Federacja konsumentów

Z Encyklopedia Zarządzania
Wersja z dnia 08:34, 19 maj 2020 autorstwa Sw (dyskusja | edycje) (Infobox update)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Federacja konsumentów
Polecane artykuły


Federacja Konsumentów jest pozarządową organizacją, która zajmuje się szeroko rozumianą ochroną konsumenta. Obejmuje ona swoim zasięgiem całe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.[1]

Istota organizacji

Federacja Konsumentów jest niezależną organizacją pozarządową, głównym powodem jej istnienia jest ochrona indywidualnych interesów konsumentów[2].System ochronny ma zapewnić dostęp do towarów oraz usług, których cena i jakość są w stosunku do siebie adekwatne, a także ma chronić konsumenta przed produktami niebezpiecznymi dla jego zdrowia.[3]Swoje cele i zdania realizuje dzięki pięćdziesięciu klubom terenowym.[4]

Historia

Troska o dobro konsumenta nie jest wbrew pozorom nowym zjawiskiem. Początki dynamicznego rozwoju ochrony konsumenckiej sięgają już drugiej połowy XIX wieku, kiedy nastąpiły procesy uprzemysłowienia. W tamtym momencie zostały podjęte pierwsze działania mające zabezpieczyć interesy konsumentów. Duży wpływ w walce o prawa konsumentów miała presja społeczna. Pierwsza w świecie organizacja konsumencka - Liga Konsumentów powstała w Nowym Jorku w 1981 roku.[5] Ochrona konsumentów w naszej części Europy ma stosunkowo krótką historię, która rozpoczęła się założeniem Federacji Konsumentów. Powstała 7 lipca 1981 roku. Była to pierwsza, a także przez długi okres czasu jedyna organizacja konsumencka w Europie Centralnej i Wschodniej.Zasady, którymi kierowała się organizacja od pierwszych dni swojej działalności były tożsame z innymi organizacjami działającymi w krajach gospodarki rynkowej. Dowodzą tego zasady określone w statucie uchwalonym w listopadzie 1981 , mówiące że celem organizacji jest:[6]

  1. "Tworzenie społecznego systemu ochrony interesów konsumentów, niezależnie od przedmiotu i formy ich zaspokajania.
  2. Wzmocnienie skuteczności przyznanej konsumentom ochrony prawnej.
  3. Kształtowanie racjonalnych wzorców konsumpcji."[7]

Po sześciu latach czyli w 1987 roku Federacja Konsumentów została członkiem-korespondentem CI, wtedy znanego pod nazwą IOCU (Międzynarodowa Organizacja Związków Konsumenckich), członkiem rzeczywistym była już w 1989 roku. Od 1991 była członkiem Rady CI, pełniła tę funkcję przez dwie kolejne kadencje.[8]

Działanie Federacji Konsumentów

Organizacja realizuje swoje cele poprzez taką aktywność jak:

  • Zapobieganie naruszeniu praw i interesów konsumenta.Jest to realizowane poprzez prowadzenie pośrednictwa prawnego na rzecz indywidualnej ochrony konsumentów, a także podejmowanie czynności w ramach ochrony prawnej konsumentów.[9]Jeżeli interes konsumentów zostanie naruszony Federacja konsumentów ma zadanie podjąć mediacje z przedsiębiorcami, aby móc rozwiązać powstały problem.W sytuacji gdy ta metoda zawodzi zostaje wszczynane postępowanie przed sądem polubownym lub sądem powszechnym.[10]
  • Zapewnienie jak najszerszego dostępu zainteresowanych do rzetelnej i sprawdzonej informacji dotyczącej towarów, usług, a także edukacji konsumenckiej. Realizowanie tego postanowienia jest możliwe dzięki licznym publikacjom, które są opracowywane przez Federację Konsumentów.Są one publikowane przez własne wydawnictwa organizacji, ale oprócz tego w ich rozpowszechnianiu są wykorzystywane inne środki masowego przekazu. Prace te dotyczą "ochrony i zagwarantowania praw i interesów konsumentów, funkcjonowania rynku w kontaktach z jego uczestnikami"[11] Szerzy także wiedzę towaroznawczą pośród konsumentów, pomaga również innym organizacjom, instytucjom prowadzić edukację osób uczestniczących w rynku.Innym przykładem działalności informacyjno-edukacyjnej jest stworzenie w 1995 tak zwanej Infoteki czyli systemu samoinformacji konsumenta.Ma on pomóc kupującemu podjąć odpowiednią decyzję.[12]
  • Prowadzenie badań nad zmianami zachodzącymi na rynku i ich oddziaływaniem na konsumentów.
  • Współpracowanie z innymi organizacjami w celu uzyskania od nich pomocy lub wymienienia doświadczeń.[13]

Bibliografia

Przypisy

  1. E. Kieżel i in. 2007, s. 95
  2. E. Kieżel i in. 2007, s. 95
  3. A. Malerewicz 2009, s. 362
  4. E. Kieżel i in. 2007, s. 95
  5. M. Niepokulczycka, 1999, s. 4
  6. M. Niepokulczycka 1999, s. 8
  7. M. Niepokulczycka 1999, s. 8
  8. M. Niepokulczycka 1999, s. 8-9
  9. A. Malerewicz 2009, s. 362
  10. E. Kieżel i in. 2007, s. 96
  11. A. Malerewicz 2009, s. 362
  12. A. Malerewicz 2009, s. 362
  13. E. Kieżel i in. 2007, s. 96

Autor: Patrycja Oleś