Metoda budżetowania przyrostowego

Z Encyklopedia Zarządzania

Metoda budżetowania przyrostowego (liniowa, inkrementalna) - jedna z metod budżetowania wykorzystywana w zarządzaniu przedsiębiorstwami [1]. Jest tradycyjną i najczęściej stosowaną metodą budżetowania, polegającą na wykorzystaniu danych historycznych oraz przewidywanych zmian (stopy wzrostu oszacowanej na następny okres) w celu efektywnego wykorzystania środków finansowych [2].

Proces budżetowania rozpoczyna się od ustalenia wartości zaewidencjonowanych w ubiegłym okresie (najcześciej z poprzedniego roku budżetowego). Następnie koryguje się je o odchylenia, które powstają w trakcie realizacji budżetu oraz dodaje się inne wskaźniki, które powstają w wyniku zmian wielkości ekonomicznych (inflacja, wzrost wynagrodzeń, zmiany kursów walut, zmiany w polityce cenowej przedsiębiorstwa), które mogą nastąpić w przyszłości.

Zastosowania metody

Metoda budżetowania przyrostowego jest efektywna w przypadku stabilnych firm, które działają przez cały czas w tym samym otoczeniu i stabilnych warunkach rynkowych. Charakterystyka metody wynika z okresu, w którym powstała - ery przemysłowej. Wykorzystywana w przedsiębiorstwach produkcji masowej, jej celem było przedstawienie wyniku mającego wspierać maksymalizację zysku [3]. Przedsiębiorstwa charakteryzowały się niskimi kosztami kosztami pośrednimi, których prognoza nie była skomplikowana. Jest metodą najszybszą i najprostszą tworzenia budżetu, gdyż polega jedynie na wykorzystaniu budżetu z poprzedniego okresu i skorygowaniu go poprzez niektóre składniki. Z tego powodu wykorzystywana jest często w sektorze publicznym. [4]

Zalety i wady budżetowania przyrostowego

Zalety [5]:

  • niska złożoność budżetowania
  • powtarzalność budżetowania

Wady:

  • powtarzanie błędów okresów poprzednich,
  • zbyt duży wpływ układów i powiązań personalnych występujących wśród osób odpowiedzialnych za tworzenie budżetów,
  • marnotrawstwo zasobów przedsiębiorstwa.

Przypisy

  1. M. Chmielowiec - Lewczuk 2004, s. 316-317
  2. R. Gmińska 2011, s. 1-2
  3. I. Kuchciak 2008, s.175
  4. R. Orliński 2012, s. 384
  5. G. Bucior 2010, s. 64-65

Bibliografia

Autor: Mariola Karasińska, Magdalena Węgrzyn