Zadaniowy system czasu pracy

Zadaniowy system czasu pracy
Polecane artykuły
Nienormowany czas pracy Rejestracja czasu pracy Ruchomy czas pracy Godziny nadliczbowe Okres rozliczeniowy Akord Praca sezonowa Niepełny wymiar czasu pracy Doba pracownicza

Zadaniowy system czasu pracy jest to czas pracy, który jako wyjątek z reguły nie jest liczony za pomocą ilości godzin przepracowanych w pracy, natomiast liczbą zadań do wykonania przez pracownika z polecenia pracodawcy. Przełożony podczas planowania zadań musi zwrócić uwagę na to, żeby liczba poleceń była tak ustalona, aby czas ich wykonania nie przekraczał 8 godzin na dobę oraz przeciętnie 40 godzin w tygodniu (P. Wojciechowski, 2019, s. 661).

W wyżej wymienionym systemie czasu pracy, pracodawca nie narzuca godzin pracy wykonującemu polecenie, ponieważ to pracownik ustala sobie sam godziny rozpoczęcia pracy, zakończenia pracy oraz przerwy (M. Baron-Wiaterek, 2018, s. 9).

W Ustawie z dnia 26 czerwca 1974r. w art. 140 jest poświęcony zadaniowemu systemowi czasu pracy, mówi on że "W przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania pracy może być stosowany system zadaniowego czasu pracy. Pracodawca, po porozumieniu z pracownikiem, ustala czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm określonych w art. 129" (Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r., s. 75).

Zastosowanie zadaniowego systemu czasu pracy

Zadaniowego systemu czasu pracy nie możemy użyć w każdym zawodzie. Zadaniowy system czasu pracy możemy wprowadzić jedynie w sytuacji (M. Kaczocha, 2012, s. 86, 87):

• gdy uzasadnia to rodzaj pracy,
• gdy jest to uzasadnione organizacją pracy,
• gdy jest to uzasadnione miejscem wykonywania pracy,
• gdy nie ma możliwości określenia za pomocą liczby godzin do przepracowania,
• gdy obecność pracownika jest niekonieczna na miejscu pracy.

Przykładem takiego zawodu w którym możemy wykorzystać ten rodzaj czasu pracy jest kierowca, serwisant, przedstawiciel handlowy (M. Kaczocha, 2012, s. 86).

Aby zastosować tego typu rozliczenie czasu pracy powinno dojść do porozumienia obu stron (pracodawcy i pracownika), natomiast jeśli nie dojdzie do porozumienia nie znaczy to że nie może wejść w życie wyżej wymieniony system. Jednak w przypadku gdy dojdzie do sporu przełożony będzie musiał udowodnić, że zadane zadania były możliwe do wykonania w granicach norm czasu pracy (8 godzin na dobę i 40 godzin w tygodniu). Aby uniknąć tego typu sytuacji zalecana jest forma pisemna, chociaż nie jest to obowiązkowe (P. Wojciechowski, 2019, s. 661).

Nadgodziny w zadaniowym systemie czasu pracy

W tym systemie nie powinny występować godziny nadliczbowe, natomiast jeśli pracodawca źle rozplanuje i zada podwładnemu za dużo zadań (choć nie powinie), których nie będzie w stanie zrobić w ustawowym czasie pracy występują godziny nadliczbowe. W takim przypadku przełożony powinien pracownikowi zrekompensować dłużej spędzony czas w pracy, czasem wolnym lub wypłaceniem dodatkowego wynagrodzenia. Godziny nadliczbowe nie są uznawane jeśli pracownik pracuje dłużej przez wystąpienie przeszkód pochodzących z jego winy lub pracuje z mniejszą wydajnością niż powinien (P. Wojciechowski, 2019, s. 662).

Łączenie systemów pracy

Nie można łączyć zadaniowego systemu czasu pracy z innymi systemami, a zwłaszcza z równoważnym systemem czasu pracy. Niektórzy pracodawcy łączą je aby wydłużyć dzień pracy. Zdaniem Piotra Wojciechowskiego w prawie pracy oraz w Kodeksie pracy nie ma czegoś takiego jak tak zwanego mieszanego czasu pracy, gdzie pracownik miałby świadczyć pracę i nie otrzymywać przy tym wynagrodzenia pomimo że wszystkich pracowników obowiązują podstawowe normy czasu pracy, których nie mogą przekroczyć (P. Wojciechowski, 2019, s. 663).

Jeśli pracodawca będzie chciał się wybronić od płacenia godzin nadliczbowych, które powstały przez przekroczenie obowiązujących norm czasu pracy, nie może tego usprawiedliwić przy pomocy tak zwanego mieszanego czasu pracy, ponieważ jest to obce sformułowanie dla prawa pracy (P. Wojciechowski, 2019, s. 663).

Bibliografia

• Baron-Wiaterek, M., (2018), Prawne zarządzania czasem pracy, Zeszyty Naukowe. Organizacja i Zarządzanie/Politechnika Śląska, tom 120, s. 9.
• Kaczocha M., Mazuryk M., (2012), Prawo pracy, Wolters Kluwer, Warszawa, s. 86.
• Kozioł L., Mikos A., Karaś A., (2019), Optymalizacja systemu czasu pracy w przedsiębiorstwach produkcyjnych, Zeszyty Naukowe Małopolskiej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Tarnowie, nr 1 (41), s. 67-80.
• Książek D., (2013), Miejsce pracy jako istotny element umowy o pracę, Wolters Kluwer, Warszawa.
• Rycak M., Gałaś-Olszak S., Ambroziński M., Jasińska-Cichoń A., Jelińska U., Klimkiewicz L., Krysińska-Wnuk L., Kuba M., Kuźniar J., Latos-Miłkowska M., Nowacki P., Piecyk K., Pisarczyk Ł., Rączka M., Stojek-Siwińska M., Wąsowska M., (2014), Prawo pracy 2014, Wolters Kluwer, Warszawa.
• Trembaczowski Ł., (2018), Elastyczna organizacja pracy w ocenie pracodawców, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, s. 165-186.
• Wojciechowski P., Orłowski G., Rycak M., Chakowski M., Chojnowski M., Ciborski P., Ciszek P., Jaroszewska-Ignatowska I., Patulski A., Patulski W., Tulwin H., Vilkas G., (red.), (2019), Kodeks pracy Komentarz dla praktykantów, ODDK, Gdańsk, s. 663, 664, 665.
• Ustawa z dnia 26 czerwca 1974r., art. 140.

Autor: Izabela Słoma

Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu.