Międzynarodowa Organizacja Pracy: Różnice pomiędzy wersjami
m (Dodanie TL;DR) |
m (Dodanie MetaData Description) |
||
Linia 105: | Linia 105: | ||
{{a|Kinga Puzia, Jakub Kozioł}} | {{a|Kinga Puzia, Jakub Kozioł}} | ||
[[Kategoria:Zarządzanie zasobami ludzkimi]] | [[Kategoria:Zarządzanie zasobami ludzkimi]] | ||
{{#metamaster:description|ILO to agencja ONZ zajmująca się problemami pracowników, takimi jak praca dzieci, prawa pracowników i tworzenie miejsc pracy. Opracowuje także międzynarodowe standardy.}} |
Wersja z 16:09, 11 paź 2023
Międzynarodowa Organizacja Pracy |
---|
Polecane artykuły |
Międzynarodowa Organizacja Pracy (ang. International Labour Organization – ILO) – agencja afiliowana ONZ zajmująca się problemami pracowniczymi, a szczególnie ograniczaniem pracy dzieci, ochroną praw pracowników, polepszaniem warunków do pracy i życia, tworzeniem miejsc pracy i szkoleń oraz opracowywaniem międzynarodowych standardów pracy.
TL;DR
Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP) to agencja ONZ zajmująca się problemami pracowniczymi. Powstała w 1919 roku i skupia się na ochronie praw pracowników, tworzeniu miejsc pracy i opracowywaniu standardów pracy. MOP ma 187 krajów członkowskich, w tym Polskę. Składa się z Międzynarodowej Konferencji Pracy, Rady Administracyjnej i Międzynarodowego Biura Pracy. Organizacja ma trzy dyrektorów generalnych. Jej zadania obejmują między innymi tworzenie prawa pracy, wspieranie organizacji pracodawców i pracowników oraz udzielanie pomocy państwom członkowskim.
Historia
Międzynarodowa Organizacja Pracy powstała w roku 1919 po I wojnie światowej, na mocy Traktatu Wersalskiego, jako organizacja połączona z Ligą Narodów.
Na samym początku przyjęła ona sześć międzynarodowych konwencji pracy dotyczących[1]:
- minimalnego wieku pracy,
- godzin pracy kobiet w godzinach nocnych,
- pracy nocnej ludzi młodych w przemyśle,
- pracy w przemyśle,
- bezrobocia
- ochrony kobiet w ciąży i macierzyństwa.
Swoją siedzibę miała w Genewie. W okresie międzywojennym dzięki działaniom ówczesnego dyrektora generalnego Alberta Thomasa zostało przyjętych aż 9 nowych konwencji pracy. w czasie II wojny światowej, w 1940 roku, MOP tymczasowo przeniosło swoją siedzibę do Montrealu. W roku 1944 odbyło się zebranie na którym ustanowiono Deklarację Filadelijską. Po II wojnie światowej, gdy liczba krajów członkowskich znacznie się powiększyła, organizacja nabrała różnokierunkowego charakteru. Dzięki temu wzrósł ich budżet na rozwijanie się. Organizacja od tego czasu ma coraz więcej zadań. Wpływ na to ma wiele czynników między innymi takie jak:
- rozwój techniczny i technologiczny,
- migracje pracowników między krajami,
- nowe środowiska pracy,
- wielonarodowość przedsiębiorstw.
Poprzez ciągły rozwój organizacji, oraz rozszerzanie jej w roku 1960 zostaje powołany Międzynarodowy Instytut Badań nad Pracą w Genewie, a pięć lat później w 1965 roku Międzynarodowe Centrum Szkoleniowe MOP w Turynie
Obecnie do organizacji przynależy 187 krajów z całego świata w tym także Polska.
Struktura
"Międzynarodowa Organizacja Pracy składa się ze zbierającego się co roku zgromadzenia ogólnego - Międzynarodowej Konferencji Pracy; rady wykonawczej - Rady Administracyjnej; oraz stałego sekretariatu - Międzynarodowego Biura Pracy. Organizacja działa również poprzez pomocnicze zgromadzenia takie jak regionalne konferencje, komitety przemysłowe i spotkania ekspertów."[2]
Konstytucja MOP
Konstytucja Międzynarodowej Organizacji Pracy powstała w roku 1919. Przez wszystkie lata działalności, wprowadzono tylko trzy poprawki. Ich przyjęcie i obowiązywanie odbywało się w[3]:
- "1922 r. obowiązuje od 4 czerwca 1934 r., 1945 r. obowiązuje od 26 września 1946 r.,
- 1946 r. obowiązuje od 20 kwietnia 1948 r., 1953 r. obowiązuje od 20 maja 1954 r.,
- 1962 r. obowiązuje od 22 maja 1963 r., 1972 obowiązuje od 1 listopada 1974 r."
W jej wstępie czytamy, że pokój powszechny i trwały może być zbudowany jedynie na zasadach sprawiedliwości społecznej. Dlatego też, organizacja ta poprzez swoje działania otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla w 1969 roku. MOP współpracuje z także z innymi organizacjami takimi jak Światowa Organizacja Zdrowia (WHO), Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO), czy Organizacja Żywności i Rolnictwa (FAO).
Dyrektorzy generalni
Tabela nr 1 - "Kadencja dyrektorów generalnych"
Nazwisko Imię | Okres | Kraj pochodzenia |
---|---|---|
Ryder Gua | 2012-obecnie | Francja |
Somavia Juan | 1999-2012 | wielka Brytania |
Hansenne Michel | 1989-1999 | USA |
Blanchard Francis | 1974-1989 | Irlandia |
Jenks Wilfred | 1970-1973 | USA |
Morse David A. | 1948-1970 | Wielka Brytania |
Phelan Edward J. | 1941-1948 | Francja |
Winant John G. | 1938-1941 | Belgia |
Butler Harold B. | 1932-1938 | Chile |
Thomas Albert | 1919-1932 | Francja |
Źródło: Międzynarodowa Organizacji Pracy.
Zadania Międzynarodowej Organizacji Pracy
Do jednych z kluczowych kwestii, którymi zajmuje się Międzynarodowa Organizacja Pracy zaliczamy (Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej):
- kreowanie międzynarodowego prawa pracy, mającego formę konwencji i zaleceń, muszą one zawierać minimalne standardy z dziedziny podstawowych praw pracowniczych, w których skład wchodzą: zakaz pracy obowiązkowej i przymusowej, prawo do wolności związkowej, równouprawnienie w wykonywaniu zawodu i pracy, prawo do stowarzyszania się, prawo do dyskusji zbiorowych
- propagowanie zintensyfikowania autonomicznych organizacji pracodawców i pracowników, jak i również edukowanie członków tych organizacji
- proponowanie współpracy technicznej, jak i propagowanie międzynarodowych standardów pracy a także świadczenie pomocy państwom członkowskim, aby ułatwić im ujednolicanie prawa krajowego do dyrektyw Międzynarodowej Organizacji Pracy w zrealizowaniu założeń na Rzecz Godnej Pracy jak i do postanowień konwencji (Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej).
Organy wchodzące w skład Międzynarodowej Organizacji Pracy
- Konferencja Ogólna (Międzynarodowa Konwencja Pracy) - w jej skład wchodzą przedstawiciele czterech państw członkowskich (dwóch delegatów rządu, jednego przedstawiciela pracodawców i jednego reprezentanta pracowników). Zajmuję się ona analizą kwestii skierowanych przez Radę Administracyjną, akceptowanie zaleceń, rezolucji oraz konwencji. Konferencja Ogólna zbiera się w Genewie, przynajmniej raz w roku, zazwyczaj w czerwcu. Istnieje możliwość zwołania Konferencji w innym terminie gdy zachodzi nadzwyczajna potrzeba,
- Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy - w jej skład wchodzi 58 członków jak i 66 zastępców członków. Do jej zadań zalicz się określanie porządku obrad Konferencji, koordynowanie budżetu i programu Organizacji a także trudni się bieżącymi sprawami. Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy gromadzi się w Genewie trzy razy do roku: w marcu, czerwcu i listopadzie)
- Międzynarodowe Biuro Pracy - pełni ono funkcję administracyjną Międzynarodowej Organizacji Pracy. Na jego czele znajduje się Dyrektor Generalny, który jest wybierany za pośrednictwem Rady Administracyjnej, pełni on 5-letnią kadencję. Do jej zadań zalicza się działalnością techniczną organizacji, opracowywanie obrazu konwencji od strony merytorycznej oraz technicznej. Zajmuje się ono również wydawaniem jednorazowych i periodycznych publikacji Międzynarodowej Organizacji Pracy. (Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej)
Bibliografia
- Internatiolan Labour Organization
- Leka S., Jain A. (2010) Health Impact of Psychosocial Hazards at Work: An Overview, Institute of Work, Health & Organisations, University of Nottingham, s. 9-24
- Międzynarodowa Organizacja Pracy
- Międzynarodowa Organizacja Pracy (MOP), Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej
- Uścińska G. (red.) (2007) Aktualne problemy systemu zabezpieczenia społecznego w Polsce, Polityka Społeczna, nr 7, s. 1-9
- Waszkowska M. Merecz D. Drabek M. (2009) Programy prewencji stresu zawodowego - strategie, techniki, ocena skuteczności. Część I. Narodowe i międzynarodowe działania na rzecz przeciwdziałania stresowi w miejscu pracy, Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera, Zakład Psychologii Pracy, Łódź, nr.6, s. 523-529
Przypisy
Autor: Kinga Puzia, Jakub Kozioł