Głosowanie większością kwalifikowaną
Głosowanie większością kwalifikowaną (ang. Qualified Majority Voting - QMV) - głosowanie za projektem lub kandydatem, stosując się do zasady większości kwalifikowanej zależnej od rodzaju instytucji. Większość określona jest poprzez minimum liczby głosów wyrażonych w postaci liczb ułamkowych lub procentowo [1]. Większość kwalifikowana jest częstą procedurą głosowania stosowaną w wielu krajach na całym świecie, zaliczając Rzeczpospolitą Polskę i organ Rady Unii Europejskiej [2].
Rodzaje większości
Po zakończeniu głosowania, wynik sprawy rozpatrywany jest w zależności od rodzaju stosowanej większości. Do najczęstszych form głosowania zalicza się trzy poniższe większości [3]:
- większość względna (zwykła) – ilość głosów ,,za" musi przewyższać ilość głosów ,,przeciw" a wstrzymujący się od głosu nie wliczają się do wyniku,
- większość bezwzględna (absolutna) – ilość głosów ,,za" musi przewyższać ilość wszystkich przystępujących do głosowania wliczając wstrzymujących się od głosowania,
- większość kwalifikowana – ilość głosów wymagana do przegłosowania sprawy musi być większa od połowy głosujących a jej wartość określona jest najczęściej ułamkowo np. 2/3, 3/5, 3/4. Do większości kwalifikowanej zalicza się również jednomyślność, czyli sytuację w której wymagane jest opowiedzenie się wszystkich głosujących ,,za".
Większość kwalifikowana w RP
Głosowanie większością kwalifikowaną w RP ma swoje zastosowanie przy szczególnie ważnych decyzjach i dotyczy następujących jednostek [4]:
- Sejmu
Dla uzyskania większości kwalifikowanej w Sejmie występują 4 warianty wartości:
- 2/3 głosów, przy obecności minimum połowy ustawowej liczy posłów - np. wyrażenie zgody na ratyfikację umów międzynarodowych,
- 2/3 głosów ustawowej liczby posłów - np. skrócenie trwania kadencji Sejmu,
- 3/5 głosów, przy obecności minimum połowy ustawowej liczy posłów - np. w celu ponownego uchwalenia ustawy po rozpatrzeniu,
- 3/5 głosów ustawowej liczby posłów - np. pociągnięcie do odpowiedzialności członka Rady Ministrów w przypadku naruszenia przez niego Konstytucji, ustaw lub popełnienia przestępstwa.
- Senatu
W Senacie występuje jedynie wartość 2/3 głosów, np. w przypadku skrócenia trwania kadencji Senatu.
- Zgromadzenia Narodowego
Dla jednostki Zgromadzenia narodowego występuje jedynie wartość 2/3 głosów np. w przypadku wystąpienia trwałej niezdolności sprawowania roli Prezydenta ze względu na stan zdrowia.
Istotne dla wyrażenia wielkości kwalifikowanej jest pojęcie kworum, czyli minimalna liczba członków jednostki wymagana do prowadzenia obrad i uznania ważności wyniku głosowania [5]. W Polsce wynosi ona połowę ustawowej liczby członków organu.
Większość kwalifikowana w Radzie UE
Każdemu Państwu Członkowskiemu przyznana jest odpowiednia ilość głosów, uzależniona od wielkości populacji w tym kraju [6]. Większość kwalifikowana w Radzie Unii Europejskiej wynosi 255 głosów z 345 możliwych, co daje 73,9%. Do przeforsowania wniosku konieczne są jeszcze dwa równoważne warunki - musi być on poparty przez większość Krajów Członkowskich (lub przez większość 2/3 Krajów Członkowskich, jeśli wnioskodawcą nie jest Komisja Europejska), oraz kraje popierające wniosek muszą reprezentować minimum 62% populacji Unii Europejskiej [7].
Zgodnie z art. 23 p. 2 Traktatu Nicejskiego QMV stosowane jest, gdy Rada Unii Europejskiej podejmuje wspólne decyzje i strategie dla wszystkich Krajów Członkowskich, podejmuje decyzję, która jest wykonaniem wspólnego działania, lub mianuje specjalnego przedstawiciela zgodnie z art. 18. Istotne w podejmowaniu decyzji przez Radę Zarządzającą jest użycie większości kwalifikowanej zestawiając ją z siłą głosu każdego z Krajów Członkowskich. Siła głosu uzależniona jest od udziału w kapitale Europejskiego Mechanizmu Stabilności. Oznacza to, iż mimo uzyskania większości kwalifikowanej wymaganej w danej sprawie, państwa wyróżniające się największym udziałem (Niemcy, Francja) mogą unieważnić wynik [8].
Przypisy
- ↑ Z. Rybicki 1980, s. 819
- ↑ A. Bisztyga, P. Zientarski 2014 s. 58
- ↑ Biuro Analiz i Dokumentacji 2016, s. 3
- ↑ Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej 1997, s. 18-35
- ↑ M. Rulka i in. 2019, s. 102
- ↑ J. Galster i in. 1995, s. 16
- ↑ M. Witkowska 2008, s. 162
- ↑ A. Ambroziak, A. Szypulewska - Porczyńska 2020, s. 71
Bibliografia
- Ambroziak A., Szypulewska - Porczyńska A. (2020), Polska w Unii Europejskiej - od stowarzyszenia do piętnastolecia członkowstwa, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa, s. 71
- Bisztyga A., Zientarski P. (2014), Kierunki zmian pozycji ustrojowej i funkcji Senatu RP, Kancelaria Senatu, Warszawa, s. 58
- Biuro Analiz i Dokumentacji (2016), Głosowania w Senacie, Opracowania Tematyczne, Warszawa, s. 3
- Galster J., Mik C. (1995), Podstawy europejskiego prawa wspólnotowego. Zarys wykładu, Comer, Toruń, s. 16
- Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (1997), Dz.U. nr 78 poz. 489, s. 18-35
- Przyborowska - Klimczak A., Skrzydło - Tefelska E. (1996), Dokumenty Wspólnot Europejskich, Morpol, Lublin, s. 32
- Rulka M. (red.) (2019), Większości konstytucyjne - wybrane problemy, Przegląd Sejmowy , nr 6, s. 102
- Rybicki Z. (1980), Mała Encyklopedia Prawa, Państwowe Wydawnictwo Naukowe Stan, Warszawa, s. 819
- Witkowska M. (2008), Zasady funkcjonowania Unii Europejskiej, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa, s. 162
Autor: Mariola Karasińska, Piotr Urbański
 |
Treść tego artykułu została oparta na aktach prawnych. Zwróć uwagę, że niektóre akty prawne mogły ulec zmianie od czasu publikacji tego tekstu. |
