Sektor

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 23:40, 21 maj 2020 autorstwa 127.0.0.1 (dyskusja) (LinkTitles.)
Sektor
Polecane artykuły


Sektor – (ang. Sector) to część gospodarki. "To ogół przedsiębiorstw, które z reguły prowadzą tę samą działalność podstawową, to znaczy wytwarzają wyroby lub usługi o podobnym przeznaczeniu” (Smid W., 2010, s. 216). Wielkość sektora jest wyznaczana przez sumę dochodów ze sprzedaży wyrobów na danym obszarze, w określonym czasie.

Sektor gospodarki i jego klasyfikacja


Sektor gospodarki - (ang. Economic sector) to jeden z trzech podstawowych segmentów spodarki, które zostały wykształcone w historycznym rozwoju cywilizacji człowieka (Runge A., 2008, s. 292).

Wyróżniamy trzy główne sektory gospodarki (Runge A., 2008, s. 292):

1. Sektor pierwszy (rolniczy) – obejmujący rolnictwo, leśnictwo, myślistwo, rybołówstwo i przemysł wydobywczy;

2. Sektor drugi (przemysłowy) – obejmujący przemysł przetwórczy, górnictwo i budownictwo

3. Sektor trzeci (usługowy) – obejmujący szeroko rozumiane usługi (1. Usługi materialne – związane z produktami, naprawami przedmiotów; 2. Usługi niematerialne – to usługi świadczone przez jedną osobę drugiej osobie, np. lekarz, prawnik, audytor). Materialne i niematerialne usługi były ważne dla gospodarki planowej, ponieważ w ówczesnej gospodarce usługi materialne tworzyły dochody narodowe, a usługi niematerialne nie tworzyły dochodu narodowego.

W różnych źródłach możemy także znaleźć dodatkowy podział sektora gospodarki na sektor czwarty:

4. Sektor czwarty (usługi zaawansowane) – obejmuje usługi zaawansowane, które w dużym stopniu skierowane są dla przedsiębiorstw. Mogą to być usługi np.: związane z reklamą, z IT, usługi bankowe, finansowe, ubezpieczeniowe, doradcze oraz szkolnictwo wyższe. Sektor czwarty to zdobywanie, przetwarzanie i dostarczanie informacji.

Wydzielanie sektorów gospodarki służy aktualnie do do porównywania stopnia rozwoju gospodarczego społeczeństwa różnych regionów czy krajów. O wysokości osiągniętego poziomu gospodarczego oraz wzrastającej urbanizacji informuje nas malejący udział zatrudnienia w sektorze pierwszym oraz drugim a wzrastający poziom w sektorze trzecim (Runge A., 2008, s. 292).

Teoria trzech sektorów według J. Fourastie’go

Koncepcja trójsektorowej struktury gospodarczej została opracowana w latach trzydziestych XX wieku i znana jest pod nazwą jako "Teoria trzech sektorów". Jej twórcami są ekonomiści A.B.G. Fisher, C. Clark oraz J. Fourasti. Podstawową tezą tej teorii jest koncepcja o zmieniającej się roli poszczególnych sektorów w historycznie ujmowanym procesie rozwoju gospodarek.

Teoria ta zakłada zmniejszenie się znaczenia sektora pierwszego (rolniczego), następnie jego wzrost i stabilizacja, a następnie także zmniejszanie się udziału sektora drugiego (przemysłowego), oraz ciągły wzrost roli sektora trzeciego (usługowego), związany z rozwojem gospodarczym. Zmienna pozycja któregoś z sektorów klasyfikowana jest w klasycznym ujęciu, jak i zarówno w następnych jego modyfikacjach. Głównie to poprzez analizę udziału poszczególnych sektorów w ogólnym bilansie przystosowania siły roboczej. Praktyczne znaczenie teorii trójsektorowej gospodarki jest związane z ukierunkowaniem badań procesów rozwoju społeczno–ekonomicznego, między innymi na modyfikowanie struktur zatrudnienia (Zejdel M., s. 340).

Ocena atrakcyjności sektora

  • Model "pięciu sił" M.E.Portera

Do analizy strukturalnej i oceny atrakcyjności sektorów może posłużyć model "pięciu sił” M.E.Portera. Model ten określa również szanse i zagrożenia związane z faktem działania przedsiębiorstwa w określonej branży i na określonym rynku. Model ten jest przykładem analizy jakościowej i nie powinno go się używać do porównywania kilku sektorów.

W modelu wyróżniamy pięć sił konkurencji (Romanowska M. 2004, s. 333):

  1. Rywalizację pomiędzy firmami działającymi w tym samym sektorze,
  2. Ryzyko pojawienia się konkurencji w sektorze,
  3. Liczbę występujących substytutów i perspektyw ich rozwoju,
  4. Siłę przetargową dostawców (oraz sposób. w jaki wpływają na możliwości rozwoju sektora),
  5. Siłę przetargową nabywców (oraz sposób, w jaki wpływają na możliwości rozwoju sektora).

Ocena atrakcyjności wybranego sektora jest tym większa, im mniejsza rywalizacji występuje w tym sektorze, im mniejsza jest możliwość pojawienia się nowych przedsiębiorstw konkurencyjnych czy zamienników naszych produktów. Również ocena atrakcyjności sektora jest większa, im mniejsza jest siła przetargowa dostawców i konkurentów w sektorze. Oceny atrakcyjności sektora w modelu pięciu sił Portera dokonuje się poprzez udzielenie odpowiedzi na pytania związane z pięcioma siłami konkurencji (Romanowska M. 2004, s. 333).

  • Punktowa ocena atrakcyjności sektora

Metoda ta służy do oceny atrakcyjności sektora. Metoda ta pozwala na precyzyjną ocenę i porównanie atrakcyjności dowolnej liczby sektorów. Ocena ta wyrażona jest w punktach lub procentach. Przy porównywaniu sektorów należy pamiętać o zachowaniu tego samego kryterium i zasad dla każdego porównywanego sektora. Przy założeniu, iż modelowy sektor jest w 100% idealny, można obliczyć, o ile wybrany sektor odchyla się od ideału. Wadą tego modelu jest trudność w opracowaniu kryteriów oraz przypisaniu im wag odpowiadających znaczeniu każdemu z kryteriów. Dlatego też wykorzystywanie tej metody wymaga doświadczenia i precyzji w tworzeniu wag dla danego kryterium (Romanowska M. 2004, s. 470).

Bibliografia

Autor: Magdalena Chaberka

Źródło: „https://mfiles.pl/pl/index.php?title=Sektor&oldid=117616”