządzania 15, 199-213, Uniwersytet Szczeciński


Autor: Nowacka Bernadeta Szymon Banach