Interpolacja: Różnice pomiędzy wersjami
m (cleanup bibliografii i rotten links) |
m (Czyszczenie tekstu) |
||
Linia 16: | Linia 16: | ||
'''Interpolacja''' jest to [[metoda]] numeryczna, która polega na wyznaczaniu przybliżonych wartości tzw. funkcji interpolacyjnej w danym przedziale, która przyjmuje z góry zadane wartości, w ustalonych punktach nazywanych węzłami. Stwierdzono, że [[funkcja]] ta jest zadaniem odwrotnym do tablicowania funkcji. Głównym zastosowanie tej funkcji uproszczenie skomplikowanych funkcji, np. całkowanie numeryczne lub w naukach doświadczalnych, gdy mamy skończoną liczbę danych a chcemy określić zależności między nimi. | '''Interpolacja''' jest to [[metoda]] numeryczna, która polega na wyznaczaniu przybliżonych wartości tzw. funkcji interpolacyjnej w danym przedziale, która przyjmuje z góry zadane wartości, w ustalonych punktach nazywanych węzłami. Stwierdzono, że [[funkcja]] ta jest zadaniem odwrotnym do tablicowania funkcji. Głównym zastosowanie tej funkcji uproszczenie skomplikowanych funkcji, np. całkowanie numeryczne lub w naukach doświadczalnych, gdy mamy skończoną liczbę danych a chcemy określić zależności między nimi. | ||
Węzeł funkcji - argument funkcji, dla którego znana nam jest [[wartość]] funkcji. W praktyce skończony zbiór węzłów jest zbiorem argumentów, dla których wyznaczono wartości nieznanej funkcji (będącej np. funkcją zależności mocy silnika, od wartości wychylenia wirnika). (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 24 - 25) | Węzeł funkcji - argument funkcji, dla którego znana nam jest [[wartość]] funkcji. W praktyce skończony zbiór węzłów jest zbiorem argumentów, dla których wyznaczono wartości nieznanej funkcji (będącej np. funkcją zależności mocy silnika, od wartości wychylenia wirnika). (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 24-25) | ||
==Interpolacja wielomianowa== | ==Interpolacja wielomianowa== | ||
Metoda polegająca na przybliżaniu funkcji za pomocą wielomianów. Najprostszym przypadkiem interpolacji wielomianowej jest interpolacja liniowa, która wykazuje, że dla węzłów x<small><small>0</small></small> i x<small><small>1</small></small> jest możliwość utworzenia funkcji liniowej, a jej wykres przechodzi przez punkty (x<small><small>0</small></small>, f (x<small><small>0</small></small>)) i (x<small><small>1</small></small>, f (x<small><small>1</small></small>)). Metoda wielomianowa oparta jest na twierdzeniu, że dla punktów x<small><small>0</small></small>, x<small><small>1</small></small>, …, x<small><small>n</small></small> przyjmujących wartości y<small><small>0</small></small>, y<small><small>1</small></small>, …, y<small><small>n</small></small>, istnieje jedyny wielomian stopnia co najwyżej n, który te punkty interpoluje. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 25) | Metoda polegająca na przybliżaniu funkcji za pomocą wielomianów. Najprostszym przypadkiem interpolacji wielomianowej jest interpolacja liniowa, która wykazuje, że dla węzłów x<small><small>0</small></small> i x<small><small>1</small></small> jest możliwość utworzenia funkcji liniowej, a jej wykres przechodzi przez punkty (x<small><small>0</small></small>, f (x<small><small>0</small></small>)) i (x<small><small>1</small></small>, f (x<small><small>1</small></small>)). Metoda wielomianowa oparta jest na twierdzeniu, że dla punktów x<small><small>0</small></small>, x<small><small>1</small></small>, …, x<small><small>n</small></small> przyjmujących wartości y<small><small>0</small></small>, y<small><small>1</small></small>, …, y<small><small>n</small></small>, istnieje jedyny wielomian stopnia co najwyżej n, który te punkty interpoluje. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 25) | ||
Linia 25: | Linia 24: | ||
a_{n-1} \cdot x^{n-1} + a_{n-2} \cdot x^{n-2} +... + a_{1} \cdot x + a_0 | a_{n-1} \cdot x^{n-1} + a_{n-2} \cdot x^{n-2} +... + a_{1} \cdot x + a_0 | ||
</math> | </math> | ||
<google>t</google> | |||
==Interpolacja Lagrange'a== | ==Interpolacja Lagrange'a== | ||
Rozszerzeniem interpolacji wielomianowej jest interpolacja Lagrange’a, nazwana od nazwiska Josepha Lagrange’a, który był pionierem w tej dziedzinie. Różni się tym, że zamiast rozwiązywania układów równań w celu znalezienia współczynników wielomianu korzystamy ze wzoru interpolacyjnego. Zatem [[wynik]] otrzymany przy liczeniu metoda Lagrange'a będzie identyczny jak przy liczeniu metodą wielomianową. | Rozszerzeniem interpolacji wielomianowej jest interpolacja Lagrange’a, nazwana od nazwiska Josepha Lagrange’a, który był pionierem w tej dziedzinie. Różni się tym, że zamiast rozwiązywania układów równań w celu znalezienia współczynników wielomianu korzystamy ze wzoru interpolacyjnego. Zatem [[wynik]] otrzymany przy liczeniu metoda Lagrange'a będzie identyczny jak przy liczeniu metodą wielomianową. | ||
Linia 53: | Linia 51: | ||
gdzie: | gdzie: | ||
x | x - to argument, dla którego chcemy znaleźć wartość funkcji, | ||
y<small><small>i</small></small> | y<small><small>i</small></small> - wartość funkcji odpowiadająca argumentowi x<small><small>i</small></small> | ||
Wartość współczynnika l<small><small>i</small></small>, wyznaczamy się ze wzoru: | Wartość współczynnika l<small><small>i</small></small>, wyznaczamy się ze wzoru: | ||
Linia 62: | Linia 60: | ||
</math> | </math> | ||
Aby wyliczyć wartości funkcji pomiędzy znanymi węzłami należy podstawić do wzoru kolejne znane nam wartości funkcji. Powstanie nam układ równań, który po rozwiązaniu da nam potrzebne współczynniki tego wielomianu. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 26 - 29) | Aby wyliczyć wartości funkcji pomiędzy znanymi węzłami należy podstawić do wzoru kolejne znane nam wartości funkcji. Powstanie nam układ równań, który po rozwiązaniu da nam potrzebne współczynniki tego wielomianu. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 26-29) | ||
==Interpolacja funkcjami sklejanymi== | ==Interpolacja funkcjami sklejanymi== | ||
Aby zmniejszyć [[błąd]] interpolacji należy zwiększyć liczbę węzłów, jednak może to doprowadzić do wzrostu złożoności obliczeniowej, a co za tym idzie do wzrostu prawdopodobieństwa wystąpienia błędu. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 64) | Aby zmniejszyć [[błąd]] interpolacji należy zwiększyć liczbę węzłów, jednak może to doprowadzić do wzrostu złożoności obliczeniowej, a co za tym idzie do wzrostu prawdopodobieństwa wystąpienia błędu. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 64) | ||
Linia 83: | Linia 80: | ||
* Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J. (2017). ''Metody numeryczne'', Wydawnictwo WNT, Warszawa 2017 | * Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J. (2017). ''Metody numeryczne'', Wydawnictwo WNT, Warszawa 2017 | ||
* Jakubczyk K., (2018). ''[https://kaj.uniwersytetradom.pl/docs/Polynom.pdf Interpolacja wielomianowa]'' | * Jakubczyk K., (2018). ''[https://kaj.uniwersytetradom.pl/docs/Polynom.pdf Interpolacja wielomianowa]'' | ||
* Pawłowski K., (2013). ''[https://ww2.ii.uj.edu.pl/~z1099839/naukowe/MN/Interpolacja%20Newtona%20i%20Lagrange.pdf Interpolacje Newtona i Lagrange’a | * Pawłowski K., (2013). ''[https://ww2.ii.uj.edu.pl/~z1099839/naukowe/MN/Interpolacja%20Newtona%20i%20Lagrange.pdf Interpolacje Newtona i Lagrange’a - Przykłady]'' | ||
</noautolinks> | </noautolinks> | ||
[[Kategoria:Statystyka i Ekonometria]] | [[Kategoria:Statystyka i Ekonometria]] | ||
Wersja z 12:55, 2 lis 2023
Interpolacja |
---|
Polecane artykuły |
Interpolacja jest to metoda numeryczna, która polega na wyznaczaniu przybliżonych wartości tzw. funkcji interpolacyjnej w danym przedziale, która przyjmuje z góry zadane wartości, w ustalonych punktach nazywanych węzłami. Stwierdzono, że funkcja ta jest zadaniem odwrotnym do tablicowania funkcji. Głównym zastosowanie tej funkcji uproszczenie skomplikowanych funkcji, np. całkowanie numeryczne lub w naukach doświadczalnych, gdy mamy skończoną liczbę danych a chcemy określić zależności między nimi.
Węzeł funkcji - argument funkcji, dla którego znana nam jest wartość funkcji. W praktyce skończony zbiór węzłów jest zbiorem argumentów, dla których wyznaczono wartości nieznanej funkcji (będącej np. funkcją zależności mocy silnika, od wartości wychylenia wirnika). (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 24-25)
Interpolacja wielomianowa
Metoda polegająca na przybliżaniu funkcji za pomocą wielomianów. Najprostszym przypadkiem interpolacji wielomianowej jest interpolacja liniowa, która wykazuje, że dla węzłów x0 i x1 jest możliwość utworzenia funkcji liniowej, a jej wykres przechodzi przez punkty (x0, f (x0)) i (x1, f (x1)). Metoda wielomianowa oparta jest na twierdzeniu, że dla punktów x0, x1, …, xn przyjmujących wartości y0, y1, …, yn, istnieje jedyny wielomian stopnia co najwyżej n, który te punkty interpoluje. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 25)
Interpolacja Lagrange'a
Rozszerzeniem interpolacji wielomianowej jest interpolacja Lagrange’a, nazwana od nazwiska Josepha Lagrange’a, który był pionierem w tej dziedzinie. Różni się tym, że zamiast rozwiązywania układów równań w celu znalezienia współczynników wielomianu korzystamy ze wzoru interpolacyjnego. Zatem wynik otrzymany przy liczeniu metoda Lagrange'a będzie identyczny jak przy liczeniu metodą wielomianową.
Załóżmy więc, że znamy wartość funkcji w n miejscach:
x1 | x2 | … | xn |
f (x1) | f (x2) | … | f (xn) |
Wtedy wartość funkcji w punkcie n wyznaczamy ze wzoru:
gdzie: x - to argument, dla którego chcemy znaleźć wartość funkcji, yi - wartość funkcji odpowiadająca argumentowi xi
Wartość współczynnika li, wyznaczamy się ze wzoru:
Aby wyliczyć wartości funkcji pomiędzy znanymi węzłami należy podstawić do wzoru kolejne znane nam wartości funkcji. Powstanie nam układ równań, który po rozwiązaniu da nam potrzebne współczynniki tego wielomianu. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 26-29)
Interpolacja funkcjami sklejanymi
Aby zmniejszyć błąd interpolacji należy zwiększyć liczbę węzłów, jednak może to doprowadzić do wzrostu złożoności obliczeniowej, a co za tym idzie do wzrostu prawdopodobieństwa wystąpienia błędu. (Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J., 2017, str. 64)
W przedziale [a, b], który zawiera wszystkie n +1 węzłow interpolacji, tworzymy m przedziałów:
- t_0... t_1
- t_1... t_2
- ...
- t_{m-1}... t_m
- takich, że a = t_0 < t_1 <... < t_m = b
i w każdym z nich interpolujemy funkcję wielomianem interpolacyjnym (najczęściej niskiego stopnia. Połączenie tych wielomianów tworzy funkcję sklejaną.
Bibliografia
- Chwiej T., (2017). Interpolacja funkcjami sklejanymi poprzez wyznaczenie wartości drugich pochodnych w węzłach
- Fortuna Z., Macukow B., Wąsowski J. (2017). Metody numeryczne, Wydawnictwo WNT, Warszawa 2017
- Jakubczyk K., (2018). Interpolacja wielomianowa
- Pawłowski K., (2013). Interpolacje Newtona i Lagrange’a - Przykłady
Autor: Aleksandra Torba