Model E. Domara
| Model E. Domara |
|---|
| Polecane artykuły |
W 1947 r. amerykański ekonomista, Evsey Domar, opierając się na teorii Keynesa, sformułował inny model wzrostu gospodarczego. W przeciwieństwie do modelu Harroda uwzględnił on zarówno popytowy, jak i podażowy aspekt nakładów inwestycyjnych. Popytowy aspekt związany jest z wydatkami inwestycyjnymi, które tworzą rynek zbytu na dobra inwestycyjne. Te wydatki po pewnym czasie zwiększają jednak zdolności produkcyjne gospodarki narodowej i tym samym tworzą możliwości zwiększania podaży produkcji.
Założenia modelu
- 1. stała skłonności do oszczędzania (s=const.);
- 2. w punkcie wyjściowym w gospodarce występuje pełne zatrudnienie i pełne wykorzystanie zdolności produkcyjnych;
- 3. dla uproszczenia analizy pomija się wydatki rządowe i saldo handlu zagranicznego.
Model wzrostu gospodarczego Domara
Za pomocą modelu Domar próbował odpowiedzieć na pytanie: Co jest warunkiem wzrostu gospodarczego przy pełnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych i pełnym zatrudnieniu? W takiej sytuacji przyrost zdolności produkcyjnych w czasie (czyli strumienia potencjalnej produkcji w ciągu roku d /dt) musiałby być równy potencjalnemu przyrostowi dochodu narodowego w czasie (dY/dt).
Proces tworzenia nowych zdolności produkcyjnych w wyniku działalności inwestycyjnej wyraża on równaniem:
dYz = I * c
gdzie:
dYz - przyrost zdolności produkcyjnych,
c - potencjalna produkcyjność inwestycji mierzona stosunkiem potencjalnego przyrostu dochodu narodowego dYp do podniesienia nakładów inwestycyjnych I.
Bibliografia
- M. Nasiłowski, Systemy rynkowe, Key Teax, Warszawa 1998
Autor: Waldemar Ulanowski
