Konwencja wiedeńska

Konwencja wiedeńska jest to spowodowana potrzebą regulacji konkretnej kwestii umowa między dwoma lub więcej stronami (Lewis. 2002). Polska ratyfikowała kilka konwencji wiedeńskich, mi. in.

• Konwencja o ruchu drogowym (Dz.U. 1988 nr 5 poz. 40).
• Konwencja o stosunkach dyplomatycznych (Dz.U. 1965 nr 37 poz. 232).
• Konwencja o odpowiedzialności cywilnej za szkodę jądrową (Dz.U. 1990 nr 63 poz. 370).
• Konwencja o prawie traktatów (Dz.U. 1990 nr 74 poz. 440).
• Konwencja o ochronie warstwy ozonowej (Dz.U. 1992 nr 98 poz. 488).

TL;DR

Konwencja wiedeńska to umowa między państwami regulująca konkretne kwestie, które Polska ratyfikowała, m.in. dotyczące ruchu drogowego, stosunków dyplomatycznych, odpowiedzialności cywilnej za szkodę jądrową, prawa traktatów i ochrony warstwy ozonowej. Konwencje te mają na celu ułatwienie międzynarodowej współpracy i zapewnienie bezpieczeństwa.

Konwencja wiedeńska o ruchu drogowym

Konwencja ta została zatwierdzona 8 listopada 1968 roku natomiast w Polsce weszła w życie w 1985 roku. Jej celem było ułatwienie międzynarodowego ruchu drogowego i zwiększenie bezpieczeństwa poprzez jednolite przepisy. Poza podstawowymi definicjami i zasadami ruchu znajdują się tam regulacje które dotyczą kategorii praw jazdy, wprowadzają międzynarodowe prawa jazdy oraz wymuszają respektowanie przez państwa które ratyfikowały konwencję dopuszczenia do ruchu pojazdów zatwierdzonych przez inne państwo pod warunkiem że samochód ma oznaczenie w jakim kraju jest zarejestrowany (Dz.U. 1988 nr 5 poz. 40).

Konwencja o stosunkach dyplomatycznych

Konwencja sporządzona 18 kwietnia 1961 roku, a przez Polskę przyjęta w 1965 roku. Składa się z 53 artykułów określających zasady postępowania z dyplomatami na misjach oraz opisywała przywileje mające na celu zapewnienie skutecznego wykonania zadań przez dyplomatów (Dz.U. 1965 nr 37 poz. 232).

• Art. 22 ustanawia nietykalność pomieszczeń należących do misji oraz zakaz rewizji i rekwizycji przedmiotów znajdujących się w nich, co więcej państwo będące gospodarzem ma obowiązek aby zapewnić środki do ochrony tych pomieszczeń.
• Art. 29 Ustanawia, że osoba na misji dyplomatycznej nie może podlegać aresztowaniu chyba, że zgodnie z Art. 32 państwo wysyłające zrzecze się immunitetu dla konkretnego dyplomaty
• Art. 37 określa że rodzinie przedstawiciela przebywającego na misji przysługują te same przywileje i immunitety co dyplomacie
• Art. 42 Przedstawiciel na misji nie ma prawa wykonywać żadnej działalności przynoszącej zysk majątkowy
• Art. 45 Nawet jeżeli stosunki dyplomatyczne zostaną zerwane państwo przyjmujące wciąż musi respektować pomieszczenia należące do delegacji natomiast państwo wysyłające może powierzyć ochronę swoich interesów innemu państwu (Dz.U. 1965 nr 37 poz. 232).

Konwencja o odpowiedzialności cywilnej za szkodę jądrową

Została sporządzona 21 maja 1963 roku i zgodnie z jej treścią, państwa które ją ustanowiły widziały konieczność ustalenia norm ochrony finansowej w wypadku powstania szkody. Składa się ona z 39 artykułów natomiast w Rzeczpospolitej Polskiej weszła w życie 23 kwietnia 1990 roku. Z ciekawszych przepisów można wymienić przede wszystkim Artykuły 5, 6 i 7 mówiące że w razie wypadku jądrowego odszkodowanie wydane przez osobę eksploatującą nie może być mniejsze niż 5 milionów dolarów. Przy czym kolejny artykuł dodaje że prawo do odszkodowania wygasa po 10 latach oraz osoba eksploatująca powinna posiadać ubezpieczenie mogące pokryć ewentualne szkody. Ważność konwencji ustalono na 10 lat z możliwością rewizji po 5 latach od wejścia w życie (Dz.U. 1990 nr 63 poz. 370).

Konwencja o prawie traktatów

Została sporządzona 2 listopada 1969 roku, ratyfikowana przez Polskę 27 kwietnia 1990 roku. Konwencja ta określa zasady zawierania traktatów czyli zgodnie z Art. 2 międzynarodowych umów pisemnych regulowanych przez prawo. Konwencja składa się z 85 artykułów podzielonych na 8 części, najważniejsze z nich dotyczą (Dz.U. 1990 nr 74 poz. 440):

• Sposobu zawierania traktatów i zasad ich wejścia w życie
• Przestrzegania i interpretacji traktatów
• Wprowadzania różnych poprawek
• Nieważności lub wygaśnięcia działania (Dz.U. 1990 nr 74 poz. 440).

Konwencja o ochronie warstwy ozonowej

Konwencja ta zapisana została 22 marca 1985 roku, podpisana przez Polskę 25 czerwca 1990 roku. Skupia się ona na próbie ochrony środowiska i ograniczenia wyniszczenia warstwy ozonowej. W 21 artykułach dość ogólnie nakazuje systematyczne badanie warstwy ozonowej, wymianę informacji między państwami na ten temat ale jednocześnie nie zmusza żadnego z państw do drastycznej zmiany postępowania (Dz.U. 1992 nr 98 poz. 488).

Konwencja wiedeńska — artykuły polecane

Konwencja haska — RODO — Zasada swobody umów — Ochrona danych osobowych — Europejska Karta Samorządu Terytorialnego — Dane wrażliwe — Ustawa o obrocie instrumentami finansowymi — Sąd polubowny — Prawo administracyjne

Bibliografia

• Corten O. (2011), The Vienna Conventions on the Law of Treaties: A Commentary, Oxford university press, Nowy Jork
• Konwencja o ruchu drogowym, sporządzona w Wiedniu dnia 8 listopada 1968 r. Dz.U. 1988 nr 5 poz. 40
• Konwencja Wiedeńska o Ochronie Warstwy Ozonowej, sporządzona w Wiedniu dnia 22 marca 1985 r. Dz.U. 1992 nr 98 poz. 488
• Konwencja Wiedeńska o odpowiedzialności cywilnej za szkodę jądrową, sporządzona w Wiedniu dnia 21 maja 1963 r. Dz.U. 1990 nr 63 poz. 370
• Konwencja Wiedeńska o Prawie Traktatów sporządzona w Wiedniu dnia 23 maja 1969 r. Dz.U. 1990 nr 74 poz. 439
• Konwencja wiedeńska o stosunkach dyplomatycznych, sporządzona w Wiedniu dnia 18 kwietnia 1961 r. Dz.U. 1965 nr 37 poz. 232
• Lewis D. (2002), Convention: A Philosophical Study, Blackwell publishing, Oxford
• Sozański J. (2009), Prawo traktatów zarys współczesny, Polskie wydawnictwo prawnicze iuris, Warszawa-Poznań

Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu.

Autor: Jacek Gawron

.